Το κομματικό όφελος ή κόστος συντηρεί επί δεκαετίες το καθεστώς ομηρείας συμβασιούχων και εκτάκτων δημόσιων υπαλλήλων

Ήμουνα έτοιμος να συγχαρώ τον υπουργό Εσωτερικών κ. Πάνο  Σκουρλέτη για τα όσα είπε σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων  για το πολυετές έπος των συμβασιούχων και των εκτάκτων  υπαλλήλων στο Δημόσιο και τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης.  Ωστόσο, επειδή, επί δεκάδες χρόνια, αναπτυσσόταν ή ακουγόταν η ίδια σχεδόν πολιτική ρητορεία για το ίδιο θέμα και με τις ίδιες διαπιστώσεις, ότι δηλαδή βρίσκονται σε καθεστώς ομηρείας  δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, όπως είπε και ο κ. Σκουρλέτης, μετριάστηκε ο ενθουσιασμός μου και άρχισα να «φυσάω  εντονότερα το γιαούρτι», αφού «είχα καεί» πολλές φορές στο παρελθόν στο ίδιο … «κουρκούτι». Σε σχετική ερώτηση, ο κ. Σκουρλέτης  απάντησε ότι για το θέμα αυτό πρέπει να βρεθεί μία λύση  που θα ισορροπεί ανάμεσα στο ελληνικό Σύνταγμα, το Κοινοτικό Δίκαιο και την πραγματικότητα.

Είπε, λοιπόν, μεταξύ άλλων, ο κ. Σκουρλέτης:  «Εκείνο το οποίο οφείλουμε να δούμε με ένα συστηματικό τρόπο, είναι ποιες από αυτές τις περιπτώσεις των συμπολιτών μας, περιπτώσεις συμβασιούχων, καλύπτουν κάποιες πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Και τους έχουν κακώς ονοματίσει ως συμβασιούχους, ενώ έχουμε με αυτό τον τρόπο υποπέσει σε αυτό που η Ευρωπαϊκή Οδηγία ονομάζει κατάχρηση της σύμβασης. Πράγμα που απαγορεύεται από το ευρωπαϊκό δίκαιο. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να σεβαστούμε και το ελληνικό Σύνταγμα το οποίο απαγορεύει την μετατροπή σχέσεων σύμβασης συμβασιούχων σε αορίστου χρόνου. Πρέπει, λοιπόν, όλοι μαζί να καθίσουμε, να συζητήσουμε, να βρούμε τα αντικειμενικά κριτήρια για να μπορέσουμε να λύσουμε αυτό το καθεστώς της ομηρίας για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που επί χρόνια δουλεύουν -γιατί μιλάμε για ανθρώπους που δουλεύουν 8, 10, 12 χρόνια και παραπάνω ίσως- σε διάφορες θέσεις και αυτή τη στιγμή ταλαιπωρούνται και δεν τους αναγνωρίζεται αυτό που πραγματικά κάνουν».

Είναι αλήθεια ότι όλα τα κόμματα που ανήλθαν στην εξουσία ή προσπαθούσαν να γίνουν κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκαν αυτήν πραγματικότητα, η οποία δεν είναι άλλη από το πολύχρονο καθεστώς ομηρείας των δεκάδων χιλιάδων αυτών συνανθρώπων μας, χάριν του κομματικού οφέλους. Δηλαδή, όλα τα κόμματα επεδίωκαν την ομηρεία αυτή για ψηφοθηρικούς λόγους με τις γνωστές προεκλογικές υποσχέσεις για «τακτοποίηση», δηλαδή μονιμοποίηση, ενώ απαγορεύεται από το ελληνικό Σύνταγμα και την κοινοτική νομοθεσία. Αυτό το απάνθρωπο καθεστώς ομηρείας δημιουργήθηκε, διατηρήθηκε και συντηρήθηκε επί δεκαετίες με αποφάσεις, μέτρα και πολιτική – κομματική ρητορεία. Αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα για συμβασιούχους και εκτάκτους υπαλλήλους που επιδίωκαν τη μονιμοποίησή τους πριν από … τριάντα χρόνια και που σήμερα σίγουρα έχουν πάρει σύνταξη.

Πριν από τριάντα περίπου χρόνια, τον Οκτώβριο του 1987, ο τότε υπουργός Προεδρίας Απόστολος Κακλαμάνης  έφερε στη Βουλή νομοσχέδιο με το οποίο επαγγελλόταν μια ρύθμιση για προσλήψεις δημόσιων υπαλλήλων τάχα σε αξιοκρατική βάση! Τότε,  με τη συνέργεια κυβέρνησης και αντιπολίτευσης και υπό την πίεση της ΑΔΕΔΥ απαλείφθηκε σχεδόν κάθε θετική διάταξη του νομοσχεδίου περί προσλήψεων! Τελικά, με το νομοσχέδιο αυτό που συζητήθηκε στη Βουλή με τη διαδικασία του επείγοντος, αντί διατάξεων για αξιοκρατικές προσλήψεις στο Δημόσιο … μονιμοποιήθηκαν κι άλλοι 15.000 υπάλληλοι του Δημοσίου, υπό την προϋπόθεση ότι κατά την ημέρα ψήφισής του Νόμου θα έχουν συμπληρώσει ένα χρόνο συνεχούς πραγματικής υπηρεσίας, ακόμα κι αν είχαν προσληφθεί με μίσθωση έργου!

Αλλά, επειδή και ο κ. Σκουρλέτης αναφέρθηκε στο καθεστώς ομηρείας των δεκάδων χιλιάδων αυτών συμβασιούχων και εκτάκτων δημόσιων υπαλλήλων, στο επόμενο σημείωμα θα αναφέρουμε κι άλλα τέτοια ιλαροτραγικά παραδείγματα αποφάσεων και μέτρων, με τα οποία συντηρούνταν το καθεστώς αυτό για κομματικούς λόγους.