“Εξαιρετικά μη-βιώσιμο” το Ελληνικό χρέος

Ο καθένας την διαβάζει όπως προτιμά – δηλαδή: όπως συνταιριάζει με την δική του άποψη, ακόμη και με την δική του προκατάληψη – την συνάντηση του Eurogroup της 26ης Ιανουαρίου για το Ελληνικό ζήτημα. Συνάντηση που, αυτό τουλάχιστον όλοι το συνειδητοποιούν, περιόρισε ασφυκτικά τις δυνατότητες “έντιμου συμβιβασμού” με υποχωρήσεις της Ελληνικής πλευράς – κι ας έκανε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, την ώρα που επισήμως ο μεν Αλέξης Τσίπρας διεκήρυσσε ότι δεν θα ληφθεί κανένα επιπρόσθετο μέτρο με κόστος, ο δε Δημήτρης Τζανακόπουλος εξηγούσε ότι υποχώρηση υπάρχει μόνο μέχρις επέκτασης του δομημένου Υπερ-κόφτη για μια χρονιά μετά το 2018, την πρόσθετη, γραπτή συμβιβαστική πρόταση για 3ετή παράταση των πρωτογενών πλεονασμάτων σε ύψος 3,5% του ΑΕΠ, ή και για 5ετή παράταση σε 3% του ΑΕΠ!

Ο καθένας το διαβάζει όπως επιλέγει το μέτωπο-μονομπλόκ των “εταίρων”/δανειστών, όπου ΔΝΤ και Σώϋμπλε βρέθηκαν στην ίδια βάρκα με Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ναι, και Πιέρ Μοσκοβισί) ή και Γαλλία (ο Μισέλ Σαπέν διαφοροποιήθηκε αλλά εντός αιθούσης δεν έβαλε “στοπ”) στο ζήτημα της προληπτικής νομοθέτησης μέτρων για εξασφάλιση των υπερ-πλεονασμάτων για μετά την λήξη του τωρινού Προγράμματος. Ακόμη και η ευρηματική εκείνη ιδέα για “ανάστροφο κόφτη” , δηλαδή για επίσημη δήλωση του Eurogroup ότι η Ελληνική πλευρά ναι μεν θα νομοθετήσει προληπτικά κόφτη για μετά το 2018 (με την δομή 4-4-2, δηλαδή 40% κόφτης από μισθολογικό κόστος του Δημοσίου, π.χ. ειδικά μισθολόγια ή το σταμάτημα ωριμάνσεων, 40% από τις συντάξεις με κατάργηση της “πατέντας Κατρούγκαλου” για την προσωπική διαφορά), όμως ρητώς αναγνωρίζεται ότι τίποτε τέτοιο δεν θα ισχύσει άμα υπάρξει ικανοποιητική απόδοση/υπεραπόδοση των έως τώρα μέτρων. ακόμη κι αυτό αφέθηκε γι αργότερα.

Πάντως για μας – και θα προτείναμε ειλικρινά στον αναγνώστη σ’ αυτήν την προσέγγιση να επιμείνει! – το κλειδί του σώου στο Eurogroup το δίνει η επιμελημένη διαρροή της πανηγυρικά αρνητικής για την βιωσιμότητα του Ελληνικού χρέους από το ΔΝΤ, που χρειάστηκε νεολογισμός (“εξαιρετικά μη-βιώσιμο”) προκειμένου να περιγραφεί. Και το μεν Ταμείο θα την παρουσιάσει την DSA του στο Εκτελεστικό του Συμβούλιο – υπό την σκιά των νέων παρουσιών της Διοίκησης Τραμπ – στις 6 Φεβρουαρίου. Όμως είναι δηλωτικό του πόσο ισχυρό αδιέξοδο χτίζεται, εδώ, και πόσο “ξηλώνεται” η εμμονικότητα Σώυμπλε να μην αγγιχθεί το μη-βιώσιμο του Ελληνικού χρέους, ο τρόπος με τον οποίο το ΔΝΤ (α) εξηγεί ότι έχει λάβει υπόψη του τα πρόσφατα βραχυπρόθεσμα μέτρα του ESM για το Ελληνικό χρέος, τα οποία κρίνει λειψά, (β) καταγράφει τις προβλέψεις ΕΕ για ανάπτυξη στην Ελλάδα που τις θεωρεί υπεραισιόδοξες, και γι αυτό και δεν “βλέπει” πρωτογενή πλεονάσματα πάνω από 1,5% του ΑΕΠ και, κυρίως (γ) εξηγεί ότι η αναγκαία ελάφρυνση του χρέους θα έπρεπε να έχει περιόδους χάριτος στους τόκους μέχρι το 2040, επέκταση ωριμάνσεων δανείων μέχρι το 2070 (!) και πάγωμα επιτοκίων του δανεισμού από EFSF και ESM στο 1,5% – αν μη στο 0,25% (!!).

Αυτή η εκτίμηση του ΔΝΤ τινάζει στον αέρα την άποψη Σώϋμπλε ότι ελάφρυνση/debt relief δεν θα δοθεί στην Ελλάδα επειδή δεν χρειάζεται. Καθώς όμως η “Ευρώπη” αποδεικνύεται ότι έχει έναν και μόνο κανόνα – το δίκαιο του ισχυρότερου – , το κόστος του αδιεξόδου καλείται να το πληρώσει η Ελλάδα. Απλό!