Όταν το κυρίαρχο δημοσιογραφικό ερώτημα, στη Σύνοδο Κορυφής της Μάλτας, ήταν «ο κίνδυνος» που αντιπροσωπεύει ο Ντόναλντ Τραμπ (μεγαλύτερος και απ` αυτόν του Βλαντιμίρ Πούτιν) αντιλαμβάνεται κανείς, πως τίποτα στον κόσμο, άρα και στην Ευρώπη δεν είναι-και δε θα είναι ακόμη περισσότερο στο μέλλον-όπως τον ξέραμε πριν λίγο καιρό.
Όταν, λοιπόν, γύρω μας καταρρέουν σταθερές και βεβαιότητες, κάποιοι επιμένουν, στην Ελλάδα, να παριστάνουν τη στρουθοκάμηλο και να θεωρούν «έγκλημα καθοσιώσεως» ακόμη και την υπαινικτική αναφορά σε εναλλακτικές λύσεις, που μπορεί-γιατί όχι-να περιέχει και τη συζήτηση για το ενδεχόμενο επιστροφής στο εθνικό νόμισμα. Λες και τέτοιο δικαίωμα έχουν μόνο ο κ. Σόιμπλε και όσοι συμμερίζονται τις απόψεις του. Ή θα πρέπει να προσποιηθούμε ότι δεν καταλαβαίνουμε ότι η προοπτική, ακόμη και διάλυσης της Ευρωζώνης, κυριαρχεί στη δημόσια-προεκλογική συζήτηση, σε χώρες, όπως η Γαλλία, η Ιταλία και η Ολλανδία, σε κάποιο βαθμό, όμως και στη Γερμανία ή εκφράζεται ως βέβαιη πρόβλεψη, από τον προαλειφόμενο για τη θέση του πρεσβευτή των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν αυτή είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, είναι αφελές και μάταιο να πιστεύει ο οποιοσδήποτε, πως με «απαγορευτικά» και κινδυνολογία παλαιάς κοπής, μπορεί να σταματήσει μια συζήτηση, που προκύπτει από τις ίδιες τις εξελίξεις. Πολύ περισσότερο, που η συζήτηση αυτή έχει πάψει, πια, να είναι ταμπού και για την ελληνική κοινή γνώμη, όπως καταδεικνύουν τα διαρκώς αυξανόμενα ποσοστά, στις δημοσκοπήσεις, συμπολιτών μας, που εκφράζονται αρνητικά για την Ευρωζώνη και να προτιμούν την αποχώρηση μας απ` αυτήν. Αλλά και όταν νεότερα στοιχεία, όπως οι αποκαλύψεις του επιτρόπου Πιερ Μοσκοβισί, ότι ενταχθήκαμε στην Ευρωζώνη (ΟΝΕ) το 1999, χωρίς να εκπληρώνει κανένα από τα κριτήρια της Συνθήκης του Μάαστριχτ, είτε σε ότι αφορά το έλλειμμα, είτε το δημόσιο χρέος.
Είναι προφανές πως, τόσο οι αποκαλύψεις, όσο και, προπάντων, τα νεότερα στοιχεία, υποχρεώνουν όλους μας σε αναθεώρηση και δεύτερες σκέψεις, ακόμη και αν δεχθούμε ότι, τότε (1999) , υπήρχε θετικό κλίμα, για την ένταξη μας στο «κλαμπ των ισχυρών». Όταν ο κ. Μάλοχ, που επιμένει ο Αμερικανός πρόεδρος να διορίσει πρεσβευτή στην Ευρωπαϊκή Ένωση επανέρχεται δριμύτερος, παρά τις αντιδράσεις, θέτοντας ζήτημα συνοχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και διενέργειας δημοψηφισμάτων σε όλα τα κράτη-μέλη, είναι προφανές πως… ο πόλεμος έχει ήδη αρχίσει…
