Η «μαύρη επέτειος» της Τουρκικής εισβολής, στην Κύπρο, έχει συνδεθεί, στη συλλογική μνήμη του «μητροπολιτικού Ελληνισμού», με την πτώση της χούντας, που ακολούθησε λίγα 24ωρα μετά. Παρεμπιπτόντως, θα αποτελούσε μια ενδιαφέρουσα «υπόθεση εργασίας», ποια θα ήταν η πορεία των πραγμάτων, αν ο Ιωαννίδης έβγαινε αλώβητος και υλοποιούσε το σχέδιο (γνωστό σε πολύ λίγους μυημένους τότε, αλλά και σχετικά άγνωστο μέχρι σήμερα) του, για τη δική του ελεγχόμενη «πολιτικοποίηση», που είχε προγραμματιστεί, μάλιστα, να τεθεί σε εφαρμογή, το Δεκαπενταύγουστο του 1974. Όμως, η Τουρκική εισβολή, πέρα από αφορμές (το πραξικόπημα κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου) και παράπλευρες συνέπειες (πτώση της χούντας στην Αθήνα), δημιούργησε τετελεσμένα, στη Μεγαλόνησο, που εξακολουθούν να ρίχνουν βαριά τη σκιά τους, μέχρι σήμερα. Δυστυχώς, τα εξαιρετικά ευνοϊκά ψηφίσματα, του Συμβουλίου Ασφαλείας, του ΟΗΕ, των πρώτων χρόνων, δε στάθηκαν ικανά να αναστρέψουν τις συνέπειες της εισβολής. Η κατοχή, του 40% της εδαφικής επικράτειας της Μεγαλονήσου, όχι μόνο παρέμεινε, αλλά και απέκτησε «στρατηγικό βάθος», τόσο με την ανακήρυξη του «ψευδοκράτους», αλλά και το συστηματικό εποικισμό του κατεχόμενου τμήματος, με επήλυδες-Τούρκους πολίτες-που έχουν αποκτήσει πλήρη δικαιώματα. Με το πρώτο, παρά το γεγονός ότι το «κατασκεύασμα» του μακαρίτη Ντενκτάς, δεν απέκτησε ποτέ διεθνή υπόσταση, εδραιώθηκε η ντε φάκτο διαίρεση της Μεγαλονήσου. Με το δεύτερο, επιδιώχθηκε και, σε σημαντικό βαθμό, επιτεύχθηκε η δημογραφική αλλοίωση, με την τεχνητή διόγκωση, του τουρκοκυπριακού πληθυσμού. Έτσι φτάσαμε στο επόμενο στάδιο, του όλου σχεδιασμού, που βλέπουμε να εξελίσσεται στις μέρες μας, με την προσπάθεια νομιμοποίησης, πια, των τετελεσμένων της εισβολής και κατοχής, με την προβολή της θέσης για την εξ υπαρχής γένεση, από «μηδενική βάση», μιας νέας Κυπριακής Πολιτείας, που θα συνιστά ένα sui generis κρατικό μόρφωμα, ένα είδος χαλαρής συνομοσπονδίας. Είναι προφανές, πως δεν εννοούσε αυτό ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, όταν δεχόταν, ως ύστατη υποχώρηση, τη «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία», γι` αυτό, άλλωστε προσέθετε, σε τοποθετήσεις του, τον επεξηγηματικό όρο «πολυπεριφερειακή». Οδηγούμαστε, έτσι, από την, εύλογη, αναγνώριση ενός, αυξημένου έστω, καθεστώτος προστασίας της τουρκοκυπριακής μειονότητας, σε μια τεχνητή ισοτιμία, οιονεί κρατικών οντοτήτων! Κι όλα αυτά, με τις «ευλογίες» της διεθνούς κοινότητας, όπως φάνηκε με το «σχέδιο Ανάν» ή κάποια παραλλαγή του, που επιχειρείται να επιβληθεί, μέσω των ενδοκυπριακών συνομιλιών.
