Η καημένη η συνεννόηση/ συναίνεση και το ΕΣΡ

Η μείζων αντιπαραθετικότητα – ψέματα! η γνήσια εχθροπάθεια – που κατάφερε κι ανέβασε και εγκατέστησε στο προσκήνιο των πολιτικών μας πραγμάτων ( τα οποία πολιτικά μας πράγματα αληθινά κοντεύουν να ξαναέλθουν σε μνήμες Διχασμού του 1915, του “γνήσιου” Διχασμού) η περιθωριακής εν τέλει σημασίας υπόθεση του ΕΣΡ και των τηλεοπτικών αδειών, υπόσχεται να κάνει κι ένα ακόμη θύμα: την καημένη την συναίνεση, ακόμη-ακόμη και την απλή συνεννόηση, στα πλαίσια του πολιτικού συστήματος.

Τι θέλουμε να πούμε; Όλοι πια το μάθαμε, ότι το ΕΣΡ “μας” – το οποίο , ειρήσθω εν παρόδω, μόλις τώρα το ανακαλύψαμε ως υπέρτερη αξία (στην Αξιωματική Αντιπολίτευση το ανήγαγαν μάλιστα μέχρι και σε σύμβολο της Δημοκρατίας; ας ξεκαβαλικέψουν λίγο προτού χαλάσουν τις ίδιες τις λέξεις!) ενώ επί χρόνια και χρόνια μούχλιαζε και αυτοαπαξιωνόταν κατατριβόμενο στα μικρά και ασήμαντα (το φιλι δυο ανδρών σε σήριαλ Παπακαλιάτη υπήρξε η κορυφαία στιγμή του ΕΣΡ), συγκροτείται με την συνταγματικά μπετοναρισμένη πλειοψηφία των 4/5 στην Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής. Το ότι ο αλλοπαρμένος συνταγματικός νομοθέτης του 2001 (εποχή Κώστα Σημίτη) θεώρησε ότι – στην Ελλάδα, στην πραγματική Ελλάδα! – θα είχαμε υποχρεωτικές συναινέσεις των 4/5, όπως ο άλλος εξίσου αν μη περισσότερο απροσγείωτος συνταγματικός νομοθέτης του 1975 (εποχή Κωνσταντίνου Καραμανλή) χάραξε στας Δέλτους του Συντάγματος ότι, άμα η Βουλή δεν μαζεύει πλειοψηφίες των 2/4 ή έστω των 3/5 προκειμένου να βγάλει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τότε “πάμε εκλογές” , όλη αυτή θεσμολαγνική οικοδόμηση αδιεξόδου ήταν ήδη ένα κακό. Ένα επικίνδυνο κακό. Ο τρόπος εκτέλεσης αυτής της ιδέας, υπήρξε ακόμη χειρότερος.

Χρειάστηκε ο νεαρός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ/ΔηΣυμπ Π. Χρηστίδης να αναφερθεί στο “ρεσιτάλ ανευθυνότητας”,  όπου “την σκυτάλη από τον ΣΥΡΙΖΑ την παρέλαβε η ΝΔ” , εννοώντας τα πείσματα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στο θέμα της συγκρότησης ΕΣΡ (όταν πλέον και ΔηΣυμπ και ΠΟΤΑΜΙ είχαν μέχρις ενός σημείου συμπλεύσει με ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ ώστε να σπάσει επιτέλους, ο Γόρδιος Δεσμός μετά την ετυμηγορία του ΣτΕ), ο δε παλαίμαχος Δημ. Κρεμαστινός να αναφερθεί σε “μικροψυχία” για να χαρακτηρίσει την ψήφο “παρών” της Ν.Δ. που απαγόρευσε την συγκρότηση ΕΣΡ, για να συνειδητοποιηθεί πόσο όχι η (συνταγματικά επιτασσόμενη, που λέει ο άλλος!) συναίνεση, αλλά έστω μια οριακή συνεννόηση κατέληξε να δείχνει αδύνατη. Άλλωστε οι 5 ή 6 διαδοχικές συνεδριάσεις της Διάσκεψης των Προέδρων, το σώου αλλαγής προσώπων (και καλά ο Βύρων Πολυδώρας, αλλά ο Βασίλης Μουλόπουλος ή Γιάννης Τζανενετάκος ή ο Μιχάλης Σταθόπουλος, γιατί να σέρνονται ανά τα τηλεπαράθυρα ως “προτάσεις που απορρίπτονται”;).

Η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο σήκωσε το γάντι της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης (“να ξηλωθεί όλος ο Νόμος Παππά“) ο ήδη ο Ψηφιακής Πολιτικής αλλά με κουβαλημένη όλη την ευθύνη των ΜΜΕ, άρα του Νόμου “του”, στην διαδικασία με τις τροπολογίες μερικής μετάπλασής του στην Βουλή βοήθησε – αν κάτι – να μπετοναριστεί η αρνητική στάση. Θα δούμε βέβαια τι θα βγάλει η σημερινή Διάσκεψη των Προέδρων, όμως η συζήτηση και μόνον για το τι (θα) σημάνει π.χ. η, “σύμφωνη γνώμη” του ΕΣΡ στην διαδικασία αδειοδότησης δείχνει ότι όλα αυτή η πορεία προχωρεί ναρκοθετημένη. (Χώρια που το είδος προσώπων το οποίο προτείνεται για το ΕΣΡ “εγγυάται” την…μη διεξαγωγή διαγωνισμού. Καλοί και σπουδαίοι άνθρωποι οι συζητούμενοι – και ο δικαστής Κουτρουμάνος, από ΝΔ προτεινόμενος – αλλά για διαγωνιστική διαδικασία, οχι!)

Οπότε; Οπότε εκείνο που θαρρούμε ότι θα μείνει πίσω είναι η διάσπαση τάσεων στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ/ΔηΣυμπ, όπου οργίλος ο Βαγγέλης Βενιζέλος αισθάνεται πλέον να μην χωράει αφού δεν γίνεται δεκτή ασυζήτητα η απόλυτη αρνητική του στάση. η αμηχανία των Ποταμίσιων. και το “τσίου” των Λεβεντιστών.

Αν έτσι ήταν να οικοδομηθεί συναίνεση…