Με θέμα τον Νίκο Φίλη – και την Μαριέττα Γιαννάκου

Απόλυτα δίκιο είχε ο Νίκος Φίλης όταν – σε συνέντευξή του στην Real News, λίγες μόνο μέρες μετά τον αποχωρισμό του από το χαρτοφυλάκιο του Παιδείας (και Θρησκευμάτων) – ανέφερε ότι “υποχωρεί η πολιτική αυτονομία” τού ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια ο ίδιος αναφέρεται, με την αυτονόητη πικρία, στον ρόλο που αισθάνεται/αντιλαμβάνεται ότι έπαιξε στην απομάκρυνσή του η κόντρα του με την Εκκλησία, λόγος για τον οποίο κρίνει και ότι “διευρύνεται το χάσμα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την κοινωνική του βάση”.

Εντελώς τυχαία και αποσυσχετισμένα, την ίδια μέρα που αποτύπωνε αυτές τις απόψεις του ο Νίκος Φίλης, διεξαγόταν μια εκδήλωση τιμής προς την Μαριέττα Γιαννάκου. Απ’ αυτήν, η “μείζων” επικαιρότητα κράτησε το παραλειπόμενο του ότι παρέστη ο Κώστας Καραμανλης – άντε και το ότι στην προεχόντως ΝεοΔημοκρατική σύναξη παραβρέθηκαν και στελέχη ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε, ως αντίστιξη στην πρόσκληση ανθρώπων όπως ο Κωστής Χατζηδάκης ή ο Νικήτας Κακλαμάνης “να επανέλθει στην κεντρική πολιτική σκηνή” η Μαριέττα, ακούστηκε και του Συριζαίου βουλευτή Θ. Μιχελή η τοποθέτηση “αν και υπάρχουν πολιτικές διαφορές εκείνο που τώρα απαιτείται είναι συναίνεση όπου αυτή είναι δυνατή”.

Γιατί φέρνουμε τα δυο γεγονότα μαζί; Όχι μόνο λόγω της χρονικής σύμπτωσης. Ούτε και επειδή η θητεία Φίλη αλλά και εκείνη Μαριέττας είχε άδοξη λήξη – του πρώτου με την διαδικασία κόντρας, της δεύτερης με το ξήλωμα ουσιαστικών επιλογών της. Αλλά διότι ακριβώς η (σωστή, επαναλαμβάνουμε) εκτίμηση Φίλη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει την πολιτική του αυτονομία, αν ξανακοιταχτεί λίγο πιο σοβαρά, προσγειώνει σε μια διπλή αλήθεια: πρώτον, την “πολιτική αυτονομία” του ο ΣΥΡΙΖΑ την έχασε , ή μάλλον την παράτησε, όταν αποφάσισε να γίνει “πρώτη φορά Αριστερά στην Κυβέρνηση” (δηλαδή με τις δεσμεύσεις της πραγματικότητας) και μάλιστα με συμβολικό, όσο και νάναι, το τακίμιασμα με τους ΑνΕλληνες του Πάνου Καμμένου. δεύτερον, επειδή ακριβώς προκειμένου να κυβερνήσει πολιτεύθηκε (αρχικά) με την επιλογή “αντιΜνημονιο”,  πλην όμως τώρα έχει αυτοεμπλακεί στην μνημονιακή (=βαθιά ετερόνομη) διαχείριση.

“Και λοιπόν;” μαντεύουμε το ερώτημα του αναγνώστη. Λοιπόν, όσο η αναζήτηση της συναίνεσης “όσο αυτή είναι δυνατή” έρχεται πιο κοντά ως εκ των πραγμάτων, τόσο η ονειροφαντασία της πολιτικής αυτονομίας θα μας αποχαιρετά. Όχι μόνον του ΣΥΡΙΖΑ, δε. η αυτονομία όλων των πολιτικών χώρων λιώνει, σαν το χιόνι την άνοιξη.

Τώρα,  πόσο αυτό θα γίνει εύτακτα ή όχι, συνειδητοποιημένα ή όχι, αποδιαρθρωτικά ή όχι – θέμα για συζητήσεις μελλοντικές!