Η πρωτοβουλία Σάλλα: μια άλλη ανάγνωση

Όλοι, λοιπόν, προσέτρεξαν σχολιαστικά – δύσκολο να βρει κανείς αρνητική ή έστω επιφυλακτική ανάλυση, σημειωτέον! – στην πρωτοβουλία Σάλλα να προσέλθει στην αύξηση κεφαλαίου της Παγκρήτιας Τράπεζας, της οποίας θα καταστεί anchor investor του 15%. Η διαδρομή Σάλλα είναι επαρκώς γνωστή, η δημιουργία και εκτόξευση της Τράπεζας Πειραιώς ομοίως (μαζί και τα προβλήματα που κουβάλησε η τράπεζα τελευταίως, μαζί και η αμφισβήτηση του Σάλλα απο την πλευρά των “εταίρων” και των νεων μετόχων της Πειραιώς στην τωρινή αναδιάρθρωση του τραπεζικού χάρτη), οι έγκαιρες δημόσιες τοποθετήσεις Σάλλα σε κομβικής σημασίας θέματα (όπως η διαχείριση των “κόκκινων δανείων”) επίσης, οπότε μια επανάληψη δεν θα είχε -φρονούμε – χρησιμότητα.

Θα καταθέσουμε, εδώ, μιαν άλλη “ανάγνωση” της πρωτοβουλίας Σάλλα – η ολοκλήρωση της κίνησης, με υλοποίηση του ΜοU Παγκρήτιας/Σάλλα πάει μέχρι τέλος Ιανουαρίου 2017 – που έχει να κάνει περισσότερο με το πού βρίσκεται συνολικά το, σε συνεχιζόμενη κατάσταση μαρμαρυγής, Ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Λοιπόν: ένα μεγάλο μέρος των politically correct προσδοκιών για την επιτυχημένη έκβαση των τωρινών διαπραγματεύσεων β’ αξιολόγησης/συζήτησης για το χρέος λέει ότι η πλέον σωτήρια συνέπεια της προόδου, αν τελικά επιτευχθεί, θα είναι η πρόσβαση της Ελλάδας στην (συνεχιζόμενη) ποσοτική χαλάρωση Ντράγκι. Η οποία, λέει, θα επιτρέψει την σωστότερη και φθηνότερη κοκ χρηματοδότηση της Ελληνικής οικονομίας, επιτρέποντας την επανεκκίνησή της – άρα επιστροφή σε κάτι σαν ομαλότητα.

Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα – και νομίζουμε ότι “ο κύριος Μιχάλης” αυτό το γνωρίζει απο καιρό . Το υποκεφαλαιοποιημένο – μετά την “άγρια” τρίτη ανακεφαλαιοποίηση, που απαγόρευσε την προσέλευση στις συστημικές τράπεζες Ελληνικών κεφαλαίων: μην το ξεχνάμε! -, Ελληνικό τραπεζικό σύστημα, με χρησιμοποιημένα μόλις 5,5 δις ευρώ από τα κριθέντα αναγκαία 25 δις – κι αυτό μην το ξεχνάμε! – έτσι όπως έχει να κάνει με τα “κόκκινα δάνεια” που σιγά-σιγά κοντεύουν να ξεπεράσουν το σύνολο των καταθέσεων (μας τολεγε και η καλή κυρία Daniele Nouy του SSM…) την όποια χαλάρωση και ανετότερη χρηματοδότηση από ΕΚΤ κινδυνεύει να την αξιοποιήσει προκειμένου να σωθεί από το κοκκίνισμα των ισολογισμών απο το ξεκαθάρισμα των δανειακών χαρτοφυλακίων – ΟΤΑΝ κάποτε αληθινά αρχίσει, αντί να “συζητείται”, να “σχεδιάζεται”, να “νομοθετείται”.

Να το πούμε αλλιώς: οι τέσσερεις συστημικές τράπεζες – που αποτελούν την διασωθείσα ραχοκοκαλιά του εγχώριου τραπεζικού συστήματος – θα είναι ευτύχημα να τα καταφέρουν να κουβαλήσουν τον εαυτό τους. Όχι… την ελληνική οικονομία! Αν αποφύγουν αληθινά, όχι δε μόνον συλλογικά αλλά μια-μια τους (εδώ θα είναι κι το πολιτικά εκρηκτικό) το φάσμα του bail-in. Και μάλιστα έτσι που, στο τρίγωνο Κυβέρνησης – ΤΧΣ – Φρανκφούρτης έχουν βρεθεί αδιοίκητες (βαρύ ακούγεται, αλλά έτσι είναι!).

Μόνο με καινούργιες τράπεζες θα μπορούσε να ξανακινηθεί, σε χρόνο ωφέλιμο όμως, η Ελληνική παραγωγική οικονομία. (Προσέξτε το “παραγωγική”). Οι εταιρείες διαχείρισης των “κόκκινων δανείων” δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα το στοχεύουν, αυτό. Οι συστημικές τράπεζες… τα είδαμε. Οι αναφορές της Κυβέρνησης στον ρόλο των συνεταιριστικών τραπεζών θα μπορούσαν κάτι τέτοιο να υπονοούν αλλά (α) αυτοί βλέπουν τις τράπεζες με την παλιά/κακή παρεοκρατική λογική και (β) από τραπεζικές λειτουργίες δεν γνωρίζουν Χριστό.

Σε καινούργια τράπεζα, ποιος θα έβαζε τα αναγκαία δις – στην σημερινή Ελλάδα; Κανείς. Εντελώς κανείς! Ετσι, οι συνεταιριστικές – όσες δηλαδή απέμειναν ΚΑΙ ειναι τράπεζες: μην ξεχνάμε π.χ. ότι η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων “επιβράβευσε” με συμμετοχή της την Συνεταιριστική Καρδίτσας, την ώρα που η Τράπεζα της Ελλάδος διέσωζε κάποιες άλλες συνεταιριστικές δια συγχωνεύσεως με συστημικες (και να δούμε τι θα γίνει με την ιδιότυπη περίπτωση της Αττικής), πρόβαλαν ως δυνητικό όχημα επανεκκίνησης της τραπεζικής λειτουργίας.

Κάτι τέτοιο, θαρρούμε, επιχειρεί ο Μιχ. Σάλλας.