«Ιστορικό ατύχημα»

Αν κάτι επιβεβαιώνει και η παρούσα διαμάχη, για ζητήματα της τρέχουσας επικαιρότητας, από την ΕΛΣΤΑΤ μέχρι τις τηλεοπτικές άδειες, είναι η ύπαρξη μιας υπόγειας διαπάλης, μεταξύ δύο ρευμάτων, τα οποία διατρέχουν εγκάρσια την κοινωνία, αλλά και τους κομματικούς σχηματισμούς, αφορά δε το σύνολο της δημόσιας ύλης, από τον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας, μέχρι την ίδια την εθνική μας συγκρότηση και οντότητα.

Είναι φανερό, επί παραδείγματι, ότι το ένα ρεύμα, που αυτοπροσδιορίζεται ως «εκσυγχρονιστικό- μεταρρυθμιστικό», βλέπει στα μνημόνια, τη δικαίωση του δικού του αφηγήματος, ως προς τα παραπάνω. Γι` αυτό και, πέρα από την, σχεδόν «ψυχαναγκαστική», κριτική σε «υπερβολές» και «αδικίες», συμπλέουν με το «σκληρό πυρήνα» των επιβληθεισών πολιτικών, ξεκινώντας από τη θεμελιώδη παραδοχή, ότι τα μνημόνια αποτέλεσαν τη φυσιολογική κατάληξη μιας πορείας εκφυλισμού, που μοιραία οδηγούσε στη χρεοκοπία. Η κριτική, από τον εν λόγω χώρο, πάει τόσο βαθιά, ώστε η ίδια η «γένεση» του νεοελληνικού κράτους, να θεωρείται, περίπου, «ιστορικό ατύχημα». Εξ ου και κάποιες «εξτρίμ» απόψεις, που θεωρούν ότι η Επανάσταση του 1821, ήταν μια αδικαιολόγητη, εν αιθρία, «ανταρσία» των Ελλήνων, εναντίον της νομιμότητας, που εξέφραζε η Οθωμανική Αυτοκρατορία! Τύφλα να είχε ο Μέτερνιχ, δηλαδή… Προφανώς, ως συνέπεια αυτών, η αντίληψη του συγκεκριμένου ρεύματος συμπίπτει, στα καθ` ημάς, με εκείνη των πιο σκληρών εκδοχών των δανειστών, ότι η Ελλάδα είναι ένα «αποτυχημένο κράτος» (failed state), που αποτελεί μια «ιστορική ανορθογραφία», στην «πολιτισμένη Δύση» και την «προηγμένη» Ευρώπη. Γι` αυτό και, ξεκινώντας από υπαρκτές και πανθομολογούμενες παθογένειες, προχωρούν σε μια ισοπεδωτική γενίκευση και αφοριστικά συμπεράσματα. Στην παραγνώριση, ότι όψεις της κοινωνικής και παραγωγικής διαδικασίας, όπως ο μεγάλος αριθμός αυτοαπασχολούμενων και το υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης, αποτελούν δείγματα αναχρονισμού και όχι σταθεροποιητικά στοιχεία, της κοινωνικής συνοχής και εθνικής ιδιοπροσωπίας. Είναι γι` αυτά που, ρητά ή υπόρρητα, θεωρούν ότι η υπαγωγή στο καθεστώς επιτροπείας και μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, αποτελεί «αναγκαίο κακό», αν όχι και «ευλογία», φτάνοντας, στην ακρότατη απόληξή του, στο «βάστα Ντάϊσεμπλουμ», πρώην στελέχους του ΠΟΤΑΜΙΟΥ.  Δεν εκπλήσσει, μετά τα όσα εκτέθηκαν, η «ανοσία» σε παρεμβάσεις, όπως η τελευταία επιστολή της Κομισιόν, αλλά και «συνοδευτικές» δηλώσεις, που εμφανίζουν τη χώρα μας, ως «μεταμοντέρνα αποικία». Όπως και ο πανικός, από τη δικαστική αναμόχλευση της επίμαχης υπόθεσης.