Μερικά ακόμα λόγια για τον Χρήστο Λαμπράκη

Με συγκίνησαν και με εξέπληξαν η παρέμβαση του κ. Γιώργου Κουρή να μην κλείσει το Συγκρότημα Λαμπράκη και τα όσα είπε για τον επί τρεις δεκαετίες πρόεδρό μου, τον αείμνηστο, Χρήστο Λαμπράκη.

Με εξέπληξαν διότι, όπως θαρραλέα επισημαίνει, πολλές φορές ήρθε σε άγρια σύγκρουση, πάντοτε όμως με δική του πρωτοβουλία. Επίσης, όπως πάλι εύστοχα αναφέρει, το «Βήμα» και τα «Νέα» ποτέ δεν επιτέθηκαν πρώτα σε καμία εφημερίδα, «επειδή λόγω της μεγάλης κυκλοφορίας τους και της τεράστιας πολιτικής ισχύος τους δεν… καταδεχόταν να ανοίξουν πόλεμο με νέες εφημερίδες!».

Με συγκίνησε η αναφορά του κ. Κουρή στο ότι «ο Χρήστος Λαμπράκης, παρά το μύθο που είχε φτιαχτεί γύρω από τη δύναμη και τα πλούτη του, στην ουσία πέθανε «φτωχός» και στο «παραμύθι ότι τάχα κατέβαζε και ανέβαζε κυβερνήσεις», ενώ «ήταν ένας σεμνός άνθρωπος που κυκλοφορούσε μόνος του, χωρίς φρουρούς και επί χρόνια οδηγούσε, πάλι μόνος του, ένα παμπάλαιο σκαραβαίο». Είμαι σίγουρος ότι θα μού επιτρέψει ο κ. Κουρής να προσθέσω και μερικές θύμησες από την πολυετή απασχόλησή μου ως δημοσιογράφου στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη και την (αραιά) συνεργασία μου με τον Χρήστο Λαμπράκη.

Είχα την καλή τύχη και τη μεγάλη τιμή να εργάζομαι επί πάνω από τριάντα χρόνια στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη και να έχω πρόεδρο τον Χρήστο Λαμπράκη. Προσλήφθηκα στο Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ως συντάκτης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου και συντάκτης των εφημερίδων «Το Βήμα» και «Τα Νέα», ενώ πολύ νωρίς (το 1977), μού εμπιστεύθηκε (ύστερα από πρόταση του διευθυντή μου Γιάννη Μαρίνου), τη θέση του αρχισυντάκτη και στη συνέχεια του διευθυντή Σύνταξης.

Κατά την πρώτη συνάντησή μας για να με γνωρίσει μού είχε πει ρητώς και κατηγορηματικώς ότι η απασχόληση συντάκτη στον ΔΟΛ είναι ασυμβίβαστη με την προσφορά υπηρεσιών (Γραφεία Τύπου κλπ) σε υπουργεία, δημόσιες υπηρεσίες και δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς , διότι, όπως μού είπε, «ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν». Από τότε αλλά και από συσκέψεις στελεχών του Οργανισμού στις οποίες συμμετείχα υπό τον Χρήστο Λαμπράκη διαπίστωσα πως δεν ήταν απλώς ένας μεγάλος δάσκαλος της δημοσιογραφίας, αλλά και άνθρωπος. Πάντα επιζητούσε ή μεριμνούσε για την αξιοπρέπεια των συντακτών και των εργαζόμενων στο εκδοτικό του συγκρότημα. Ήταν νηφάλιος στη σκέψη του, ήρεμος σε επισημάνσεις, ολιγόλογος και λιτός σε όλα, στο ντύσιμό του και στη διατροφή του.

Τα σημειώματά του ήταν ιδιόχειρα, λιτά. Απεχθανόταν τα πολλά λόγια και τα μακροσκελή κείμενα. Ήθελε πάντοτε την ουσία το θέματος που ερχόταν προς συζήτηση. Και το κυριότερο: δεν έκανε ποτέ «λογοκρισία», δεν εγκαλούσε ποτέ κανένα συντάκτη ακόμα και για τα πιο σκληρά άρθρα που προκαλούσαν αντιδράσεις.