Η Ινδία, το χαμόγελο και… η πολιτική

Υπάρχει μια ρήση ότι το γέλιο «κάνει καλό», και αναζωογονεί τον εσωτερικό μας κόσμο. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση της πολιτικής? Άραγε το χιούμορ μπορεί να λάβει μέρος σε ένα από τα πιο ψυχρά επαγγέλματα, όπως έχει χαρακτηριστεί από πολλούς.

Ένας επαγγελματίας κωμικός, δηλώνει ότι το χιούμορ ως έννοια πρέπει να διαχειριστεί από τν πολιτική και τους πολιτικούς. Άλλο είναι η έννοια της πολιτικής εξουσίας και άλλο το αξίωμα του πολιτικού. Στην πραγματικότητα πολλοί πολιτικοί ανά διαστήματα έχουν εκφράσει παράπονα για την έλλειψη χιούμορ στον πολιτικό λόγο. Το ίδιο ίσως να μπορεί να ειπωθεί και σε όσους περιβάλλουν αυτούς τους πολιτικούς.

Μέσω του χαμόγελου και του χιούμορ, υφίσταται η αίσθηση ότι είναι η «λύση» για να υποθάλπονται οι πολιτικοί εγωισμοί και οι διαμάχες.

Στοχεύοντας προς τον Ινδό πρωθυπουργό Modi, δηλώνει ότι δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στους  οπαδούς του, όμως αναφέρθηκε σε μια πρόσφατη συνέντευξή του σε τηλεοπτικό κανάλι , στην οποία ο ίδιος ο Modi παραδέχτηκε την φοβία του απέναντι στο χιούμορ και αυτό διότι μπορεί να διαστρεβλώσει την πολιτική του πορεία. 

Η Mary Hirsch, συγγραφέας και καθηγήτρια με ειδίκευση στην χιουμοριστική γραφή, περιγράφει το χιούμορ ως ένα «λαστιχένιο σπαθί» και δηλώνει μεταξύ άλλων ότι τα ΜΜΕ πρέπει να αναλάβουν μέρος της ευθύνης απέναντι σε αυτό. Το βασικό αίτιο είναι ότι το χιούμορ λείπει γενικά από την ζωή μας.

Από την πλευρά του ο κωμικός Rajneesh Kapoor,  αστειεύεται δικαίως με την λέξη «jaanwar», η οποία σύμφωνα με τα λεγόμενα του και χρησιμοποιείται περισσότερο σε κανάλια ειδήσεων από στο Animal Planet!

Όταν η Shashi Tharoor έγραψε για την «βοοειδή τάξη». Ήταν κοινό lambasted. Και όμως, όταν μίλησε στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης για την  Ένωση και για επανορθώσεις, έκανε τις περιγραφές της μέσω μιας υγιής δόσης χιούμορ, κάτι που το κοινό έδειξε να αγαπά πολύ.

Το κύριο πρόβλημα των ημερών μας είναι ότι οι άνθρωποι συγχέουν το χιούμορ με την προσβολή. Και στην πιθανότητα που δεν έχουν κατανοήσει πλήρως το «θέμα του χιούμορ» που επρόκειτο να συζητηθεί, τότε η ουσία αντικαθίσταται από τον όγκο. Η ειρωνεία, η αυτογνωσία και οι νευρικές αναφορές απέναντι στο πολιτικό γίγνεσθαι, θα πρέπει να συνθλίβονται στο περιβάλλον μας.

Η αφετηρία υιοθέτησης του χιούμορ, πρέπει να γίνει με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και μετέπειτα στο πολιτικό προσκήνιο,  για εκείνους που προσπαθούν να ευχαριστήσουν και να έχουν εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους. Επομένως, οι πολιτικοί θα πρέπει να μάθουν να αστειεύονται και η Ινδία εν προκειμένω να μάθει να «χαμογελά» μέσω των πολιτών της.