Τα διδαγματα της οικονομικής ιστορίας αποτελούν παιδαγωγό και διδαχή, για τη λήψη των αποτελεσματικότερων και προσφορότερων μέτρων οικονομικής πολιτικής στο παρόν, με προοπτική να προαχθεί η ατομική και η κοινωνική ευημερία στο μέλλον. Την περίοδο 1950-1980, ο μέσος ετήσιος αναπτυξιακός ρυθμός της Ελλάδας ήταν 6,2%, ένας από τους υψηλότερους αναπτυξιακούς ρυθμούς παγκοσμίως. Την περίοδο αυτή η θεαματική πρόοδος της εθνικής μας οικονομίας, αποδίδεται κατά κύριο λόγο στον δυναμισμό του δευτερογενούς βιομηχανικού τομέα και κυρίως της μεταποιητικής βιομηχανίας. Με κριτήριο το ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) της περιόδου 1950-1980 (έτος βάσης 1970), το ποσοστό συμμετοχής του δευτερογενούς (βιομηχανικού) τομέα στην παραγωγή του ΑΕΠ της ελληνικής οικονομίας από 20,2% αυξήθηκε σε 32,5%. Η αδιαμφισβήτητη συμβολή του βιομηχανικού τομέα στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας αποδεικνύεται από το γεγονός, ότι, οι εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων από μόλις 0,01 δις ευρώ (€) το 1950 και 0,6 δις το 1970 εκτοξεύτηκαν σε 4,1 δις € το 1980.
Οι αξιοσημείωτες αναπτυξιακές επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας κατά την περίοδο 1950-1980 οφείλονται σε μεγάλο βαθμό σε ενδογενείς παράγοντες, σχετιζόμενοι με τη συντελούμενη βιομηχανική ανασυγκρότηση της χώρας μετά το πέρας του εμφυλίου πολέμου το 1949. Την περίοδο αυτή, αρκετοί έλληνες επιχειρηματίες σαν τους Πρόδρομο Μποδοσάκη Αθανασιάδη(1890-1979) και Στρατή Ανδρεάδη (1905-1989), έδωσαν πνοή και όραμα στην αναπτυξιακή εκτίναξη της χώρας. Η συγκεκριμένη γενιά επιχειρηματιών συνέβαλε στην προσέλκυση ξένων επενδυτικών κεφαλαίων, στην ανοδική πορεία της επενδυτικής δραστηριότητας, στην αύξηση των εξαγωγών και κατά προέκταση στην επίτευξη αξιόλογων αναπτυξιακών επιδόσεων της εθνικής οικονομίας. Οι υψηλοί αναπτυξιακοί ρυθμοί της περιόδου 1950-1980, συνετέλεσαν ώστε το δημόσιο χρέος (χρέος κεντρικής κυβέρνησης) ως ποσοστό του ΑΕΠ να κυμαίνεται σταθερά κάτω από το 25%. Συνεπώς, την τριακονταετή περίοδο 1950-1980, η ενδογενής αναπτυξιακή δυναμική της ελληνικής οικονομίας, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην σταθερότητα και τη βιωσιμότητα των Δημοσίων Οικονομικών, δίνοντας την ευχέρεια στις εκάστοτε κυβερνήσεις με συνέπεια να εξυπηρετούν το δημόσιο χρέος της χώρας. Αρκεί να αναφερθεί ότι την περίοδο 1950-1980, οι δαπάνες τοκοχρεολυσίων για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους ως ποσοστό των συνολικών εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού, κυμαίνονταν σταθερά κάτω από το 15%. Το 2009 που συντελέστηκε η πέμπτη πτώχευση του νεοελληνικού κράτους, τα τοκοχρεολύσια για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους υπερέβαιναν το σύνολο των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού!!!
Μετά το 2009 το τοπίο της ελληνικής οικονομίας αλλάζει δραματικά. Το φαινόμενο της “ενδογενούς ανάπτυξης και της δημοσιονομικής σταθερότητας” της περιόδου 1950-1980, το διαδέχεται το απεχθές γεγονός της “ενδογενούς υπανάπτυξης και της δημοσιονομικής κατάρρευσης”. Την περίοδο 1980-2016, ο μέσος ετήσιος αναπτυξιακός ρυθμός της ελληνικής οικονομίας ήταν μόλις 0,5%. Μετά το 1980 συντελείται μια άνευ ιστορικού προηγούμενου αποσύνθεση της εγχώριας βιομηχανίας. Η δεκαετία 1980-1990 υπήρξε καταστροφική για τον δευτερογενή τομέα της βιομηχανίας, καταστροφή που συνεχίζεται έως τις μέρες μας. Η καθίζηση της βιομηχανικής παραγωγής είχε ως οικτρό αποτέλεσμα, την περίοδο 1980-2016 το ποσοστό συμμετοχής της βιομηχανίας στην παραγωγή του ΑΕΠ της ελληνικής οικονομίας από 32,5% να συρρικνωθεί σε 15,5%. Στην συρρίκνωση της εγχώριας βιομηχανικής παραγωγής μετά το 1980, οφείλεται εν πολλοίς η καταβαράθρωση της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας και η νομοτελειακή πορεία της χώρας προς την χρεοκοπία του 2009. Σε συνθήκες αποβιομηχάνισης της χώρας κατά την κρίσιμη δεκαετία 1980-1990, δημιουργήθηκε η τεράστια στρατιά των προβληματικών ζημιογόνων ιδιωτικών επιχειρήσεων. Προβληματικές επιχειρήσεις που μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και καθ’ όλη την περίοδο 1950-1980 είχαν παίξει πρωτεύοντα ρόλο στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας. ‘Όπως θα διαπιστωθεί σε επόμενες αναλύσεις μας, μετά το 1980 και ιδίως μετά την χρεοκοπία του 2009, η χώρα μας βιώνει το δραματικό φαινόμενο της “ενδογενούς υπανάπτυξης”, σε συνθήκες συνεχούς επιδείνωσης των Δημοσίων Οικονομικών και εξάρτησης της πατρίδας από τους ξένους πιστωτές.
