Η περίοδος διακυβέρνησης από την οποία βγαίνουμε, το πυρίκαυστο 7μηνο του ΣΥΡΙΖΑ, σε δυο υπουργεία είχε μιαν ιδιότυπη απουσία. Στο Εξωτερικών, όπου ο Νίκος Κοτζιάς (και ο Νίκος Χουντής, άλλωστε) παρά τα διάφορα πυροτεχνήματα δεν είναι σαφές ότι “περπάτησαν” συγκεκριμένα θέματα. Ιδίως όταν επρόκειτο για ανοίγματα αληθινά και όχι προσχηματικά (=για εσωτερική κατανάλωση) της εξωτερικής πολιτικής. Στο Ενέργειας, σφηνωμένο μέσα στο “Παραγωγικής Ανασυγκρότησης”, όπου ο Παναγιώτης Λαφαζάνης κι ύστερα ο Πάνος Σκουρλέτης, είχαν μοναδικές ευκαιρίες για κάποια βήματα ενεργειακής πολιτικής αλλά αυτοπεριχαρακώθηκαν στα συμβολικά και τα αρνητικά (ταξίδια στην Μόσχα, παιχνίδι – ένα ακόμη! – με τους αγωγούς, αναζήτηση νέων ισορροπιών σε μιαν εικονική σκακιέρα) κι άφησαν τον χρόνο να φύγει.
Την ίδια στιγμή, η αληθινή ευκαιρία να γίνουν κάποια βήματα στο κεντρικής σημασίας ζήτημα των ερευνών για υδρογονάνθρακες, αληθινά σπαταλήθηκε. Ο μείζονος σημασίας διαγωνισμός για το Ιόνιο και (κυρίως!) τα Νότια της Κρήτης αφέθηκε κυριολεκτικά να ξεψυχήσει. Ούτε καν οι άνευρες προσφορές ανοίχθηκαν, παράταση δεν δόθηκε. Προσοχή, εδώ! Είναι αλήθεια πως η διεθνής συγκυρία, η κατάρρευση των ενεργειακών τιμών, τορπίλισε κάθε θετική προοπτική. Όμως, η εγκατάλειψη της διαγωνιστικής διαδικασίας τις μέρες ακριβώς που η λαφαζανική λογική έφευγε από την διακυβέρνηση, έδωσε το τελικό πλήγμα. Ενώ οι διπλωματικές κινήσεις που είχαν ξεκινήσει με Κύπρο και Αίγυπτο (με συμμετοχή του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, θυμίζουμε) έμειναν τελείως στην μέση.
Και κάπου εκεί, έπεσε σαν βόμβα η είδηση ότι η Ιταλική ΕΝΙ – η ίδια που σ’ εμάς προσπαθούσε απεγνωσμένα να βρει έναν διαγωνισμό που να τρέχει, ώστε να εντάξει κάποιο Ελληνικό κοίτασμα στο χαρτοφυλάκιό της! – “χτύπησε” στα ανοιχτά της Αιγύπτου μεγάλο κοίτασμα φυσικού αερίου, το Ζοχρ, το μεγαλύτερο ίσως της Μεσογείου. Που μπορεί να σημάνει ενεργειακή ανεξαρτησία για την Αίγυπτο, να την κάνει και σοβαρά εξαγωγική.
Εκνευρισμός και ένταση στο Ισραήλ, που το γειτονικό κοίτασμα του Ζοχρ, το Λεβιάθαν, φθάνει στην εκμετάλλευση, αλλά κυρίως προς Αίγυπτο (και Ιορδανία) κοιτούσε όλον αυτόν τον καιρό για διοχέτευση της παραγωγής. Καταγγελίες για καθυστερήσεις, που τώρα “τιμωρούνται”.
Αμηχανία και στην Κύπρο, όπου επίσης υπάρχει η αίσθηση ότι η ανάπτυξη του κοιτάσματος Αφροδίτη παραάργησε.
“Και τι μας αφορούν αυτά, εμάς;” ίσως διερωτηθείτε. Μας ενδιαφέρουν, άμεσα. Οι δικές μας έρευνες για φυσικό αέριο – όταν κάποτε βρεθεί Κυβέρνηση να επανεκκινήσει, από το χειρότερο δυνατό σημείο – θα έχουν “απέναντι” κοντά ισχυρό ανταγωνισμό. Υπάρχει όμως και το αντίστροφο: με την παραγωγή τους “απωθούμενη” λόγω Ζοχρ από τις διπλανές Αραβικές αγορές, Ισραήλ και Κύπρος θα χρειαστεί να κοιτάξουν πιο αποφασιστικά προς Δύση/προς Ευρώπη. Ξανατοποθετώντας “Ελλάδα” ως ενδιάμεσο κρίκο στους σχεδιασμούς τους. Αν, λοιπόν, ΑΝ υπάρξει κάτι στο Εξωτερικών και στο Ενέργειας στην επόμενη Κυβέρνηση…
