Μαθηµατικά προοδευτικής συνεργασίας

Toυ ΠΑΝΟΥ ΤΡΙΓΑΖΗ

Πολιτικοί του προοδευτικού χώρου φαίνεται πως αγνοούν την διαλεκτική σχέση ποσότητας και ποιότητας, µιλώντας για τις απαιτούµενες συνεργασίες που θα απαλλάξουν την Ελλάδα από την καταστροφική κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Άλλοι αµφιβάλλουν αν η πιθανότητα τρίτης θητείας του Μητσοτάκη έχει εκλείψει, καθώς η ΝΔ διατηρεί την πρωτιά στις δηµοσκοπήσεις και το άθροισµα των ποσοστών του ευρύτερου προοδευτικού χώρου δεν βγαίνει, ακόµα κι αν συµµετέχει το ΠΑΣΟΚ. Είναι, όµως, έτσι πραγµατικά;

Καταρχάς, ένα σχήµα συνεργασίας στη βάση κοινού προγράµµατος για µια νέα Ελλάδα, δεν θα έχει την ίδια κοινωνική και εκλογική δυναµική, όπως οι συνιστώσες του. Θα του δώσει φτερά η ελπίδα της προοδευτικής εναλλακτικής.

Θυµίζω ότι ο ΣΥΝ το 1989 δεν δηµιουργήθηκε στη βάση αθροίσµατος δηµοσκοπικών ποσοστών, αλλά του αιτήµατος «ήρθε η ώρα της Αριστεράς» εκ µέρους του αριστερού και προοδευτικού κόσµου, από το ΚΚΕ και την ΕΑΡ µέχρι το ΚΟΔΗΣΟ του Χαράλαµπου Πρωτοπαπά, εµβληµατικού σοσιαλδηµοκράτη. Το ΚΚΕ τότε, µε ηγέτη τον Χαρίλαο Φλωράκη που είχε τον πρωτοβουλία των κινήσεων για την συγκρότηση του συµµαχικού σχήµατος, δεν ζήτησε από τον πρόεδρο του ΚΟΔΗΣΟ δήλωση µετανοίας, καθώς είχε υπάρξει βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ.

Παρά τις αντιθέσεις, τόσο εντός του ΚΚΕ όσο και της ΕΑΡ στο κοινό πόρισµα, επιτεύχθηκε η ίδρυση του Συνασπισµού της Αριστεράς και της Προόδου, αρχές 1989, στις δε πρώτες εκλογές που συµµετείχε, πέτυχε 12,3% και 28 βουλευτές, πρώτη φορά για την Αριστερά µεταδικτατορικά. Γι’ αυτό, αποτέλεσε τον τρίτο πόλο στον τότε δικοµµατισµό ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.

Αν και η διαχείριση της θέσης και του ρόλου αυτού υπήρξε ατυχής µε την λάθος επιλογή συγκυβέρνησης µε την ΝΔ, ο ΣΥΝ τα πήγε γενικά περίφηµα. Αποτέλεσε δε ασπίδα και για το ΚΚΕ, µπροστά στην κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισµού, Νοέµβριο 1989.

Με άλλα λόγια, η πολιτική των συµµαχιών στον προοδευτικό χώρο, δεν είναι αριθµητική, όπως νοµίζει ο Νίκος Ανδρουλάκης, είναι άλγεβρα και ανώτερα µαθηµατικά.

Το ίδιο δείχνει και η µετά το 2004 εµπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο ΣΥΝ συµµάχησε µε σχήµατα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, κάνοντας σκόντο στον αριστερό ευρωπαϊσµό του. τότε ιδρύθηκε και το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουµ, µέσω του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στις πρώτες γραµµές τόσο του Ευρωπαϊκού όσο και του Παγκόσµιου Κοινωνικού Φόρουµ.

Να θυµηθούµε όµως και το πρόσφατο παράδειγµα των εκλογών του 2023 στον δήµο Αθηναίων που έφερε στο τιµόνι της πρωτεύουσας της χώρας µας τον Χάρη Δούκα. Τότε, ελάχιστοι πίστευαν στο ενδεχόµενο ήττας του Μπακογιάννη, πλην ίσως του Κώστα Ζαχαριάδη (ΣΥΡΙΖΑ), ο οποίος το βράδυ των αποτελεσµάτων του πρώτου γύρου, πρώτος έδωσε το µήνυµα της ανατροπής καλώντας όλες τις προοδευτικές παρατάξεις να στηρίξουν Δούκα. Απίθανο φάνταζε το σενάριο αυτό, καθώς ο Μπακογιάννης είχε ποσοστό 42% και το άθροισµα Δούκα και Ζαχαριάδη, δηλαδή, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, ήταν 26%. Συνέβη όµως η ανατροπή, κυρίως «από τα κάτω».

Συνεπώς, πολιτική βούληση των ηγεσιών χρειάζεται πρωτίστως για την συνεργασία των δυνάµεων του προοδευτικού χώρου, µε δεδοµένες τις πολλές προγραµµατικές συγκλίσεις και λίγες τις αποκλίσεις. Ο Σωκράτης Φάµελλος από την µεριά του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, όπως και ο Αλέξης Χαρίτσης, πρόεδρος της Νέας Αριστεράς, έχουν ταχθεί ξεκάθαρα υπέρ της συµπόρευσης των προοδευτικών δυνάµεων, όπως και µικρότερες πολιτικές κινήσεις της Λούκας Κατσέλη και του Πέτρου Κόκκαλη.

* Υπεύθυνος του Γραφείου Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ