Το «μεταρρυθμιστικό Κέντρο»

Μπορεί να μην έχουν καταφέρει, στην Κεντροαριστερά, να βρουν ούτε καν, το οργανωτικό σχήμα, που θα οδηγήσει στην «αναγέννηση» του πολύπαθου χώρου, αλλά από νεολογισμούς, πάνε μια χαρά. Θα λέγαμε, μάλιστα, ότι υπάρχει και πλειοδοσία επιθετικών προσδιορισμών, με μια συνδετική λέξη: Μεταρρύθμιση. Την αρχή έκανε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που λάνσαρε τον όρο «μεταρρυθμιστικό Κέντρο», για να ακολουθήσουν και οι άλλοι «πρωταγωνιστές», με διάφορες παραλλαγές, που καταλήγουν, όμως, στον ίδιο κοινό παρονομαστή. Μόνο που οι νεολογισμοί, δε σημαίνουν τίποτα, αν δε συνοδεύονται από ουσιαστικές αναφορές, που να παραπέμπουν σε μια συγκεκριμένη ιδεολογική αντίληψη και πολιτική πρόταση. Διαφορετικά, μπορεί και να λειτουργούν ως προπέτασμα καπνού, για να κρύψουν τις πραγματικές προθέσεις, όσων τις εκφωνούν. Τι σημαίνει, άραγε, ο όρος «μεταρρυθμιστικό Κέντρο»; Το Κέντρο, ως όρος της πολιτικής «γεωγραφίας», όπως έχουμε αναλύσει σε προηγούμενα κείμενα, κινείται στο απόλυτο κενό, αφού έχουν εκλείψει, πλέον, οι λόγοι που τον είχαν καταστήσει διακριτό πόλο, στις μετεμφυλιακές-ψυχροπολεμικές συνθήκες, των δεκαετιών ’50 και ’60. Όσο για τον όρο «μεταρρύθμιση», όπως, επίσης, έχει αναλυθεί στο παρελθόν, δεν είναι μια ουδέτερη πολιτικά έννοια, αλλά αποκτά το πραγματικό της περιεχόμενο, ανάλογα με τη συνολική πολιτική πρόταση, στην οποία εντάσσεται. Αφήστε που, στα χρόνια των μνημονίων, η έννοια έχει αποκτήσει αρνητικό πρόσημο, ταυτιζόμενη με τη διάλυση του δημόσιου χώρου και των όποιων κοινωνικών δομών. Στον αντίποδα, θα μπορούσαμε να αντιτάξουμε, τον περίφημο «νόμο Πεπονή», που όλοι αναγνωρίζουν ως μεταρρυθμιστική τομή, με τις, αναμφίβολα, αντικειμενικές διαδικασίες προσλήψεων, που εισήγαγε, αλλά που, όχι μόνο αναδείκνυε το δημιουργικό και διαπλαστικό ρόλο του Δημοσίου, αλλά και έδωσε το μέτρο των ιδιαίτερων ευαισθησιών και προτεραιοτήτων, εκείνης της κυβέρνησης και του αρμόδιου υπουργού, με την πρόταξη των κοινωνικών κριτηρίων, στη μοριοδότηση των υποψηφίων. Προκαλεί, το λιγότερο, σοβαρά ερωτηματικά, η απουσία, στις σχετικές τοποθετήσεις, του όρου Δημοκρατικός Σοσιαλισμός, ως προσδιοριστικού ιδεολογικού στοιχείου του, υπό σύσταση, φορέα. Αλλά και οποιασδήποτε αναφοράς, σε έννοιες, όπως το κοινωνικό κράτος, η αναδιανομή εισοδήματος, οι συλλογικές συμβάσεις, στις εργασιακές σχέσεις. Γενικότερα, άλλωστε, ο κόσμος της εργασίας, είναι συστηματικά απών, από τις αναφορές τους. Δε ξέρουμε αν γι’ αυτή την «αφωνία» φταίνε οι κακές παρέες, αλλά θα τους συμβουλεύαμε να πάρουν σχετικά μαθήματα, από τον τεχνοκράτη κ. Ντράγκι.