Να προχωρήσουν σε πράξεις

Επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο και τίποτα δε μπορούμε να υποτιμήσουμε, δε μπορούμε να θεωρήσουμε τυχαίες τις τελευταίες παρεμβάσεις, του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά και του Προέδρου της Κομισιόν.

Έτσι κι αλλιώς, ο Μάριο Ντράγκι και ο Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ, δεν είναι τυχαία πρόσωπα. Δεν είναι μόνο τα σημαντικά αξιώματα, στην ιεραρχία του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος, που κατέχουν, που τους προσδίδει εξ ορισμού θεσμικό κύρος. Τυχαίνει, επιπρόσθετα, να είναι και οι δύο, πολύ ισχυρές προσωπικότητες, με συντηρητικό, βεβαίως, πολιτικό προσανατολισμό, αντιφάσεις ή και σκοτεινές όψεις στη δημόσια διαδρομή τους, αλλά και ικανό βαθμό ανεξαρτησίας σκέψης. Το ότι, λοιπόν, οι δύο συγκεκριμένοι άνθρωποι, χτυπάνε «καμπανάκι κινδύνου» για την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ζητώντας ριζικές αλλαγές, δε σημαίνει μόνο ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας» -αυτό δα το αντιλαμβάνεται και ο πιο ανύποπτος- αλλά, ότι, πλέον, τα «συντρίμμια» φτάνουν ως τα μεγαλόπρεπα, όσο και σιδηρόφρακτα γραφεία των Βρυξελλών.

Εκείνο, μάλιστα, που προκαλεί αίσθηση είναι η φρασεολογία που χρησιμοποίησαν δύο από τους φυσικούς και θεσμικούς βραχίονες της Ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας. Έχουμε την εντύπωση, πως οι «ακρότητες» του κ. Βαρουφάκη, θα φάνταζαν, στην καλύτερη περίπτωση, ως κοινοτυπίες, ενδεχομένως δε και ως συντηρητική προσέγγιση. Δεν είναι δα και το πιο συνηθισμένο πράγμα, να ακούμε τον Ευρωπαίο αρχιτραπεζίτη, να αναφέρεται στους αδύναμους, που πλήττονται από την κρίση, ζητώντας μετ’ επιτάσεως, να υπάρξει αναδιανομή του πλούτου και να υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη.

Αλλά και η σπουδή του κ. Γιούνκερ, να εξαγγέλλει σημαντική αύξηση των πόρων του «πακέτου», που φέρει το όνομά του, καθώς και να ζητήσει ευρεία ευελιξία, σε ότι αφορά την εφαρμογή του Δημοσιονομικού Συμφώνου, αν μη τι άλλο, δείχνει έναν προβληματισμό και μια κινητικότητα. Όσο δε και αν οι υπερσυντηρητικοί κύκλοι του Βερολίνου και των δορυφόρων του, επιμένουν στις εμμονές τους, προβάλλοντας, ως τελευταία γραμμή άμυνας, την ανάγκη εφαρμογής των κανόνων, εν τούτοις η πραγματικότητα θα υποχρεώσει -αργά ή γρήγορα- και αυτούς, να αντιληφθούν τι συμβαίνει γύρω τους και όχι μόνο σε σχέση με την οικονομική κρίση (επί παραδείγματι, το προσφυγικό). Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και ο κ. Ντάισελμπλουμ, δέχεται κάποιας μορφής ευελιξία, έστω κι αν την περιορίζει στα έκτακτα γεγονότα. Μένει, βέβαια, να δούμε και συγκεκριμένες πράξεις.