Η εικόνα που διαμορφώνεται, μέσα από τις επίσημες, πλέον, τοποθετήσεις, για την προωθούμενη λύση του Κυπριακού, παραπέμπει σε λύση, που δε θα είναι χειρότερη, μόνο, από το αλήστου μνήμης «σχέδιο Ανάν», αλλά και από τις Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου, του 1959-60.
Δεν είναι τυχαία η εικόνα απόλυτου διχασμού, που αναδύεται από την κάθετη αντίθεση και ενιαία, πλέον, στάση όλων των κομμάτων, της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Ούτε η εμπλοκή και της ελληνικής πλευράς, παρά την επιθυμία της. Είναι το ίδιο το πλαίσιο, της προωθούμενης λύσης, όπως αποσαφηνίστηκε και από τον Πρόεδρο του ΔΗΚΟ Νικόλα Παπαδόπουλο, στην προχθεσινή, αναλυτική συνέντευξή του, στο ΡΙΚ. Η απουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως ενιαίας κρατικής οντότητας, με την υποκατάστασή της από την ελληνοκυπριακή κοινότητα, με την ταυτόχρονη παρουσία, των λεγόμενων εγγυητριών δυνάμεων, όχι μόνο διαμορφώνει συνθήκη νομιμοποίησης των τετελεσμένων της εισβολής και κατοχής, αλλά και επιβεβαιώνει και το εφιαλτικό σενάριο, «έκλειψης» της υφιστάμενης Κυπριακής Δημοκρατίας και ίδρυσης ενός άλλου, στην ουσία, κρατικού υβριδίου, που θα λειτουργεί, στην πράξη, επικουρικά, προς τα δύο «συνιστώντα κρατίδια», συνιστούν μια ευρεσιτεχνία, πίσω και από συνομοσπονδιακές δομές κρατικής οργάνωσης. Η νομιμοποίηση της παρουσίας των εποίκων, που υπερδιπλασιάζει, τεχνητά, τον πληθυσμό της τουρκοκυπριακής κοινότητας, που θα υπακούει, πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά, στο τουρκοκυπριακό «συνιστών κρατίδιο», δεν παραπέμπει, προφανώς, σε ένα κράτος, με ενιαία κυριαρχία και προσωπικότητα, ούτε καν σε μια συνομοσπονδία, αλλά σε ένα οιονεί τουρκικό προτεκτοράτο.
Η επιτήδεια επικράτηση της αντίληψης, όπως επεσήμανε και ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ, πως η πολιτική ισότητα ταυτίζεται και επιτυγχάνεται με την αριθμητική ισότητα, οδηγεί σε πρόνοιες, ως προς τη δομή του νέου κρατικού μορφώματος, όπως η ποσόστωση 50-50 στη συγκρότηση της Γερουσίας και του Ανώτατου Δικαστηρίου, το 7-4 στη σύνθεση του Υπουργικού Συμβουλίου, προπάντων, όμως, το ιδιότυπο βέτο, όπου καμία, απολύτως, απόφαση, δε θα είναι δυνατή, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη ενός, τουλάχιστον, Τουρκοκύπριου υπουργού. Υπενθυμίζουμε ότι και στη Συνθήκη Ζυρίχης-Λονδίνου, το τουρκοκυπριακό βέτο ίσχυε μόνο για συγκεκριμένα θέματα, όπως τα φορολογικά και οι πόροι για την Αυτοδιοίκηση και αυτά, όπως υπενθύμισε ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ήταν αρκετά, να οδηγήσουν σε παράλυση του κράτους. Εν προκειμένω, πέρα από τη, βέβαιη, αδυναμία εφαρμογής, είναι προφανές ότι οι συγκεκριμένες πρόνοιες αντιβαίνουν και στο ευρωπαϊκό κεκτημένο…
