Ας μας επιτρέψει ο αναγνώστης μιαν αποστροφή: όσο η Κυβέρνηση , ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, είχε την νομιμοποίηση να πιστεύει ότι με τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες είχε νικήσει (ή, έστω, καταπολεμήσει) την διαπλοκή, άλλο τόσο τώρα η Αντιπολίτευση – και μάλιστα η Αξιωματική, η ΝΔ – μπορεί να θεωρεί ότι με τον εκτροχιασμό του διαγωνισμού αυτού διασώθηκε ή εδραιώθηκε η δημοκρατία, το κράτος δικαίου κοκ.
Να τα δούμε με την σειρά: Ένας διαγωνισμός που κατέληξε σε εισόρμηση στο μηντιακό σκηνικό φιγουρών όπως του Βαγγέλη Μαρινάκη ή του Ιβάν Σαββίδη, και μάλιστα μετά την περιπέτεια Καλογρίτσα με επίγευση Τράπεζας Αττικής κοκ. θα μπορούσε να θεωρηθεί ο,τιδήποτε: πειθάρχηση των καναλαρχών στην διαδικασία της ΓΓΕΕ. αποδοχή προδιαγραφών όπως της μίνιμουμ στελέχωσης/των 400 δημοσιογράφων τεχνικών-εμπορικών. καταβολή σημαντικών ποσών για τον επίζηλο ρόλο του υπερθεματιστή. Όμως, ειλικρινά, το λάβαρο της αντιδιαπλοκικότητας πόσο έπεισε;
Και ήρθε η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας και γκρέμισε τον διαγωνισμό – πιστοί στην αυτοδέσμευσή μας στις σελίδες αυτές, θα την αναγνωρίσουμε την κρίση του ΣτΕ, ανεξαρτήτως του πόσο αυτάρεσκο αδιέξοδο οικοδόμησε (αντισυνταγματική η λειτουργία καναλιών χωρίς άδεια. αντισυνταγματική η αδειοδότηση χωρίς εμπλοκή του ΕΣΡ. αν το ΕΣΡ δεν συγκροτείται, λόγω του σοφού κανόνα των 4/5 που δίνει το εργαλείο του μπλοκαρίσματος των πάντων , τόσο το χειρότερο!). Απο εκεί, μέχρι να αυτοδοξάζονται στην Αντιπολίτευση διότι έτσι διεσώθη στην Ελλάδα το κράτος δικαίου, ότι έτσι απεφεύχθη η εκτροπή, ότι γι αυτό θα συνεχίσουμε να έχουμε Δημοκρατία, υπάρχει – διάβολε! – μια απόσταση.
Θα καταλήγαμε ότι οι λέξεις, οι έννοιες έχουν χάσει την αξία τους. Έως ότου ήρθε ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Παύλος Χρηστίδης να σχολιάσει: “Στο ρεσιτάλ ανευθυνότητας, την σκυτάλη από τον ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε η ΝΔ“. Και έδειξε ότι όχι απλώς αρχίζει να διαμορφώνεται ένα πρόπλασμα συναίνεσης (ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ δέχθηκαν να ψηφίσουν μαζί με έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεχόταν να κάνει πίσω σε θέματα προσώπων), αλλά και να διατυπώνεται ένας λόγος κριτικός απέναντι στον κύριο κορμό της Αντιπολίτευσης. Τον λόγο αυτό πήγε παραπέρα και ο Δημήτρης Κρεμαστινός, βλέποντας με βάση την Διάσκεψη των Προέδρων, ότι η Ν.Δ. ” έχει απομονωθεί, δεν θα πρέπει να δείχνει μικροψυχία”. Που θεωρούσε ότι μια λογική “Πάρτα όλα!” μπορούσε/έπρεπε να οικοδομηθεί πάνω στην απόφαση του ΣτΕ.
Συμπέρασμα; Νωρίς για να το πει κανείς. Όμως άμα αφεθούν στην άκρια τα μεγάλα λόγια και γίνει λίγη αληθινή πρσπάθεια, λίγη δουλίτσα για να το πούμε έτσι, εν προκειμένω στο μέτωπο των τηλεοπτικών αδειών, τότε “κάτι” θα μπορούσε να προχωρήσει. Αλλιώς… αλλιώς θα μείνουμε στους παιδικούς τούς καυγάδες στους οποίους ο ηττημένος καλείται να φωνάξει – ενώ του στρίβουν το χέρι ή κάτι αντίστοιχο – το “Ήμαρτον!” της απόλυτης παράδοσης.
