Ο αιφνιδιασµός Τσίπρα και οι παλιακές αντιδράσεις

Ο Αλεξης Τσίπρας πέτυχε τον απόλυτο αιφνιδιασµό την περασµένη Τετάρτη µε την παρουσίαση του βιβλίου του στο «Παλλάς». Κανείς δεν περίµενε ότι θα προχωρούσε σε αναφορές για το πως βλέπει τον πολιτικό φορέα, την επανίδρυση και τη διαδικασία, δηλαδή την αυτοοργάνωση.

Ηταν πραγµατικά µία οµιλία που τάραξε τα λιµνάζοντα νερά του πολιτικού συστήµατος και ο παφλασµός πρωτοφανής. Η Δηµοκρατική Προοδευτική Παράταξη στην οποία αναφέρθηκε µαζί µε τη Νέα Μεταπολίτευση, την επανίδρυση και την αυτοοργάνωση διαγράφουν το περίγραµµα της µελλοντικής οργάνωσης.

Αναµενόµενο ήταν να προκαλέσει αντιδράσεις από όλο το πολιτικό φάσµα και να δεχτεί φαρµακερές επιθέσεις από τους εν δυνάµει αντιπάλους, τόσο από το απέναντι στρατόπεδο όσο και από την Κεντροαριστερά.

Βολές

Δεν πρόλαβε να φύγει από το «Παλλάς» ο Αλέξης Τσίπρας και εκτοξεύτηκαν οι πρώτες βολές οι οποίες σε καµία περίπτωση δεν είχαν το χαρακτηριστικό της κριτικής στις θέσεις που εξέφρασε στην οµιλία του, αλλά ήταν καθαρή πολεµική.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ελέω «Ιθάκης» επιστράτευσε το καράβι και είπε: «Εσείς θα εµπιστευόσασταν και θα ξαναµπαίνατε σε ένα καράβι το οποίο ο καπετάνιος το έριξε ήδη µια φορά στα βράχια;». Από το περιβάλλον του Αλέξη Τσίπρα η απάντηση ήταν: Πότε η χώρα έπεσε στα βράχια, όταν την παρέλαβε η κυβέρνηση Τσίπρα µε άδεια ταµεία και την παρέδωσε µε 37 δισ., µε ρυθµισµένο χρέος, µε έξοδο από τα µνηµόνια, µε θετικούς ρυθµούς ανάπτυξης ή τώρα µε τους Ελληνες µε τη χαµηλότερη αγοραστική δύναµη στην Ευρώπη; Τώρα όχι µόνο έχει ήδη πέσει στα βράχια, αλλά βυθίστηκε κιόλας, αφού για την πλειοψηφία των νοικοκυριών τα χρήµατα δεν φτάνουν για να βγάλουν τον µήνα.

Αλλες επιθέσεις είχαν προσωπικό χαρακτήρα µε λέξεις όπως αµετροεπής, αµετανόητος, αλαζόνας, «το rebranding αποδείχτηκε rewriting της µεγάλης εξαπάτησης του λαού», «750 σελίδες ερωτική επιστολή στην ολιγαρχία», «είστε αµετανόητοι και επικίνδυνοι», «δεν είπε και κάτι καινούριο», «θέλει να διαλύσει τα άλλα κόµµατα της προοδευτικής αντιπολίτευσης».

Οπως αντιλαµβάνεστε οι αντιδράσεις δεν µπορούν να χαρακτηριστούν ως κριτική. Είναι καθαρή πολεµική, που πολλές φορές αντιγράφει την αλήστου µνήµης αντιΣΥΡΙΖΑ προπαγάνδα.

Οµως, µε τέτοιας ποιότητας αντιπαράθεση είναι σαν να βάζουν βούτυρο στο ψωµί του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος όπως φάνηκε και από την οµιλία του στο «Παλλάς» κινείται σε διαφορετικούς δρόµους, προβάλλει ένα διαφορετικό αφήγηµα και φιλοτεχνεί το προφίλ ενός διαφορετικού πολιτικού, απαλλαγµένου από τα βαρίδια του παρελθόντος.

Κι αν ο Τσίπρας είναι διαφορετικός, οι αντίπαλοί του οφείλουν και εκείνοι να αλλάξουν, αλλιώς οι επιθέσεις τους δεν θα τον αγγίζουν…

Φταίει… και ο Χατζηπετρής

Τις πταίει και διαλύεται η χώρα σε κάθε κακοκαιρία; Είναι το καίριο ερώτηµα στο οποίο οφείλουµε πολίτες, κυβέρνηση και τοπική αυτοδιοίκηση να δώσουµε µία ειλικρινή απάντηση, γιατί µόνο έτσι µπορούµε να διορθώσουµε τα κακώς κείµενα και να κλείσουµε τις πληγές.

Φταίει η κλιµατική αλλαγή, φταίει ο κρατικός µηχανισµός, φταίει η κυβέρνηση, φταίει η τοπική αυτοδιοίκηση, φταίει ο κακός µας ο καιρός και το κακό µας ριζικό, είναι οι απόψεις που ακούγονται. Σιγά µην φταίει και ο Χατζηπετρής.

Ο Byron φανέρωσε ακόµα µία φορά όσα η κυβέρνηση προσπάθησε να κρύψει κάτω από το χαλί της κλιµατικής αλλαγής. Η τελευταία µπορεί να είναι µία πραγµατικότητα. Ναι, αλλαγές στην ένταση των καιρικών φαινοµένων και στη συχνότητα έχουν επέλθει και προκαλούν µεγαλύτερες καταστροφές.

Αλλά η κλιµατική αλλαγή δεν µπορεί να είναι η αιτία των καταστροφών. Αν τυχόν την αποδεχτούµε θα προσεγγίσουµε µοιρολατρικά το φαινόµενο και η επόµενη ενέργεια είναι να σηκώσουµε ψηλά τα χέρια, να πούµε “βόηθα Παναγιά”, να κάνουµε ευχέλαια ή να περιµένουµε τον από µηχανής θεό να µας σώσει.

Στην εποχή µας ευτυχώς έχει προοδεύσει η επιστήµη, έχουν εξελιχθεί οι τεχνικές και µπορούµε ορθολογικά να προσεγγίσουµε ακόµα και τα πιο ισχυρά φυσικά φαινόµενα. Αρκεί βεβαίως να το θέλουν η κυβέρνηση και η τοπική αυτοδιοίκηση. Κάτι τέτοιο ωστόσο, παρά τις προηγούµενες καταστροφές δεν το είδαµε δυστυχώς.

Ούτε η κεντρική εξουσία, ούτε οι τοπικές κινητοποιήθηκαν προς την κατεύθυνση των απαιτούµενων έργων για να αντιµετωπιστεί η οργή της φύσης την οποία βιάζουµε και καταστρέφουµε. Ακούµε δεκάρικους περί θωράκισης, αλλά έργα δεν βλέπουµε ούτε σε τοπική, ούτε σε εθνική κλίµακα.

Αν βάλουµε «τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων» θα διαπιστώσουµε πως οι κακοδαιµονίες που πολλαπλασιάζουν την καταστροφικότητα των φυσικών φαινοµένων χάνονται πίσω στο χρόνο. Πρόκειται για την εκτός σχεδίου δόµηση, το κλείσουµε των ρεµάτων γιατί δεν βόλευαν την οικοδόµηση, την κακή ποιότητα των έργων, τις κατασκευές-µπαλώµατα. Ανύπαρκτα τα συγκροτηµένα και καλά οργανωµένα αντιπληµµυρικά έργα.

Ακριβά έργα

Επίσης, τα έργα στην Ελλάδα είναι ακριβά, ακριβότερα από χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης παρότι έχουν υψηλότερες αµοιβές και µεγαλύτερο κόστος υλικών. Γιατί άραγε; Η µόνη ειλικρινής απάντηση είναι οι µίζες.

Δεν γίνεται κανένα έργο οποιασδήποτε κλίµακας στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας» αν ο εκάστοτε αρµόδιος δεν πάρει τη µίζα του. Το όργιο της µίζας είναι κοινό µυστικό, το γνωρίζει το πανελλήνιο και σε αυτό αποδίδουν οι ειδικοί το µεγάλο κόστος ή την κακή ποιότητα των έργων.

Εδώ φτάσαµε στο καίριο σηµείο, τη µεγαλύτερη κακοδαιµονία, στη διαφθορά που αγγίζει όλες τις βαθµίδες της κεντρικής και της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Και το πιο καίριο ερώτηµα είναι αν µπορεί να αλλάξει η κατάσταση. Σε επιστηµονικό επίπεδο ναι είναι εφικτή η αλλαγή. Η Ελλάδα δεν µειονεκτεί σε επιστήµονες.

Οπότε ο κάθε νοήµονας πολίτης θα θέσει το επόµενο ερώτηµα αν δηλαδή η κεντρική και η τοπική εξουσία µπορούν να αλλάξουν, αν η κυβέρνηση, οι περιφέρειες και οι δήµοι µπορούν να αλλάξουν. Πριν από αυτό προηγείται το ερώτηµα αν θέλουν. Και η απάντηση όσο κυνική και αν χαρακτηριστεί είναι πως όχι δεν θέλουν. Η διαφθορά έχει διαβρώσει τις συνειδήσεις, οι οποίες έχουν βρει και άλλοθι που είναι παραλλαγή της φράσης του Θόδωρου Πάγκαλου «µαζί τα φάγαµε» η οποία γίνεται «µαζί τα τρώµε».

Οπότε η οποιαδήποτε λύση παραπέµπεται κυριολεκτικά στις ελληνικές καλένδες µε την ελπίδα το αποτέλεσµα που θα προκύψει να προκαλέσει ένα σοκ εντιµότητας, αφού η διαφθορά έχει πάρει πλέον υπαρξιακό χαρακτήρα και εκφράζεται από µία παραλλαγή της θρυλικής ρήσης του Ανδρέα Παπανδρέου για το χρέος, δηλαδή «ή θα εξαφανίσουµε τη διαφθορά ή η διαφθορά θα αφανίσει τη χώρα».