Οι νοσταλγοί

Ο θάνατος του τελευταίου εναπομείναντα, από τους Απριλιανούς πραξικοπηματίες, προσφέρει την ευκαιρία, στους αμετανόητους νοσταλγούς εκείνης της σκοτεινής περιόδου, να εκδηλώσουν τα αισθήματά τους.

Για να μην κρυβόμαστε δε πίσω απ’ το δάχτυλό μας, ο κύκλος των νοσταλγών δεν περιορίζεται σε εκείνους που νιώθουν ιδεολογική ταύτιση, με ότι εκπροσωπούσε το στρατιωτικό καθεστώς, όπως βουλευτές της «Χ.Α». Ο συνδυασμός της χρονικής απόστασης, με την οικονομική κρίση, επιτρέπει συγχύσεις και ανίερες συγκρίσεις. Η ροπή πολλών, σε μια ισοπεδωτική και συνολικά κατεδαφιστική κριτική, προς τα πεπραγμένα της λεγόμενης Μεταπολίτευσης, που προϋπήρχε της κρίσης, αλλά παροξύνθηκε μετά απ’ αυτή, προφανώς και ευνοεί, εξ αντικειμένου, την ωραιοποίηση, αν όχι και εξιδανίκευση, της χουντικής διακυβέρνησης, ιδιαίτερα στις νεότερες γενιές, που δεν έχουν σχετικές βιωματικές παραστάσεις. Ακόμη και δημόσια πρόσωπα «υπεράνω υποψίας», έφτασαν στο σημείο να εξυμνούν την οικονομική πολιτική της χούντας, σε αντίστιξη με των κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων, αγνοώντας τα εντελώς διαφορετικά, γεωπολιτικά και γεωοικονομικά, δεδομένα, αλλά και παραλείποντας ότι οικονομικοί λόγοι, ως συνέπεια της πρώτης πετρελαϊκής κρίσης, προκάλεσαν τον κλονισμό του καθεστώτος. Εξίσου παραπλανητική είναι και η φιλολογία, περί των δήθεν «αδιάφθορων» πραξικοπηματιών, σε αντίστιξη και εδώ, με τα αντίστοιχα πεπραγμένα των κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων. Θα παραπέμπαμε τους ενδιαφερόμενους, στο σχετικό βιβλίο του εξαίρετου συναδέλφου Διονύση Ελευθεράτου, που περιγράφει αναλυτικά και με ενάργεια, τα έργα και τις ημέρες των «αδιάφθορων» συνταγματαρχών. Αλλωστε, δεν έχουμε χρεία άλλων μαρτύρων, μετά το «κατηγορώ» της δεύτερης χούντας (Ιωαννίδη) κατά των προκατόχων της, για εκτεταμένη διαφθορά, που αποκορυφώθηκε με την παραπομπή σε δίκη αξιωματούχων του καθεστώτος Παπαδόπουλου (όπως ο εκ των πρωτεργατών του πραξικοπήματος Μιχαήλ Μπαλόπουλος) για την υπόθεση των σάπιων κρεάτων, εξ Αργεντινής.

Ίσως είναι ευκαιρία, λοιπόν, για έναν αναστοχασμό, στη βάση της διάκρισης που είχε κάνει ο αντιστασιακός δημοσιογράφος (διετέλεσε και ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ) Κώστας Νικολάου, στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, ανάμεσα στην πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου και της ανειρήνευτης αντίθεσης προς τους εκφραστές της αντικοινοβουλευτικής εκτροπής. Αλλά και χωρίς εκδηλώσεις «δημοκρατικού γιακωβινισμού», που είδαμε κατά κόρον τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, που αγνοούν, εκτός των άλλων, τη μεγαθυμία της Δημοκρατίας. Να θυμίσουμε, άλλωστε, ότι ζήτημα αμνήστευσης των πραξικοπηματιών, είχε θέσει ο κορυφαίος αντιστασιακός, αείμνηστος Ανδρέας Λεντάκης…