Με την κατάρρευση του μεγάλου εκδοτικού – δημοσιογραφικού συγκροτήματος, του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη (ΔΟΛ) κορυφώνεται η κρίση στο χώρο του ελληνικού Τύπου (με απρόβλεπτες οδυνηρές συνέπειες), η οποία άρχισε από το τέλος περίπου της δεκαετίας του 1980, ενισχύθηκε από μέτρα και παραλείψεις των ίδιων των επιχειρήσεων των μέσων μαζικής επικοινωνίας, επιδεινώθηκε μετά τη χρηματιστηριακή κρίση του 1999 και του 2000.
Ζητώ την κατανόηση των αναγνωστών μου που αναδεικνύω ένα ειδικό, δημοσιογραφικό – επιχειρηματικό θέμα σε μείζον οικονομικό, κοινωνικό και θεσμικό. Και είμαι σίγουρος ότι θα έχω την κατανόηση αυτή, διότι από την εφιαλτική αυτή εξέλιξη στο χώρο των μέσων μαζικής επικοινωνίας γενικώς μείζον θύμα είναι οι αναγνώστες εφημερίδων, οι οποίοι απογοητευμένοι συρρίκνωναν συνεχώς τον κατάλογο των αγοραστών των εφημερίδων, δηλαδή την ημερήσια, την εβδομαδιαία και μηνιαία κυκλοφορία των εφημερίδων, αλλά… έχαναν σε προσφορές σε… κουπόνια, χαλιά, cd, βιβλία και άλλα που άρχισαν πολλές μεγάλες εφημερίδες με σκοπό να διατηρήσουν τις υψηλές τότε κυκλοφορίες και να διεκδικούν τα ανάλογα διαφημιστικά έσοδα με βάση και μόνο το κριτήριο αυτό! Με θλίψη θα αναφέρω τρία περιστατικά που έζησα στην πολύχρονη θητεία μου στο δημοσιογραφικό χώρο και μάλιστα από διευθυντικές θέσεις.
Στο τέλος της δεκαετίας του 1970 με καλούσαν να επισκέπτομαι τον όροφο στο κεντρικό κτίριο της Οδού Λαδά 3, όπου σελιδοποιούνταν όλα τα έντυπα του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη με τον παραδοσιακό τότε τρόπο, δηλαδή στο «μάρμαρο», με σελιδοθέτες, με σπάγκους, με κείμενα σε «μέταλλο» κλπ. Εκεί πήγαινα για να ρίξω μια ματιά στις εβδομαδιαίες κοινωνικο-οικονομικές έρευνές μου που άρχιζαν να δημοσιεύονται στο «Βήμα της Κυριακής» από την Κυριακή έως το Σάββατο (όλη την εβδομάδα σε συνέχειες!). Τότε παρατήρησα ότι ο προϊστάμενος των τεχνικών Τύπου ήταν αγχωμένος διότι δεν μπορούσε να απορροφήσει στο συγκεκριμένο υπό έκδοση φύλλο της εφημερίδας τις αθρόες εντολές για τεράστιες διαφημίσεις που ήταν στοιβαγμένες σε … τσίγκο (αργότερα αποτυπώθηκαν σε φιλμ!). Και ήρθε επιτοπίως να δώσει τη λύση ο αείμνηστος τότε διευθυντής Λέων Καραπαναγιώτης, ο οποίος έδωσε εντολή να τηρηθεί η προγραμματισμένη ύλη της εφημερίδας και να … πεταχτούν οι διαφημίσεις, διότι μας ενδιαφέρει η ποσότητα κα η ποιότητα της ενημέρωσης, όπως τόνισε! Σημειώνεται ότι τότε η συγκεκριμένη εφημερίδα είχε εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες!
Αλλά, επιτρέψτε μου να συνεχίσω στο επόμενο σχόλιο και να καταδείξω με άλλα ζωντανά περιστατικά και ντοκουμέντα ότι η κρίση στον ελληνικό Τύπο, δεν ήρθε μόνη της και μάλιστα πολύ άγρια πριν από περίπου τριάντα χρόνια…