Τόση προστασία πια;

Αν αναρωτιέστε τι ενώνει ξεπεσμένους μιντιάρχες, τα υπολείμματα του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ, αλλά και σημαίνοντες παράγοντες του διεθνούς κατεστημένου, από το ΔΝΤ, μέχρι τους «Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς» και την «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάϊνε Τσάϊτουνγκ», η απάντηση είναι ο πρώην πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ!

Ναι, χάριν του κ. Γεωργίου, συνασπίστηκαν όλοι αυτοί οι ετερόκλητοι παράγοντες, χωρίς να σταματάνε ούτε το Δεκαπενταύγουστο; Με τέτοια στήριξη, ο πρώην πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ θα μπορούσε άνετα να ανακηρυχθεί «προστατευόμενο είδος», κάτι σαν την καρέτα-καρέτα. Τι επιδιώκουν άραγε ή τι φοβούνται; Προκαλεί, πάντως, έκπληξη, η καινοφανής και οψιγενής «υπερασπιστική» επιχειρηματολογία, που αναπτύσσεται. Αραγε πρόκειται για μικρόνοια ή απροκάλυπτο κυνισμό; Είναι δυνατό, να προβάλλεται ο ισχυρισμός, ότι η δικαστική έρευνα υπονομεύει την αξιοπιστία των στατιστικών στοιχείων; Δηλαδή, το αν υπήρξε μεθόδευση ή παραποίηση, είναι αδιάφορο ή δεν πρέπει να ερευνηθεί; Αν είναι τόσο βέβαιοι -ο πρώην πρόεδρος και οι «προστάτες» του- για την ορθότητα της μεθοδολογίας και το άψογο των σχετικών χειρισμών, γιατί προσπαθούν να ακυρώσουν τη δικαστική έρευνα, εξαπολύοντας, μάλιστα, απροκάλυπτες απειλές, ακόμη και για διακινδύνευση της δεύτερης αξιολόγησης;

Εκεί, όμως, που ομολογούμε ότι «σηκώνουμε τα χέρια ψηλά», είναι στην απάντηση που δίνεται, στο γιατί δεν έλαβε έγκαιρα μέτρα, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου (για να καταλάβουμε και τους «αόρατους» υποβολείς). Προβάλλεται, λοιπόν, το καταπληκτικό επιχείρημα-για πρώτη φορά νομίζουμε-πως δε συνέβη αυτό, γιατί θα ήταν μάταιος κόπος! Γιατί, σύμφωνα με το «ευφυές» σκεπτικό, «ακόμα κι αν λαμβάνονταν τα σκληρότερα δημοσιονομικά μέτρα, ο λογαριασμός δε θα έβγαινε, χωρίς εξωτερική στήριξη»! Δηλαδή, τι θέλει να πει ο ποιητής; Πως ήταν εξαρχής αποφασισμένη η προσφυγή σε Μηχανισμό Στήριξης, γιατί δεν ήταν δυνατή η εξυπηρέτηση του χρέους; Γιατί δε μας το λέγατε απ’ την αρχή, να μην ταλαιπωρούμαστε; Ειλικρινά, ευχαριστούμε το συντάκτη του δημοσιεύματος. Μας άνοιξε τα μάτια… Επί της ουσίας, τώρα, την απάντηση δίνει ο «υπεράνω υποψίας» Νίκος Χριστοδουλάκης, που υποστηρίζει (ΒΗΜΑ 7 Αυγούστου 2016), ότι το πρωταρχικό πρόβλημα δεν ήταν το χρέος, αλλά η έλλειψη ρευστότητας, γι’ αυτό και «χρειαζόταν άμεσο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής», αλλά «να είχε εφαρμοστεί ήδη από το 2009, να είναι ηπιότερο και, προπάντων, να συνοδεύεται από μέτρα ενίσχυσης της εγχώριας ρευστότητας, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα». Το τι έγινε, το ξέρουμε…