Είναι, προφανώς, σημείο των καιρών, να εμφανίζονται ως οι καλύτεροι κεκράκτες της νέας, παγκοσμιοποιημένης τάξης και των νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων, «μεταμορφωμένοι» πρώην αριστεροί.
Με το φανατισμό του νεοπροσήλυτου, προβάλλουν επιχειρήματα, που ούτε οι πιο αδίστακτοι, «καθαρόαιμοι» εκπρόσωποι του συστήματος, τολμούν να διατυπώσουν. Το είδαμε και στη σύγκρουση για τις τηλεοπτικές άδειες, μια σύγκρουση με αμιγή πολιτικά ή και ταξικά χαρακτηριστικά, όπου «ματαιωμένοι», πρώην αριστεροί, αναλαμβάνουν την ιδεολογική «κατήχηση», εντάσσοντας τη σύγκρουση, στην ευρύτερη διαπάλη, ανάμεσα σε «κρατιστές» και «φιλελεύθερους». Αποκαλύπτοντας, μάλιστα, τα βαθύτερα θεμέλια της αντιπαράθεσης, φτάνουν στο σημείο να «οικτίρουν» το ίδιο το Σύνταγμα, ως φορέα οπισθοδρόμησης και εμπόδιο στην εφαρμογή του «οράματος» τους, για πλήρη επικράτηση των δυνάμεων της αγοράς… Εν προκειμένω, δηλώνεται ανοιχτά, πως το μεγάλο εμπόδιο, είναι, εν τέλει, το ίδιο το Σύνταγμα! «Εγκαλείται» ο συνταγματικός νομοθέτης, γιατί είχε το θράσος, στο άρθρο 15 του Καταστατικού μας Χάρτη, να θέσει τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, υπό την κρατική εποπτεία και έλεγχο. Διαφεύγει, προφανώς, από τους νεοπροσήλυτους, ότι, μέχρι το 1989, υπήρχε κρατικό μονοπώλιο, στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, ενώ και μετά τη θεσμική κατοχύρωση της ιδιωτικής τηλεόρασης και ραδιοφωνίας, οι συχνότητες ήταν και παραμένουν-ακόμη και στο ψηφιακό φάσμα- δημόσιο αγαθό. Προφανώς στον «βιότοπο» των νεοφανατικών του αγοραίου νεοφιλελευθερισμού, ακόμη και τα δημόσια αγαθά, θα πρέπει να τα διαχειρίζονται, ιδιωτικοί φορείς, όπως η περιβόητη Digea. Από τη λογική τους αποκλείονται, αν δε θεωρούνται μια επιπλέον τροχοπέδη, ακόμη και ανεξάρτητες αρχές, όπως το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, καταδεικνύοντας την υποκρισία των πολιτικών εκφραστών της νέας τάξης. Είναι άλλο, προφανώς, η εύλογη κριτική σε επιμέρους ρυθμίσεις του επίμαχου νομοσχεδίου, όπως ο αριθμός και τα κριτήρια χορήγησης των αδειών και άλλο οι ανιστόρητες ταυτίσεις με τη Βόρεια Κορέα ή την Τουρκία.
Αποκαλύπτοντας το πραγματικό υπόστρωμα της αντίθεσης τους, προχωρούν αυτοβούλως στη σύνδεση με το «βασικό μέτοχο», εκφράζοντας τον ανυπόκριτο ενθουσιασμό τους, γιατί, κατά τη συλλογιστική τους, επενέβη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εφαρμόζοντας το ενωσιακό δίκαιο. Εννοούν, προφανώς, τον ωμό εκβιασμό, που υπαγορεύθηκε από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά λόμπι συμφερόντων και υλοποιήθηκε από έναν, αποδεδειγμένα, διεφθαρμένο Επίτροπο, ενώ το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δικαίωσε, κατά μεγάλο βαθμό, τη νομοθετική πρωτοβουλία της, τότε, ελληνικής κυβέρνησης. Ανάπηρη και κάλπικη η «ελευθερία» τους.
