Όπου η άκαμπτη, παλιάς κοπής και παλαιών φοβιών, παγωμένη σκηνοθεσία, το σφιχταγκάλιασμα των συμμετεχόντων ηγετών (ακόμη κι όταν το έπαιζαν άνεση, αν μη ανεσάρα – ο Βαγγέλης), με την προσπάθεια αποφυγής του λάθους, η ίδια η λειτουργία των δημοσιογράφων που θύμιζε απαράλλαχτα τα παλιότερα του είδους (τελικά, γνησιότερη η παρουσία του Μάκη Γιομπαζολιά, ο οποίος ευθέως και απροσχημάτιστα ήρθε να “γράψει” δεκαετία του ’80) υπήρξε γλυκιά φυγή σ’ ένα καθησυχαστικό παρελθόν.
Αλλά και ο τρόπος, για παράδειγμα με τον οποίο έρχεται να διεκδικήσει το κέντρο της σκηνής της πολιτικής διαμάχης η παλιά, δοκιμασμένη συζήτηση περί σκανδάλων/διαπλοκής, τι είναι αν όχι αναπαλαίωση; Ενέχεται ο Αλέκος Φλαμπουράρης σε υπόθεση ανάθεσης ενός (μεσαίου) έργου 3,9 εκατομμυρίων σε εργοληπτική εταιρεία “του” από την Περιφέρεια Πελοποννήσου; Είναι βασικός μέτοχός της; Έχει φύγει από την διοίκηση / το ΔΣ της, “έχει καταθέσει το εργοληπτικό του πτυχίο”, αλλά παραμένει μέτοχος – και σε τι ποσοστό; Τελικά τι απαγορεύεται και πόσο; Έχει ζήτημα ακίνητης περιουσίας ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, και είναι αυτό ζήτημα συνολικού ύψους του “Πόθεν Έσχες” του; ή συγκεκριμένου ακινήτου στην Αράχωβα; Εξετέλεσε επιθετική αποστολή εναντίον του στο ντιμπέϊτ των “Επτά” ο Πάνος Καμμένος για τα εξοπλιστικά, κατά παρότρυνση του ΣΥΡΙΖΑ; Ήταν ή όχι στην λίστα Λαγκάρντ ο φιλοξενήσας – στο εξοχικό και στο πλεούμενό του – τον μέχρι χθες Πρωθυπουργό αυτό το καλοκαίρι; Και τι συνεφέλκει κάτι τέτοιο; [Όλα αυτά, δε, ανακινούνται σε απόσταση αναπνοής από τις κάλπες…].
Σταματάμε εδώ – αλλά μην πείτε ότι δεν έχετε συνολικά αίσθηση παλιού/παρελθόντος! Μην πείτε ότι και άλλες αναφορές – ακόμη και σε μια εποχή όπου περίσσεψε το χιούμορ νέας κοπής ή/και η “γλώσσα” των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στα σποτάκια των ΑΝ.ΕΛ. ή της ΛΑ.Ε. – σαν εκείνες ου αντιπαραθέτουν σ’ αυτές τις εκλογές φώς και σκότος, δεν παραπέμπτουν στην ηρωϊκή εποχή του ’80, με Μένιο Κουτσόγιωργα στο βάθος της σκηνής; Τι είναι εκτός από (πιο πρόσφατο, βέβαια) παρελθόν η καταγγελία από Μεϊμαράκη για “αντιμνημονιακό” Τσίπρα;
Όσο για την πυκνή συζήτηση που, με ύφος μέχρι και σοβαρό, συνεχίζεται γύρω από το τηλεοπτικό ύψος της παρουσίας των “Δυο”, θα παραπέμπαμε στην μελέτη των Gert Stulp/Abraham Buunk/Simon Verhulst/Thomas Pollet, στου Elsevier (2012), σχετικά με την Αμερικανική εμπειρία απο την επιλογή Προέδρου (και, ακόμη περισσότερο, απο την επιλογή υποψηφίων για την Προεδρία). Και απο την τηλεοπτική τους κάλυψη, ήδη απο την δεκαετία του ’60…
Τελευταίο βήμα: μετά τις τηλεμαχίες και την βροχή από σποτάκια και από λάσπη, έχουμε την τελική ευθεία με κάθοδο “στις πλατείες”. Με Σύνταγμα για Τσίπρα (όπου θα επιχειρήσει να ξαναφέρει την αίσθηση του συλλαλητηρίου για το “ΟΧΙ”: επικίνδυνο!), Ομόνοια όμως για Μεϊμαράκη (αντιστροφή του Γενάρη για την ΝΔ).
