Περιμένοντας (ακόμη) τον Τραμπ

Συνεχίζει – αν και χάνοντας από την έντασή του – το παράξενο εκείνο φαινόμενο που συνόδευσε την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην Προεδρία των ΗΠΑ. Του απρόβλεπτου, ακραίου, εχθροπαθούς, πορτοκαλόχρωμου στο πρόσωπο Ντόναλντ Τραμπ – προσθέστε όποιο αρνητικό γνώρισμα θέλετε!, αλλά δεν θα πάψει να είναι εκλεγμένος Πρόεδρος των ΗΠΑ (με το ιδιότυπο σύστημα των εκλεκτόρων, που επιτρέπει να έχεις αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες περισσότερες ψήφους στην κάλπη όπως η Χίλλαρυ Κλίντον ή παλιότερα ο Αλ Γκορ , πλην να κερδίζεις “από το σύστημα” την Προεδρία όπως τώρα ο Τραμπ ή τότε ο Μπους).

Είναι το παράξενο φαινόμενο στο οποίο αναφερόμαστε η τάση όλων όσοι αντιπαθούν την εκλογή Τραμπ να σχολιάζουν και να τοποθετούνται σαν… να συνεχίζουν προεκλογική εκστρατεία εναντίον του! Και καλά να πρόκειται για πολιτικούς του αντιπάλους ή για τον μηντιακό χώρο στις ίδιες τις ΗΠΑ: όμως αυτοί εντέλει ευθυγραμμίζονται, με κακή διάθεση αλλά ευθυγραμμίζονται. αντίθετα, στην άρνηση/αμφισβήτηση εμμένουν οι εκτός ΗΠΑ.

Ήδη οι τοποθετήσεις των πρώτων ημερών – ας πουμε από πλευράς Άνγκελας Μέρκελ η Φρανσουά Ολλάντ ή και Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ (που δεν μπορεί κανείς να τους βάλει στο ίδιο τσουβάλι, ούτε από πολιτική απόχρωση, ούτε από σοβαρότητα…) , ή ακόμη στον βρετανικό/διεθνή Economist ή ανά τον γερμανικό Τύπο – δείχνουν με ενθουσιασμό όλα τα πολιτικά ή οικονομικά αδιέξοδα που υπόσχεται η Διοίκηση Τραμπ, και συνεχίζουν βαθαίνουν το χάσμα που διαπιστώνουν. Λίγοι μόνο στέκονται στην – σοφή – συμβουλή της Ντόρας Μπακογιάννη, να περιμείνουμε να δούμε με ποιους/με τι είδους ανθρώπους θα στελεχώσει ο Τραμπ το σχήμα διακυβέρνησής του.

Διαφαινόμενες δυσοίωνες επιλογές όπου του Chris Christie, Κυβερνήτη του Νιου Τζέρσεϋ ανθρώπου με αρκετά επιθετικές θέσεις που θα κουβαλούσε την “ομάδα μετάβασης” δεν προχώρησαν. ενώ αντίθετα μετριοπαθείς επιλογές όπως η φημολογούμενη του Mitt Romney (υποψήφιου Προέδρου των Ρεπουμπλικάνων το 2012 απέναντι στον Μπαράκ Ομπάμα), για το κομβικό Υπουργείο Εξωτερικών ή πάλι της Κυβερνήτη της Νότιας Καρολίνας Nikki Haley παρασιωπούνται από τους ανησυχούντες. Βέβαια, η επιλογή του Stephen Bannon ως υπεύθυνου πολιτικού σχεδιασμού του Τραμπ δείχνει μια εύκολη τάση αναζήτηση της έντασης, καθώς διέπρεψε στην ακραία, ρατσιστική ιστοσελίδα Breitbart και την (γνήσια) ακροδεξιά alt-Right.

Στην δική μας άκρια του κόσμου, η ίδια η επίσκεψη του – απερχόμενου, συνεπώς ηττημένου στον ίδιο τον λαό του καθώς στήριξε με κάθε μέσο την χαμένη Χίλλαρυ Κλιντον απέναντι στον Τραμπ – Μπαράκ Ομπάμα “αξιοποιείται” προκειμένου να ριζώσει η τάση απόκρουσης του Τραμπ. Το είδαμε, κάπως γραφικά, στην μικρή μας την Ελλάδα (όπου τουλάχιστον μας απογείωσε η προσκυνηματική του τάση απέναντι στην αρχαία Ελλάδα, την δημοκρατία κοκ). συνεχίστηκε ακόμη περισσότερο στο Βερολίνο (όπου βρέθηκε μια άτυπη μίνι-Κορυφή της Παλιάς Ευρώπης να τον δει να παραδίδει την σκυτάλη – υποτίθεται – ή το στέμμα, ή ό,τι άλλο της φιλελεύθερης/παγκοσμιοποιητικής Δύσης στην Άνγκελα Μέρκελ).

Φοβούμαστε ότι παρόμοιες στάσεις έχουν κάτι απο την απλοϊκότητα της πολιτικής εφηβείας – χωρίς, δε, να έχουν κάτι απο κατά τεκμήριο δροσιά της νεαρής ηλικίας. Ο Τραμπ έχει εκλεγεί. Είτε προσαρμοζόμενος, είτε όχι σε κάτι λιγότερο ακραίο απο τα προεκλογικά του αυτός θα οδηγήσει τώρα τον χορό – ακόμη κι αν το “οδηγήσει” σημαίνει απόσυρση του  ενδιαφέροντος των ΗΠΑ απο την δική μας μεριά του κόσμου (απ’ όπου, θυμάστε;, πασχίζαμε να διωχθούν “οι Αμερικάνοι”).

Όσο πιο γρήγορα φτιάξουμε τις δικές μας κινήσεις πολιτικής, ή έστω άμυνες – και όχι αποκηρύξεις! – τόσο καλύτερα για μας. Αν κάτι, το χειρότερο της εποχής Τραμπ είναι η λατρεία του ισχυρού. Ισχυρή στην γειτονιά μας είναι η Τουρκία: επικίνδυνο. Ισχυρό είναι και το Ισραήλ : ενδιαφέρον.