Αυξάνονται τα ερωτήματα

Όσο περνούν οι μέρες, προστίθενται περισσότερα ερωτήματα για τη «νύχτα τρόμου» που έζησαν σε Άγκυρα και Βερολίνο. Στο αίσθημα φρίκης, μπροστά στον απόλυτο παραλογισμό, προστίθεται και η αίσθηση απόλυτης παντοδυναμίας, του επίσημου κράτους, να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Τι να νιώθει ο Ευρωπαίος πολίτης, όταν διαπιστώνει ότι οι υπηρεσίες ασφαλείας ενός κράτους, όπως η Γερμανία, με τα πολύ υψηλά στάνταρντς πειθαρχίας και οργάνωσης, αποδεικνύονται τραγικά αδύναμες, όχι μόνο να προλάβουν, αλλά ούτε καν να αντιδράσουν, με στοιχειώδη επαγγελματισμό, μετά την εκδήλωση της τρομοκρατικής επίθεσης, με αποκορύφωμα τη σύλληψη λάθος προσώπου; Τα ερωτήματα, όπως η αδυναμία εντοπισμού του σεσημασμένου δράστη ή η ανενόχλητη «τρελή» πορεία του φορτηγού, χωρίς να κινήσει καμιά υποψία, πέρα από τις πολιτικές παρενέργειες, επιτείνουν το αίσθημα ανασφάλειας, των απλών πολιτών.

Πολύ περισσότερα είναι τα ερωτήματα, για την εν ψυχρώ δολοφονία του Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα, αναδεικνύοντας την ύπαρξη «γκρίζων ζωνών», σε κομβικά τμήματα του κρατικού μηχανισμού. Δεν είναι, μόνο, η άνεση με την οποία, ο δράστης, με την επίδειξη, απλώς, της επαγγελματικής του ταυτότητας, κατάφερε να εισχωρήσει στο χώρο της εκδήλωσης και να βρεθεί πίσω από το Ρώσο πρέσβη. Είναι και η παράλυση των διωκτικών δυνάμεων, μετά το τραγικό περιστατικό και πώς κατέληξε, στην εν ψυχρώ εκτέλεση του, αντί της σύλληψης, που γεννά σοβαρά ερωτηματικά. Άραγε, δεν ήταν δυνατή η σύλληψη του, ή, μήπως, κάποιοι δεν ήθελαν να μιλήσει; Τυχαία, άραγε, ο Ρώσος Πρόεδρος, σε «νεκρό χρόνο» ζήτησε, επιτακτικά, να αποκαλυφθούν οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας; Αλλά και μετά, σε συνθήκες μεγαλύτερης νηφαλιότητας, ο εκπρόσωπος Τύπου του Κρεμλίνου, Ντμίτρι Πεσκόφ, έκανε λόγο για «πλήγμα στο γόητρο της Τουρκίας». Είχε, προφανώς, υπόψη του, τη συγκλονιστική αποκάλυψη, ότι ο δράστης, όχι μόνο δεν είχε διωχθεί, με τις εκτεταμένες προγραφές που ακολούθησαν την απόπειρα πραξικοπήματος, παρά το «σεσημασμένο» παρελθόν του, αλλά βρισκόταν και στη σωματοφυλακή του Τούρκου Προέδρου. Μπορούσε, δηλαδή, με την ίδια ευκολία, να είχε στραφεί και κατά του κ. Ερντογάν! Είναι προφανές, ότι η Μόσχα δε «τσιμπάει» και διατηρεί το επίπεδο επικοινωνίας και συνεργασίας με την Τουρκία, ταυτόχρονα όμως δείχνει να θεωρεί μάλλον απλουστευτική, την «ενοχοποίηση» του κ. Γκιουλέν, εκτιμώντας ότι πίσω από τους εντολείς του νεαρού ένστολου, κρύβονται πολύ ευρύτερα συμφέροντα και, γεωπολιτικά, παιχνίδια…