Το αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής, στην Ιταλία, ασφαλώς και συνιστούσε αποδοκιμασία της γερμανικής «συνταγής» για χωρίς έλεος και ημερομηνία λήξης, λιτότητα.

 Αποτέλεσε, όμως, μια ακόμη ήττα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που τείνει, πλέον, σε πολιτικό επίπεδο, να γίνει ο μεγάλος χαμένος  της κρίσης. Το πιστοποιούν, κατ` αρχήν, τα γεγονότα. Τη στιγμή που, επί παραδείγματι, ο δεξιός πρωθυπουργός της Ισπανίας, παρά τη σκληρή λιτότητα που και αυτός εφάρμοσε, εξασφάλισε τρίτη θητεία, έστω μετά κόπων και βασάνων, οι δύο κυρίαρχες μορφές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας ή, ευρύτερα, της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς, ο Φρανσουά Ολάντ και ο Ματέο Ρέντσι, υποχρεώνονται σε ταπεινωτική αποχώρηση, από το πολιτικό προσκήνιο. Γιατί, ας μη γελιόμαστε: Η διαφαινόμενη πρόθεση του, απερχόμενου, Ιταλού πρωθυπουργού, να διατηρήσει την προεδρία του Δημοκρατικού Κόμματος, άρα και την προοπτική επανόδου στην πρωθυπουργία, είναι πολύ δύσκολο να ευδοκιμήσει, μετά την καταλυτική ετυμηγορία της 4ης Δεκεμβρίου. Η εξήγηση είναι πολύ απλή: Τόσο ο πρόεδρος της Γαλλίας, όσο και ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, «πλήρωσαν» την εφαρμογή μιας πολιτικής, που συνιστούσε ένα είδος «εφαρμοσμένου Μνημονίου», έστω σε μια πιο ήπια εκδοχή. Να θυμίσουμε ότι σημείο καμπής και για τους δύο, που επιτάχυνε τη φθορά και την πορεία προς την έξοδο, ήταν η λεγόμενη «μεταρρύθμιση» στα εργασιακά, δηλαδή η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.

 Η διαφορά, σε σχέση με πολιτικούς του συντηρητικού χώρου, όπως ο κος. Ραχόϊ, είναι πως ο πρόεδρος Ολάντ και ο πρωθυπουργός Ρέντσι, εφάρμοσαν-ή υποχρεώθηκαν να εφαρμόσουν- πολιτικές, όπως στα εργασιακά, που βρίσκονται στον αντίποδα του ιδεολογικού τους DNA, αλλά και ενάντια στις ίδιες τις δικές τους προεκλογικές και προγραμματικές διακηρύξεις. Γι` αυτό και οι εντονότερες αντιδράσεις, προήλθαν από το εσωτερικό των κομμάτων τους και ήταν αυτές οι αντιδράσεις, που τους αφαίρεσαν την πολιτική ηγεμονία. Κοντολογίς, οι περιπτώσεις Ολάντ και Ρέντσι, αποτελούν τη συμπύκνωση του φαινομένου «πασοκοποίησης» της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, όπως έχει, προσφυώς, αποκληθεί. Είναι δε το αναπόφευκτο τίμημα της «ιδεολογικής αποστασίας» του χώρου, που, μιμούμενος τον Φάουστ, «πούλησε» την πολιτική του «ψυχή», στην πιο ακραία και άγρια εκδοχή του νεοφιλελεύθερου. Η συγκάλυψη αυτής της ιδεολογικοπολιτικής μεταλλαγής, υπό το πρόσχημα της έκτακτης συνθήκης, έχει εξαντλήσει προ πολλού τα όρια της, κάτι που πρώτοι αντελήφθησαν-με οδυνηρό τρόπο-οι Ελληνες «σύντροφοι». Υπάρχει, άραγε, οδός επιστροφής;

Το αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής, στην Ιταλία, ασφαλώς και συνιστούσε αποδοκιμασία της γερμανικής «συνταγής» για χωρίς έλεος και ημερομηνία λήξης, λιτότητα.

 Αποτέλεσε, όμως, μια ακόμη ήττα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που τείνει, πλέον, σε πολιτικό επίπεδο, να γίνει ο μεγάλος χαμένος  της κρίσης. Το πιστοποιούν, κατ` αρχήν, τα γεγονότα. Τη στιγμή που, επί παραδείγματι, ο δεξιός πρωθυπουργός της Ισπανίας, παρά τη σκληρή λιτότητα που και αυτός εφάρμοσε, εξασφάλισε τρίτη θητεία, έστω μετά κόπων και βασάνων, οι δύο κυρίαρχες μορφές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας ή, ευρύτερα, της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς, ο Φρανσουά Ολάντ και ο Ματέο Ρέντσι, υποχρεώνονται σε ταπεινωτική αποχώρηση, από το πολιτικό προσκήνιο. Γιατί, ας μη γελιόμαστε: Η διαφαινόμενη πρόθεση του, απερχόμενου, Ιταλού πρωθυπουργού, να διατηρήσει την προεδρία του Δημοκρατικού Κόμματος, άρα και την προοπτική επανόδου στην πρωθυπουργία, είναι πολύ δύσκολο να ευδοκιμήσει, μετά την καταλυτική ετυμηγορία της 4ης Δεκεμβρίου. Η εξήγηση είναι πολύ απλή: Τόσο ο πρόεδρος της Γαλλίας, όσο και ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, «πλήρωσαν» την εφαρμογή μιας πολιτικής, που συνιστούσε ένα είδος «εφαρμοσμένου Μνημονίου», έστω σε μια πιο ήπια εκδοχή. Να θυμίσουμε ότι σημείο καμπής και για τους δύο, που επιτάχυνε τη φθορά και την πορεία προς την έξοδο, ήταν η λεγόμενη «μεταρρύθμιση» στα εργασιακά, δηλαδή η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.

 Η διαφορά, σε σχέση με πολιτικούς του συντηρητικού χώρου, όπως ο κος. Ραχόϊ, είναι πως ο πρόεδρος Ολάντ και ο πρωθυπουργός Ρέντσι, εφάρμοσαν-ή υποχρεώθηκαν να εφαρμόσουν- πολιτικές, όπως στα εργασιακά, που βρίσκονται στον αντίποδα του ιδεολογικού τους DNA, αλλά και ενάντια στις ίδιες τις δικές τους προεκλογικές και προγραμματικές διακηρύξεις. Γι` αυτό και οι εντονότερες αντιδράσεις, προήλθαν από το εσωτερικό των κομμάτων τους και ήταν αυτές οι αντιδράσεις, που τους αφαίρεσαν την πολιτική ηγεμονία. Κοντολογίς, οι περιπτώσεις Ολάντ και Ρέντσι, αποτελούν τη συμπύκνωση του φαινομένου «πασοκοποίησης» της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, όπως έχει, προσφυώς, αποκληθεί. Είναι δε το αναπόφευκτο τίμημα της «ιδεολογικής αποστασίας» του χώρου, που, μιμούμενος τον Φάουστ, «πούλησε» την πολιτική του «ψυχή», στην πιο ακραία και άγρια εκδοχή του νεοφιλελεύθερου. Η συγκάλυψη αυτής της ιδεολογικοπολιτικής μεταλλαγής, υπό το πρόσχημα της έκτακτης συνθήκης, έχει εξαντλήσει προ πολλού τα όρια της, κάτι που πρώτοι αντελήφθησαν-με οδυνηρό τρόπο-οι Ελληνες «σύντροφοι». Υπάρχει, άραγε, οδός επιστροφής;