“Συνεννόηση”; Τι είναι πάλι αυτό!

Η νωχελική βύθιση του πολιτικού συστήματος – στην υπέροχη Ελλάδα του τέλους του 2016, με καιρό περίπου ανοιξιάτικο μέσα Δεκέμβρη! – στην οξύτητα, την αντιπαραθετικότητα, αν μη την εχθροπάθεια κρύβει για τους πολλούς μιαν εξέλιξη που προχωράει κάτω από την επιφάνεια. Μιαν εξέλιξη που την φέρουν τα αδιέξοδα που χτίζονται στην οικονομία και τα οποία θα χρειαστεί να χειριστεί όποιος (μα … όποιος!) κι αν βρεθεί στο πηδάλιο μετά τις επόμενες εκλογές, ή να συνεχίσει να τα χειρίζεται όποιος συνεχίσει να πορεύεται με βάση την παρούσα Βουλή. μιαν εξέλιξη που, όπως πάνε τα πράγματα στο Προσφυγικό, στα ΕλληνοΤουρκικά, στο Κυπριακό (όχι πια σε βάθος χρόνου, αλλά με απειλή εμπλοκών μόλις περάσουν οι γιορτές…), κινδυνεύει να μας προκύψει ως ανάγκη για την διαχείριση γνήσιας κρίσης.

Ονομάζεται η εξέλιξη αυτή “κυοφορούμενη συνεννόηση“. Μπορεί μάλιστα να πηγαίνει ακόμη πιο μακριά – νάναι “κυοφορούμενη συναίνεση“. Μαντεύουμε την έκπληξη, ενδεχομένως και την ενόχληση του αναγνώστη. Αυτά είναι ανήκουστα πράγματα! Ανήκουν σε άλλες πολιτικές κουλτούρες. Όταν τα ζήσαμε π.χ. στην Κυβέρνηση Παπαδήμου, παλιά στην Κυβέρνηση Τζαννετάκη (για να μην θυμηθούμε και την Οικουμενική Ζολώτα), μόνον καλό δεν έκαναν στους συμμετέχοντες. Το δε σχήμα ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ λειοτρίβησε τους δυο μικρότερους συμμετέχοντες αποτελεσματικότατα, αλλά και στο εσωτερικό της ΝΔ έχει χτίσει σοβαρούς διχασμούς. Χώρια που η τωρινή οξύτητα δεν συγκρίνεται με των προηγούμενων φάσεων, έτσι όπως πάει να εγκαταστήσει σχεδόν ταξική διχαστικότητα με την αποτελεσματική βοήθεια της κρίσης. Και όμως…

…Και όμως, είχαμε πριν λίγο καιρό την περίπτωση εκείνη της παρανοϊκής αντιπαράθεσης για την συγκρότηση του διαβόητου ΕΣΡ και την αδειοδότηση των καναλιών (αμφότερα, ΕΣΡ και διαδικασία αδειοδότησης, κοιμούνται τώρα τον ύπνο του δικαίου ή πάντως του βολεμένου) με προσπάθεια γεφύρωσης, πείτε την κίνηση Νίκου Βούτση – Νίκου Δένδια, που σταμάτησε την κόντρα εκεί που πήγαινε πλέον να ξεφύγει. Πιο πίσω, στο διόλου συμβολικό/αντίθετα εξαιρετικά επικίνδυνο καλοκαίρι του 2015, είχαμε βγει από το τούνελ με ψηφοφορίες των2/3 και των 4/5 στην Βουλή  προκειμένου να μην προσαράξουμε το πλοίο στην Βαρουφάκεια ξέρα και στο Σωϋμπλικό πείσμα. (Τότε, όσο κι αν δεν είναι πολιτικά πρέπον να το θυμίζει  κανείς, τον ρόλο έκφρασης προς τα έξω αυτής της “συναίνεσης στην κόψη του ξυραφιού” τον κουβάλησε ο και Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος).

Επιστροφή στο τώρα. Είναι χρήσιμο να σημειώσει κανείς – ακόμη και στην παρουσία Κυριάκου Μητσοτάκη στην Βουλή την ημέρα της ψήφισης του Προϋπολογισμού – ότι στην Αξιωματική Αντιπολίτευση “βλέπουν” το αδιέξοδο που κινδυνεύει να συμπαρασύρει και τους δικούς τους σχεδιασμούς, όσον αφορά το πρωτογενές πλεόνασμα του άπιαστου 3,5% του ΑΕΠ. Που δεν αρκεί να το ξορκίζει κανείς. Στο φόντο, διαγράφεται το ενδεχόμενο να ζητηθεί/υποδειχθεί απο τους “εταίρους” ψήφιση με αυξημένη πλειοψηφία στην Βουλή όποιας τυχόν ουσιαστικότερης διευθέτησης του χρέους (με ελαφρότερη αλλά διαρκή εποπτεία και conditionality): ακούγεται εδώ κι εκεί μέχρι και εισαγωγή στην Βουλή για ψήφιση με 180 ψήφους…

Στις πιο συμβολικές κινήσεις, μην παραβλέψετε την χαμηλών τόνων πρόσκληση της Ντόρας στο Μητσοτακέικο στα Χανιά που έφερε μαζί Προκόπη Παυλόπουλο και Νίκο Βούτση – αν προτιμάτε: Πρόεδρο της Δημοκρατίας και Πρόεδρο της Βουλής – οι οποίοι είχαν και την επαφή την τρομερή μέρα της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, το 2008. Ούτε όμως και την, με πρωτοβουλία της Περιφερειάρχου Αττικής, συνάντηση Ρένας Δούρου-Κυριάκου Μητσοτάκη (με παρουσία Κ. Σκρέκα και Μ.Βορίδη), ενημερωτική για τα θέματα της Περιφέρειας και εκτονωτική για το ΠΕΣΔΑ/Περιφερειακό Σχέδιο Διαχείρισης Αποβλήτων το οποίο, πριν καλά-καλά εγκριθεί, ξανασκοντάφτει.

Λέξεις όπως “συνεννόηση” ή και “συναίνεση” ξαναμαθαίνονται.