Είναι η πρώτη φορά που διαπιστώνουμε μια τόσο ανοιχτή διαφοροποίηση, ενός διευρυμένου μπλοκ Ευρωπαίων αξιωματούχων, αλλά και θεσμικών φορέων, απέναντι στη Γερμανία.
Θα τολμούσαμε να κάνουμε λόγο, για μια «μίνι ανταρσία», απέναντι στην καταθλιπτική γερμανική επικυριαρχία. Από τον κ. Μοσκοβισί ως τον κ. Πιτέλα και από την Κομισιόν μέχρι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, για πρώτη φορά με τέτοια ευθύτητα, τάχθηκαν με το μέρος της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και του ελληνικού λαού. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι πως εκπέμφθηκε, με εκπλήσσουσα παρρησία, ένα ξεκάθαρο μήνυμα καταδίκης της «αιώνιας λιτότητας», μια αναφορά, που δεν περιορίζεται στην Ελλάδα, αλλά αφορά το σύνολο της Ευρωζώνης, αν όχι της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ελπίζουμε, αυτή τη φορά, να μη… μείνουν στη μέση του δρόμου. Γιατί, δυστυχώς, έχουμε πολλές φορές παραστεί μάρτυρες της διγλωσσίας και διβουλίας, εκείνων των Ευρωπαίων που, δήλωναν μεν πιστοί στο αρχικό όραμα, των Σουμάν και Μονέ, για μια φεντεραλιστική Ευρώπη, αλλά, εν τέλει, υποτάσσονταν στις θελήσεις του Βερολίνου, αποδεχόμενοι μια γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, όπως την είχε προδιαγράψει-κρούοντας έγκαιρα τον κώδωνα-ο Ανδρέας Παπανδρέου, από το 1995, στις Κάννες. Δυστυχώς, το ολέθριο λάθος του Φρανσουά Μιτεράν, να πιστέψει ότι μέσω της νομισματικής ενοποίησης, θα κατάφερνε να «ρυμουλκήσει» την Γερμανία, στο ομοσπονδιακό όραμα, αποτρέποντας τυχόν ηγεμονικές τάσεις. Η παρουσία του Χέλμουτ Κολ, στην καγκελαρία παρέσυρε εκείνον τον οξυδερκή πολιτικό και δεν μπόρεσε να δει τους κινδύνους, ιδιαίτερα αν προέκυπτε μια ηγεσία, όπως αυτή των Μέρκελ-Σόιμπλε. Η οικονομική κρίση, αποτέλεσε το «κύκνειο άσμα» του φεντεραλιστικού οράματος και «ξέθαψε» τα «φαντάσματα του παρελθόντος». Τώρα, που τα αποτελέσματα αυτής της μεταλλαγής έχουν γίνει ορατά, τα διαλυτικά αποτελέσματα τους, γυρνώντας το «ρολόι της Ιστορίας», πίσω στο Μεσοπόλεμο, οι πραγματικοί Ευρωπαίοι και όχι αυτοί που απλώς δηλώνουν… μένουμε Ευρώπη, έχουν, πιθανότατα, μια τελευταία ευκαιρία αντιστροφής. Δεν αρκεί, όμως, η φραστική διαφοροποίηση, χωρίς, διόλου, να υποτιμούμε τη σημασία τους. Ένα παράδειγμα: Θα συνεχίσουν να ανέχονται, οι πραγματικοί Ευρωπαίοι, τις υπερεξουσίες του ΓΙΟΥΡΟΓΚΡΟΥΠ, ενός άτυπου οργάνου, που δεν προβλέπεται από καμιά συνθήκη, αλλά στην πράξη λειτουργεί ως το όχημα επιβολής των απόψεων του κ. Σόιμπλε, μέσω των υποτακτικών του; Θα λειτουργήσει, σε τελευταία ανάλυση, το ένστικτο αυτοσυντήρησης ή θα περιμένουμε τον Μπέπε Γκρίλο και την Μαρίν Λε Πέν.
