Αλήθειες που φοβάται ο Μητσοτάκης

Toυ ΠΑΝΟΥ ΤΡΙΓΑΖΗ *

Μυθοπλασία θεωρεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα «Ιθάκη», που παρουσιάστηκε την περασµένη Τετάρτη µε µεγάλη λαϊκή συµµετοχή. Όµως, η «Ιθάκη» του Τσίπρα δεν είναι µυθική αλλά πραγµατική, διότι έφτασε σε αυτήν ο συγγραφέας επιτυγχάνοντας την έξοδο από τα µνηµόνια. Τι άλλο από Οδύσσεια ήταν η πορεία της Ελλάδας µετά το 2009-2010.

Στόχος του Αλέξη, όταν ανέλαβε πρωθυπουργός στα 40 χρόνια του, δεν ήταν σε καµιά περίπτωση η έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη και η επιστροφή στη δραχµή, αλλά η εφαρµογή ενός προγράµµατος κοινωνικής σωτηρίας, όπως υποσχόταν προεκλογικά το 2015.

Υπέρµαχος ενός αριστερού ευρωπαϊσµού ήταν και παραµένει ο Αλέξης Τσίπρας, σε αντίθεση µε τον Κυριάκο Μητσοτάκη που είναι γιαλαντζί ευρωπαϊστής, δηλαδή, όχι της ισότιµης συνεργασίας και της συνανάπτυξης, µε σεβασµό στις εθνικές ταυτότητες, αλλά της µη διεκδίκησης, συχνά και περιφοράς δίσκου επαιτείας στην Ευρώπη. Πραγµατικός κληρονόµος, η ΝΔ της θεωρίας της «ψωρο-Κώσταινας», που παλαιότερα δικαιολογούσε και την αιµορραγία της ξενιτιάς µε αντιλήψεις για «το φιλαπόδηµον του Έλληνος». Με άλλα λόγια, είµαστε αποδηµητικά πουλιά, κατά την Δεξιά.

Μπορεί ο άπειρος Τσίπρας να υπερέβαλε δηλώνοντας ότι θα καταργούσε τα µνηµόνια «µε ένα νόµο κι ένα άρθρο», αλλά η Αριστερά δεν βαρυνόταν µε τη χρεοκοπία της Ελλάδας, που στην πραγµατικότητα συνέβη µε πρωθυπουργό τον Κώστα Καραµανλή, ο οποίος παρέδωσε την «καυτή πατάτα» στον Γιώργο Παπανδρέου. Με τον λαό στα κάγκελα και τους αγανακτισµένους στο Σύνταγµα, το έδαφος υπήρχε για φραστικές υπερβολές, στις οποίες επιδιδόταν και ο Ανδρέας Παπανδρέου, υποσχόµενος το 1981 «στις 18 σοσιαλισµός».

Ενδιαφέρουσα και άκρως διδακτική η αφήγηση για την εξέλιξη της σκληρής διαπραγµάτευσης όταν η ΝΔ, όχι µόνο δεν έβαλε πλάτη, αλλά αναζητούσε «Γερούν γερά» και «Βάστα Σόιµπλε», µε στόχο να υπάρξει η λεγόµενη «αριστερή παρένθεση». Τότε, η Ελλάδα έβρισκε κλειστές πόρτες, πέραν της ΕΕ, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου το 2010, έτσι και ο Τσίπρας χτύπησε την πόρτα της Μόσχας, χωρίς όµως ανταπόκριση. Επισκεπτόµενος ο Αλέξης την πρωτεύουσα της Ρωσίας, αφηγείται ότι ο Πούτιν του απάντησε ωµά ότι η Ελλάδα είναι σε άλλη σφαίρα επιρροής, γι’ αυτό όφειλε να τα βρει µε την Μέρκελ. Το αν ο Λαφαζάνης και η Κωνσταντοπούλου ήθελαν να διαγράψουν το χρέος µε µια µονοκονδυλιά, υπονοµεύοντας τη διαπραγµατευτική προσπάθεια Τσίπρα, είναι άλλο ζήτηµα, που υπερβαίνει τον σκοπό αυτού του άρθρου.

Μεγάλες αλήθειες περιέχει η «Ιθάκη» του Τσίπρα και για τις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας, που µε δικές του πρωτοβουλίες µετατράπηκε σε πόλο ειρήνης και σταθερότητας στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο. Ενώ σήµερα, δεν υφίσταται Βαλκανική και Μεσογειακή πολιτική Μητσοτάκη.

Έχοντας θητεύσει ως εκπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ στο Εθνικό Συµβούλιο Εξωτερική Πολιτικής επί δεκαπέντε συναπτά έτη (2005 – 2019), έχω στην διάθεσή µου απόρρητα έγγραφα για την πορεία του Μακεδονικού που ταλαιπώρησε την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, από το 1991 µέχρι το 2018. Θα πω µόνο τούτο, µε περισσότερες από 140 χώρες να έχουν αναγνωρίσει µέχρι το 2010 την γειτονική χώρα ως «Δηµοκρατία της Μακεδονίας», ελάχιστοι πίστευαν ότι θα δινόταν λύση µε βάση την εθνική θέση «σύνθετη ονοµασία µε γεωγραφικό προσδιορισµό για όλες τις χρήσεις». Και όµως, οι Τσίπρας – Κοτζιάς κατέγραψαν µια µεγάλη εθνική επιτυχία.

* Υπεύθυνος του Γραφείου Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ