120 χρόνια προς τον όλεθρο με λαϊκισμούς και καταστροφικούς εκλογικούς κύκλους

Η τελευταια, 38 σελίδων, έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) με ανάλυση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους και έντονες συστάσεις και προειδοποιήσεις, αποτελεί ίσως κορύφωση του δράματος της Ελλάδος και της ελληνικής οικονομίας από τη μόνιμη «βαρηκοΐα» όλων των υπεύθυνων κυβερνήσεων επί 120 χρόνια, δηλαδή από τότε, το 1898, όταν επεβλήθη η πρώτη ταπεινωτική πειθαρχία από το Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο για τον περιορισμό του χρέους και των δαπανών.

Αλλά, φευ! Το Σεπτέμβριο του 1932 η χώρα μας προχώρησε σε συμβιβαστική διαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους, αφού υποχώρησε στις διεθνείς πιέσεις. Το 1954 ετέθη για πρώτη φορά και μόνο για την Ελλάδα ως όρος για τη χορήγηση δανείου 15 εκατ. δολαρίων από τη Διεθνή Τράπεζα Ανασυγκρότησης η τακτοποίηση των παλαιών δανειακών υποχρεώσεων! Το Νοέμβριο 1962 πιέστηκε η χώρα μας να ρυθμίσει το προπολεμικό χρέος της με τους Αμερικανούς ομολογιούχους, επί τη βάσει της αρχής «της αναγνωρίσεως του ονομαστικού κεφαλαίου», μολονότι την ίδια στιγμή οι Γερμανοί και οι Ιταλοί αρνούνταν να επιστρέψουν κατοχικές «πιστώσεις» 165 εκατ. στερλινών, όπως εγγράφως είχαν υποσχεθεί με τη Συμφωνία της Ρώμης! Οι πιέσεις και οι συστάσεις αυτές ξανάρχισαν εντονότερα μετά την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας από τις αλλεπάλληλες ενεργειακές κρίσεις κατά τη δεκαετία του 1970, συνεχίστηκαν κατά τη δεκαετία του 1980, όταν επεβλήθη το σκληρό πρόγραμμα λιτότητας, και πύκνωσαν κατά τη δεκαετία του 1990 και σε όλη σχεδόν τη δεκαετία του 2000, όταν η ελληνική οικονομία εκτροχιαζόταν μόνιμα δημοσιονομικά και βάδιζε ακάθεκτα προς τη χρεοκοπία.

Πραγματικά, η εξέλιξη βασικών οικονομικών μεγεθών κατά την περίοδο 1980– 2009 είναι απογοητευτική και σημαδεύτηκε από μέτρα, παραλείψεις και προσπάθειες που θυμίζουν τον δυστυχή εκείνο Σίσυφο. Τέσσερις είναι οι κυριότεροι σταθμοί που σηματοδότησαν την εφιαλτική αυτή περίοδο. Πρώτον, η εγκληματική επεκτατική οικονομική πολιτική των πρώτων κυβερνήσεων μετά τη μεταπολίτευση, η οποία, μολονότι πληττόταν από δύο σφοδρές ενεργειακές κρίσεις, συμπεριφερόταν σαν να κληρονόμησε γεμάτα δημόσια ταμεία, ζηλευτή οικονομική σταθερότητα και ευνοϊκότατο διεθνές οικονομικό περιβάλλον. Δεύτερον, η πολιτική της «καμένης γης», η οποία εφαρμόσθηκε την περίοδο 1979 – 1981 εξαιτίας κυρίως της έντονης πίεσης του τότε εκλογικού κύκλου, η οποία αποσταθεροποίησε και εξάρθρωσε πλήρως την ελληνική οικονομία. Τρίτον, η αλόγιστη επεκτατική οικονομική πολιτική, που εφαρμόστηκε μετά το 1982, μολονότι συνεχίζονταν με σφοδρότητα οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και οι προβληματικές επιχειρήσεις γίνονταν χιονοστιβάδα. Η οικονομική αυτή πολιτική επιδείνωσε όλα τα μεγέθη και οδήγησε την ελληνική οικονομία στα πρόθυρα της κατάρρευσης, την οποία προσπάθησε να αναστρέψει η σκληρή πολιτική λιτότητας, η οποία εφαρμόστηκε με επιτυχία τη διετία 1985-1987. Τέταρτον, η βίαιη ανατροπή της πολιτικής αυτής τον Νοέμβριο του 1987 και οι αλλεπάλληλοι δεινοί εκλογικοί κύκλοι του 1989 και του 1990 είχαν ως αποτέλεσμα την αποσάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, η οποία ολοκληρώθηκε τα επόμενα χρόνια με την αποσύνθεση της κοινωνικής συνοχής, τη φορομπηχτική πολιτική και την εκτίναξη του δημόσιου χρέους σε ιλιγγιώδη επίπεδα, μετά την επίσημη καταγραφή το 1991 και 1992 των «βερεσέδων» όλων των προηγούμενων ετών με τη μορφή «Δανείων Οικονομικής Εξυγίανσης»!

Η οικονομική πολιτική, η οποία εφαρμόσθηκε κυρίως μετά το 1990 είχε ως βασικό στόχο την ένταξη της χώρας μας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση, αλλά η ελληνική οικονομία απειλήθηκε από ένα νέο σύνδρομο αυτοκαταστροφής, το οποίο αποδείχθηκε θανάσιμο, αν ληφθεί υπόψη ότι παρέμειναν και μετά την ένταξη στο ευρώ ανέπαφα τα μεγάλα και δύσκολα διαρθρωτικά προβλήματα.