Λίγα ακόμη περί συναίνεσης

Φίλος της στήλης, άμεμπτων συντηρητικών/κατεστημένων προδιαγραφών, εγκαλούσε το σημείωμα της χθεσινής στήλης που “άφηνε να διαφανεί προοπτική συναίνεσης, πάντως συνεννόησης” με βάση (αυτή η ανάγνωσή του) την “υποχώρηση της πολιτικής αυτονομίας” του ΣΥΡΙΖΑ κατά Νίκο Φίλη και την εμφάνιση συναινετικών συμπτωμάτων σε εκδήλωση τιμής προς την Μαριέττα Γιαννάκου, προσωπικότητα σαφώς της συντηρητικής παράταξης αλλά με συναινετικό προφίλ, με παρουσία του Κώστα Καραμανλή που δεν έδειξε να τσινάει.

Τρεις ήταν οι αντιρρήσεις που κατέθεσε, και θάταν παράλειψη  απο μέρους μας να μην τις παρουσιάσουμε. Πρώτη αντίρρηση, ότι στην ωραία μας χώρα όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα, την συναίνεση – όποτε εμφανίζεται – την επιβάλλουν ακραίες συνθήκες, συνθήκες κρίσης και αδιεξόδου. Και μάλιστα το εργαλείο επιβολής είναι “οι ξένοι”: έτσι επεβλήθη η συγκυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη/Λαϊκών – Θεμ. Σοφούλη/Βενιζελικών, κάπως έτσι και η Κυβέρνηση Παπαδήμου που ουσιαστικά έφερε την συγκυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά/μεταΝΔ – Βαγγέλη Βενιζέλου/μεταΠΑΣΟΚ.

Δεύτερη παρατήρησή του ήταν ότι στην σημερινή ηγεσία της ΝΔ, την Μητσοτακική εννοείται, η έννοια της συναίνεσης είναι αποσυνάγωγος: λίγο πριν την εκδήλωση για την Μαριέττα Γιαννάκου (στην Λαμία ήταν, με συμμετοχή πλην του Κώστα Καραμανλή – διευκρίνηση: προσκαλών ο βετεράνος  Κώστας Σταϊκούρας, που κατά τον συνομιλητή μας εξηγεί την παρουσία Καραμανλή) είχαμε την “κάθετη” τοποθέτηση Αντώνη Σαμαρά στην Θράκη, με πρόδηλο/αναμενόμενο μονοδιάστατο μέτωπο κατά ΣΥΡΙΖΑ και σύνθημα “Φύγετε!” είχαμε όμως και την αρθρογραφική κατάθεση του “άλλου” Κώστα Καραμανλή, του βουλευτή Σερρών (στην Real News, θεωρούμενη ότι πρόκειται στην Κυβέρνηση….), όπου με συγκρατημένο μεν λόγο αλλά σαφή τοποθέτηση κόβονται οι προοπτικές συνεννοήσεων. Η τρίτη, τέλος, παρατήρηση είναι ότι απο πλευράς της Κυβέρνησης δεν υπάρχει το παραμικρό πλεον/πάλι δείγμα ανοίγματος, παρά την “φορσέ” συναίνεση που εκδηλώθηκε π.χ. στην περίπτωση συγκρότησης του ΕΣΡ, ή τις παλιότερες εκφωνήσεις προθέσεων για το μέτωπο του χρέους ή και την συνταγματική αναθεώρηση.

Η δική μας ανάγνωση είναι ότι η συναίνεση έχει ήδη εγκατασταθεί, πικρά όμως, στην πραγματικότητα: συναίνεση είναι το ίδιο το Μνημόνιο-3, που υπό τις ακραίες συνθήκες του καλοκαιριού 205 ψηφίστηκε με πλειοψηφίες των 260 και των 220 στην Βουλή! Μόνο που… προκειμένου να συντηρηθεί το ίδιο, ανάλλαγο πολιτικό σύστημα που δημιουργήθηκε το 2012 (με την λογική Μνημόνιο/ΑντιΜνημόνιο) “παρήχθη” εν συνεχεία αντιπαραθετικότητα και έχθρα. Βλέποντας νέο εκτροχιασμό νάρχεται, η Κυβέρνηση το σκέφτηκε να κάνει δειλά ανοίγματα – η υπόθεση ανοίγματος προς ΚεντροΑριστερά- αλλά, έχοντας τα αγαθά της εξουσίας το απέφυγε προσώρας. Βλέποντας το ίδιο, στην ΝΔ (και τον ΔηΣυμπ, άλλοτε ΠΑΣΟΚ) κυοφορούνταν παρόμοιες λογικές. Ομως η ανάγκη διατήρησης της έντασης (“Παραιτηθείτε!”, “Εδώ και τωρα εκλογές!”) ως συγκολλητικής ουσίας απο τον ηγετικό κύκλο Μητσοτάκη αποτρέπει κάθε κίνηση. και μάλιστα κολλάει στην Καραμανλική πτέρυγα της ρετσινιάς της συναλλαγής (δοκιμασμένη μέθοδος αποτροπής της συναίνεσης) με διαμεσολαβητή τον Προκόπη Παυλόπουλο κοκ. Ενώ στο πάλαι ποτέ διαλάμψαν ΠΑΣΟΚ, η προσωπικότητα Βαγγέλη Βενιζέλου καυτηριάζει ο,τιδήποτε – δημιουργώντας την προοπτική ενός… μονοπρόσωπου κόμματος (θυμηθείτε το Κόμμα Γεωργίου Παπανδρέου το 1950-51).

Συμπέρασμα; Μα ακριβώς ότι την συναίνεση θα την φέρει η εμφάνιση ακόμη πιο ακραίων αδιεξόδων (κλονισμός τραπεζών;) καθώς και η απαίτηση των “ξένων” (ποιος θα έδινε στην Ελλάδα αναδιάρθρωση χρέους, χωρίς εμπεδωμένη ευρύτερη συναίνεση;).