Προς τι ο θρήνος;

Δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε το «πολύ της θλίψεως» για το «ναυάγιο» των ενδοκυπριακών συνομιλιών, από ορισμένους ελληνοκυπριακούς, αλλά και ελλαδικούς κύκλους. Προφανώς και δεν πρόκειται για μια θετική εξέλιξη, αλλά δεν κατανοούμε την επιμονή -γιατί αυτό κρύβεται πίσω από τις θρηνωδίες- όσων αντιδρούν, σε μια λύση «εδώ και τώρα», όπως να ’ναι και ό,τι να ’ναι, με πλήρη αδιαφορία για το περιεχόμενο της λύσης, προπάντων δε για το που θα οδηγούσε η εφαρμογή ορισμένων εκ των «προνοιών» που προωθούνται, κυρίως ως προς τη δομή του νέου κρατικού μορφώματος ή υβριδίου. Κυρίως, όμως, δείχνουν ή προσποιούνται ότι αγνοούν ότι πραγματικός συνομιλητής του Κύπριου προέδρου δεν είναι ο Μουσταφά Ακιντζί, αλλά ο Ταγίπ Ερντογάν. Και ο νοών νοείτω…