Η αποκάλυψη ότι, με βάση τα επικαιροποιημένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ και της Τράπεζας Ελλάδας, το πραγματικό έλλειμμα κατά την περίοδο της απόφασης για ένταξη στην ΟΝΕ (1999) ήταν πολύ πάνω από το όριο του 3%, που έθετε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, προφανώς και δε μπορεί να αλλάξει το ρου των γεγονότων, ούτε καν να θέσει υπό αμφισβήτηση, την παρουσία της χώρας μας στην Ευρωζώνη.
Δεν υπάρχει, βλέπετε, κάποια «χρονοκάψουλα» που να φέρει το χρόνο πίσω, επιτρέποντας τη διόρθωση των πραγμάτων. Επιβάλλει, ωστόσο, τουλάχιστον έναν αναστοχασμό, καθώς, έχουμε πια την επίσημη επιβεβαίωση, ότι η ένταξη μας στο «σκληρό πυρήνα» της Ευρώπης, ούτε επίτευγμα ήταν, ούτε, φυσικά, ευλογία αποδείχθηκε. Δε μας εκπλήσσει, βέβαια που, με την τιμητική εξαίρεση του α’ Αντιπροέδρου της Βουλής, Νικήτα Κακλαμάνη, τα εν λόγω στοιχεία, αποσιωπήθηκαν επιμελώς, από όλο το φάσμα της δημόσιας σφαίρας. Η αλήθεια, όμως, δεν κρύβεται και, εκ των πραγμάτων, θέτει νέα δεδομένα, στη συζήτηση περί του «δημοσιονομικού εκτροχιασμού» -που έφερε την κρίση και τα μνημόνια- και του καταμερισμού ευθυνών. Το «βολικό αφήγημα», ότι όλο το κακό συνέβη την περίοδο 2004-09, έχει υπονομευθεί, έτσι κι αλλιώς, από τις αποκαλύψεις -και στο δικαστικό πεδίο-για την τεχνητή διόγκωση του ελλείμματος, αλλά και παραδοχές, όπως του πρώην υπουργού Νίκου Χριστοδουλάκη -πολιτικού αντιπάλου της τότε κυβέρνησης- ότι μέχρι και το 2007, υπήρχε πλήρης συγκράτηση του ελλείμματος, στα όρια που προδιέγραφε η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Τα νέα στοιχεία, που παρουσίασε ο Νικήτας Κακλαμάνης και επιβεβαίωσε ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, αφ’ ενός επιβεβαιώνουν τη διαπίστωση του Νίκου Χριστοδουλάκη, αφ’ ετέρου, όμως, δίνουν μια άλλη εικόνα, ως προς τη διαχρονική αναζήτηση και κατανομή ευθυνών. Πέρα από την επίσημη επικύρωση, ότι η είσοδος μας στην ΟΝΕ, έγινε με πλαστά στοιχεία (αλήθεια, χωρίς γνώση της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και, δη, της περίφημης ΓΙΟΥΡΟΣΤΑΤ;), προκύπτει ότι το έλλειμμα, που βρισκόταν, ήδη, στο 4,1% του ΑΕΠ, το 2000, υπερδιπλασιάστηκε, φτάνοντας το 8,8%, μέχρι το 2004. Να θυμίσουμε εδώ και την αποκάλυψη του Δημήτρη Τσοβόλα, ότι και το χρέος, από τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Σημίτη, είχε εκτιναχτεί σε 120% του ΑΕΠ, αλλά και την ιστορία του περίφημου swap, όπως και την υπερδιόγκωση των εξοπλιστικών δαπανών, στην περίοδο της διακυβέρνησης Σημίτη…
