Πολύ περισσότερο απο την εκλογή των 12ων Cortes Generales του Βασιλείου της Ισπανίας (των 350 βουλευτών στην Κάτω Βουλή και 208 απο τους 266 γερουσιαστών στην Άνω), αυτό που θα κριθεί στις ισπανικές κάλπες της 26ης Ιουνίου – οι οποίες ακολουθούν κατά πόδας την 23η Ιουνίου, δηλαδή το βρετανικό δημοψήφισμα… – θα είναι το αύριο εκείνο που λέγεται Αριστερά στην Ευρώπη/στην Νότια Ευρώπη, πάντως.
Γιατί το λέμε αυτό; Επειδή στις εκλογές – απέναντι στο κουρασμένο, θεωρούμενο διεφθαρμένο Λαϊκό Κόμμα του Μαριάνο Ραχόϊ – βρισκόταν ήδη απο την προκήρυξη των εκλογών ο συνασπισμός Uni-dos Podemos/Ενωμένοι Μπορούμε. Που συγκροτείται απο τους Podemos του Πάμπλο Ιγκλέσιας που γνωρίζουμε λόγω ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με την Ενωμένη Αριστερά (Ιzquierda Unida, περί το Ισπανικό KK/PCE) και διάφορα άλλα μικρά αριστερά κόμματα.
Προσοχή, τώρα! Εκείνο που είχε καταλάβει την φαντασία (και εγείρει τους φόβους) της Ευρωπαϊκής ορθοφροσύνης – που θεωρούσε/ήθελε να θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ ένα μεμονωμένο φαινόμενο το οποίο “δαμάστηκε” με το Μνημόνιο-3 την δε Πορτογαλική Kυβέρνη-ση στα αριστερά (Σοσιαλιστές του Αντόνιο Κόστα, με στήριξη από το ριζοσπαστικό Αριστερό Μπλοκ/ΒΕ “ΣΥΡΙΖΑ της Πορτογαλίας” και το ΚΚ) κάτι που κάποια στιγμή θα καμφθεί – ήταν “Η Αριστερά στην τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης”. Η οποία όμως ακριβώς ως ριζοσπαστικών τάσεων κίνηση δεν είχε και πολλές πιθανότητες… Τώρα όμως τι βλέπουμε; Τον Πάμπλο Ιγκλέσιας των Podemos να διακηρύσσει ότι την καλύτερη κυβερνητική εμπειρία η Ισπανία την είχε επί Σοσιαλιστών/PSΟE του Χοσέ-Λουϊς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο! Και έτσι, ανερυθρίαστα, να διεμβολίζει τους Σοσιαλδημοκράτες που σήμερα, με τον Πεδρο Σάντσες, πηγαίνουν για την τρίτη θέση…
Όλα αυτά που σιγοβράζουν στην Ισπανία θα έχουν ήδη ως ένα φόντο -διαταρακτικό από μόνο του, αν και σε εντελώς άλλη κατεύθυνση – με το αυριανό βρετανικό δημοψήφισμα , όποια έκβαση κι αν έχει, θα φέρει την “Ευρώπη” σε μιαν άλλη μέρα. Ήδη όμως, ένα επιπρόσθετο φόντο έχει στηθεί με τις Ιταλικές δημοτικές εκλογές της περασμένης Κυριακής. Που, με την εκλογή της δικηγόρου Βιρτζίνια Ράτζι – του Κινήματος των Πέντε Αστέ-ρων/M5S , του Μπέππε Γκρίλλο – στην δημαρχία της Ρώμης (αναμενόμενη η εκλογή της, αλλά η επικράτησή της με 67% επί του ανθυποψηφίου της Ρομπέρτο Τζακέττι, του P.D. /της Κεντροαριστεράς του Μάριο Ρέντσι ήταν έκπληξη), ενώ και στο Τορίνο υπήρξε νίκη του M5S με την επιχειρηματία Κιάρα Απεντίνο, τάραξαν τα νερά. Το ότι το Δημοκρατικό Κόμμα του Ρέντσι δέχθηκε ήδη ότι υπέστη “ήττα χωρίς ελαφρυντικά”, αλλά και το ότι σε άλλες πόλεις – Μπολόνια, Μιλάνο – το P.D. μπόρεσε να κρατήσει τις θέσεις του μόνον στρεφόμενο προς Αριστερά, θα αναλυθεί με διάφορους τρόπους.
Για την ώρα, με τα μάτια στην Ισπανική αναμέτρηση και εν αναμονή των Βρετανικών αποτελεσμάτων θα κρατήσουμε ένα: η προσπάθεια των παραδοσιακής προέλευσης σχηματισμών να ενδυθούν το νέο/το αντι-κατεστημένο, όπως συνέβη με την περίπτωση του Ρέντσι, ηδη βρίσκει όρια: πόσο αυτό θα οδηγήσει τα βήματα των Unidos Podemos μετά τις κάλπες της Ισπανίας;
