Η υποπερίοδος 2008-2016 θεωρείται ως η δραματικότερη φάση της ελληνικής οικονομίας μετά το πέρας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (1945). Την υποπερίοδο 2008-2016, ο μέσος ετήσιος αναπτυξιακός ρυθμός της εθνικής μας οικονομίας ήταν αρνητικός -4,7%, με οικτρή συνέπεια την εκτίναξη του ποσοστού ανεργίας από 7,8% σε 24,9%. Σύμφωνα με την τριμηνιαία έρευνα εργατικού δυναμικού της ΕΛΣΤΑΤ, την περίοδο αυτή ο απόλυτος αριθμός των ανέργων από 388.375 εκτοξεύτηκε σε 1.196.950 άτομα. Αν την μνημονιακή περίοδο 2010-2015, δεν είχαν μεταναστεύσει από τη χώρα μας σε άλλες πατρίδες περί τα 500.000 έλληνες πολίτες, τότε το 2015 ο αριθμός των ανέργων θα προσέγγιζε τα 1.700.000 άτομα και το ποσοστό ανεργίας θα εξακοντιζόταν στο 32%. Η παρατεταμένη ύφεση που μετά το 2008 διέρχεται η εθνική οικονομία, διαδραματίζεται σε συνθήκες συνεχούς αύξησης του δημοσίου χρέους, πιστοποιώντας έτσι ότι η δημοσιονομική κρίση έχει μεταλλαχτεί σε δημοσιονομική σήψη.
Τα στατιστικά στοιχεία της Eurostat (Statistical Annex of European Economy, Spring 2016) είναι αποκαλυπτικά. Ο λόγος χρέος γενικής κυβέρνησης προς ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) από 109,1% το 2008 εκσφενδονίζεται σε 176,9% το 2015 και προβλέπεται σε 182,8% το 2016. Στην καταβαράθρωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας αποδίδεται η συνεχής διεύρυνση του υφεσιακού ρήγματος μετά το 2008. Αλγεινή εντύπωση προκαλεί η διαπίστωση ότι η επιβολή ανελέητων χαρατσιών και η εξοντωτική μείωση των συντάξεων, όχι μόνο δεν αναχαίτισαν την ανοδική πορεία του κρατικού χρέους, αλλά με την ανατροφοδότηση της οικονομικής κρίσης που προξενούν οι ανερμάτιστες μνημονιακές πολιτικές, το δημόσιο χρέος συνεχίζει την ανοδική του πορεία με αχαλίνωτους ρυθμούς. Αίσθημα αγανάκτησης προκαλεί το γεγονός ότι την περίοδο Δεκέμβριος 2010-Δεκέμβριος 2015, το απόθεμα των εντόκων γραμματίων βάσει των οποίων γίνεται ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός του ελληνικού δημοσίου από μόλις 15,2 εκτινάχτηκε σε 740,5 δις ευρώ (€).
Το ποσό των 740,5 δις € αποτελεί χρέος του ελληνικού δημοσίου σε εγχώριους και ξένους πιστωτές, για το οποίο ο κρατικός προϋπολογισμός επιβαρύνεται με δαπάνες τόκων αρκετών δις ευρώ κάθε χρόνο. Ναι μεν το Υπουργείο Οικονομικών δεν συνυπολογίζει το πελώριο απόθεμα του βραχυπρόθεσμου χρέους στο επίσημο συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας, ωστόσο το απόθεμα των εντόκων γραμματίων των 740,5 δις κατέχονται από ντόπιους και ξένους πιστωτές, καθιστώντας τη χώρα πλήρως εξαρτημένη από τις κερδοσκοπικές ορέξεις τους. Αν υποτεθεί ότι τα 500 από τα 740,5 δις € ρευστοποιούνταν τις επόμενες μέρες από κάποιους πιστωτές, αναπόφευκτα η χώρα θα οδηγείτο σε εξαναγκαστική χρεοκοπία. Γνωστό είναι ότι ξένοι κερδοσκόποι μεγάλου βεληνεκούς σαν τον Paulson, είναι σημαντικοί μέτοχοι στις τέσσερις μεγάλες ελληνικές συστημικές τράπεζες. Ποιος θα μπορούσε να αμφιβάλλει, ότι, τα δις ευρώ εντόκων γραμματίων που έχουν στο χαρτοφυλάκιο τους η Τράπεζα Πειραιώς και οι υπόλοιπες “ελληνικές” συστημικές τράπεζες, δεν αποτελούν τον κρυφό άσσο στο μανίκι του κάθε Paulson για να τις αρπάξουν μαζί με τα τεράστια περιουσιακά στοιχεία;
Από την ανάλυσή μας το ζωτικής σημασίας συμπέρασμα που εξάγεται, είναι ότι κατά την διάρκεια της περιόδου 1980-2016 το δημόσιο χρέος της χώρας αυξάνεται με εντυπωσιακούς ρυθμούς και με μαθηματική βεβαιότητα η ανοδική του τροχιά θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια. Την περίοδο 1994-2007 η ελληνική οικονομία αναπτυσσόταν κατά μέσο όρο με 3,8% κάθε χρόνο. Η περίοδος 1994-2007 είναι λίαν διδακτική και το υφιστάμενο κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο με το κουαρτέτο θα πρέπει πολύ προσεκτικά να την διερευνήσουν. Ερώτημα: Εφόσον την περίοδο 1994-2007, η εθνική οικονομία πέτυχε μέση ετήσια αναπτυξιακή επίδοση 3,8%, γιατί ο λόγος χρέος γενικής κυβέρνησης προς ΑΕΠ από 98,2% αυξήθηκε σε 103,1%; Η Ντέλια Βελκουλέσκου που γυροφέρνει σε διάφορες χώρες της υφηλίου για να εφαρμόζει τις πολιτικές λιτότητας του ΔΝΤ, θα μπορούσε να μας αναφέρει έστω και μια χώρα του κόσμου, που επί 13 χρόνια αναπτυσσόταν με μέσους ετήσιους ρυθμούς 3,8% και το δημόσιο χρέος αντί να μειωθεί συνεχώς αυξανόταν; Μήπως και στην περίπτωση αυτή η Ελλάδα αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα; Τότε βάσει ποιας τεχνοκρατικής λογικής, την περίοδο 2016-2019 με μέσο ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας γύρω στο 2,5%, η κυβέρνηση με το κουαρτέτο προσδοκούν σε μείωση του δημοσίου χρέους τόσο ως απόλυτο μέγεθος όσο και ως ποσοστό του ΑΕΠ;
