Η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα, για το ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας, στο νέο θεσμικό πλαίσιο, προφανώς και δε θίγει (δε θα ήταν δυνατό άλλωστε) τον πυρήνα του πολιτεύματός μας, ως Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Είναι, όμως, αρκετά πιο προωθημένη, ίσως και τολμηρή, σε σχέση με το ισχύον καθεστώς, όπως διαμορφώθηκε μετά την αναθεώρηση 1985-86. Η πρωθυπουργική πρόταση, εν προκειμένω, έχει δύο σκέλη: Το ένα, αφορά τη δυνατότητα απ` ευθείας εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από τους πολίτες και το δεύτερο, την ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του. Ως προς το πρώτο, η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα, δημιουργεί συνθήκες, ώστε να είναι πολύ πιθανή, ή και να καθιερωθεί ντε φάκτο, η εκλογή του Ανώτατου Αρχοντα από τους πολίτες. Και τούτο γιατί, από τη μέχρι τώρα εμπειρία, γνωρίζουμε ότι το ορόσημο των 200 ψήφων, επιτυγχάνεται κυρίως με τη σύμπραξη των δύο μεγάλων κομμάτων. Με την εφαρμογή όμως, της απλής αναλογικής, θα είναι αμφίβολη και αυτή η δυνατότητα, ενώ και τα κόμματα, γνωρίζοντας ότι υπάρχει η δικλείδα της απ` ευθείας προσφυγής, στο εκλογικό σώμα, είναι πολύ πιθανό, να δείχνουν λιγότερη συναινετική διάθεση, αφήνοντας την ευθύνη της τελικής επιλογής, στους πολίτες. Ως προς το δεύτερο σκέλος, της πρωθυπουργικής πρότασης, η δυνατότητα του Προέδρου της Δημοκρατίας, να συγκαλεί το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, ή να αναπέμπει νόμους, απέχει ασφαλώς κατά πολύ, από τις υπερεξουσίες που του παρείχε το Σύνταγμα του 1975, στην αρχική του μορφή. Όμως- και με το ενδεχόμενο λαϊκής νομιμοποίησης του- τον καθιστά κάτι πολύ περισσότερο απλό «ρυθμιστή» του Πολιτεύματος, που ασκεί, μόνο, «δέσμιες» αρμοδιότητες, κατά κυβερνητική υπαγόρευση, σύμφωνα με την κυρίαρχη μυθολογία. Διαμορφώνεται, δηλαδή, ένας νέος πόλος ισορροπίας, στη νέα θεσμική αρχιτεκτονική, όπως την παρουσίασε ο πρωθυπουργός. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει ξεκαθαρίσει, βέβαια, ότι δεν επιθυμεί καθεστώς «διαρχίας», γι` αυτό και αποδέχεται τη λογική, μιας «λελογισμένης» ενίσχυσης του Προεδρικού ρόλου. Γίνεται φανερό, όμως, πως επιθυμεί έναν πιο παρεμβατικό ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας, ώστε ο τελευταίος να λειτουργεί εξισορροπητικά, απέναντι στους κινδύνους αρρυθμιών και διαρκούς υπονόμευσης της κυβερνητικής σταθερότητας , που ενέχει ο πολυκερματισμός της πολιτικής ζωής. Αυτό το νόημα έχουν άλλωστε προτάσεις για τη λεγόμενη «εποικοδομητική ψήφο δυσπιστίας», ή και για το ανώτατο όριο θητείας, στους βουλευτές.
