Ενώ σ’ εμάς έχουμε μια Κυβέρνηση να προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς έχει ψηφιστεί και τι πάει να εφαρμοστεί στο Ασφαλιστικό (έχει ψηφιστεί επί Κατρούγκαλου: συμπαθής η Έφη Αχτσιόγλου και βετεράνος του χώρου ο Τάσος Πετρόπουλος, όμως στο κρίσιμο αυτό θέμα επικρατεί τραυματιστική κάθε εμπιστοσύνης ασάφεια) και μια κοινωνία που έθεσε τον εαυτό της παράξενα αντιμέτωπο με το φαινόμενο Αρτέμη Σώρρα (γιατί είναι για τα μπάζα το τμήμα εκείνο της Δικαιοσύνης που χαλαρά συμπαρατάχθηκε με την παράνοια, είναι βαριά η ευθύνη από Τράπεζα της Ελλάδος μέχρις υπουργείου Δικαιοσύνης που… παρακολουθούν, όμως η κοινωνία – δηλαδή εμείς! – είναι που τα νομιμοποιεί αυτά, όπως είχε σκεφτεί το επαχθές, επονείδιστο, παράνομο χρέος που αυτονόητα θα διαγραφεί…) στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού, στις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ αρχίζουν να συμβαίνουν βαριά πράγματα.
Συνεχίζοντας να παίρνει την πρωτοβουλία των κινήσεων όχι με τους παραδοσιακούς τρόπους – δηλαδή με συνεντεύξεις, τοποθετήσεις, μέσω του Τύπου ή των ηλεκτρονικών Μέσων αλλά τουιττάροντας – ο Τραμπ καταφέρθηκε με τουϊττάρισμα εναντίον της πρακτικής της μεγάλης αυτοκινητοβιομηχανίας Τζένεραλ Μότορς (“What’s good for General Motors is good for America” λέγανε κάποτε), επειδή κατασκευάζει ένα της μοντέλο στο Μεξικό, και το εισάγει φθηνά στις ΗΠΑ. Μάλιστα – πάντα σε ένα τουϊτ – απείλησε με αντισταθμιστικούς δασμούς, άμεσα. Η μετοχή της GM καταβυθίστηκε, κυρίως όμως μια άλλη αυτοκινητοβιομηχανία – η Ford – ανακοίνωσε ότι ματαιώνει ανάλογη κίνηση και θα κάνει δική της επένδυση σε Αμερικανικό έδαφος.
Αφήνουμε προς στιγμήν στην άκρια τον αναστοχασμό για το που θα πορευθεί η παγκοσμιοποίηση, πλέον, συν για το πώς ο “ακραία νεοφιλελεύθερος” (κατά τους δικούς μας!) Τραμπ υπόσχεται να εξελιχθεί στον συνεπέστερο Κεϋνσιανό. Και μένουμε σε κάτι άλλο: Στο πώς ο Τραμπ ορίζει την πολιτική ατζέντα – κάνει το “agenda-setting” – όχι απλώς χωρίς τα παραδοσιακά Μέσα, αλλά απέναντι και εναντίον τους. Ο άνθρωπος που έκανε την διαδρομή του ξιφουλκώντας κατά του Τύπου – “You dishonest people!” έλεγε για τους δημοσιογράφους των εμβληματικών New York Times – κινείται παγίως μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης για να έχει ο ίδιος, αδιαμεσολάβητη την πρωτοβουλία.
Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ (άρα… του κόσμου) που η πολιτική επιδιώκει και πετυχαίνει να χρησιμοποιήσει την τεχνολογική αλλαγή ώστε να “αρπάξει” την πρωτοβουλία: όταν, στα μέσα της δεκαετίας του ΄30, ο Φράνκλιν Ρούζβελτ είχε αισθανθεί να τον πνίγουν τα Μέσα της εποχής – δηλαδή ο κατεστημένος Τύπος – στράφηκε στο νεοεμφανιζόμενο τότε ραδιόφωνο. Και με χαλαρές, προσωπικές εκπομπές, τις εβδομαδιαίες fireside chats/κουβέντες από δίπλα στο τζάκι, περνούσε το δικό του μήνυμα, με την ιδιότυπη φωνή του στον μέσο Αμερικανό. (Τρεις περίπου δεκαετίες αργότερα, ο Τζων Κέννεντυ κυριαρχούσε μέσα από το νέο μέσο: την τηλεοπτική εικόνα).
Προσοχή όμως για την εμβέλεια των Μέσων που αυτονομούν τις ηγεσίες: γιατί μέσα από το ραδιόφωνο ακούστηκε και διαδόθηκε – με την εφιαλτική ιδιαίτερη φωνή του – το μήνυμα και του Αδόλφου Χίτλερ.
