Αλέξης Τσίπρας: Τί είπε για όλους στο βιβλίο του, έναν προς έναν αναλυτικά

Πολλές είναι οι αναφορές του Αλέξη Τσίπρα, στις σελίδες της «Ιθάκης», σε ηγέτες της προηγούμενης δεκαετίας, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως και σε στελέχη που βρίσκει κανείς σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά κ.α. Μερικές από τις αναφορές αυτές είναι οι εξής:

● Για τους Κώστα Καραμανλή – Γιώργο Παπανδρέου: «Η Κυβέρνηση Καραμανλή λειτούργησε σαν να μην υπάρχει αύριο. Διόγκωσε το έλλειμμα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αρχίσουν οι αγορές να μυρίζονται αίμα. Και η Κυβέρνηση Παπανδρέου, που τη διαδέχτηκε, λειτούργησε με απόλυτη άγνοια κινδύνου».

● Για την Ανγκελα Μέρκελ: Οσον αφορά την πρ. καγκελάριο, ο τότε ομόλογός της -εκτός, φυσικά, από τον ρόλο που εκείνη έπαιξε το 1ο εξάμηνο του 2015- παραθέτει και ένα χαρακτηριστικό διάλογο: «Με πήρε διακριτικά στην άκρη, σε πιο προσωπικό τόνο, και μου είπε: “Αλέξη, θέλω να σου δώσω το προσωπικό μου τηλέφωνο. Κι αν βρεθείς σε οποιαδήποτε δυσκολία κάποια στιγμή, ό,τι ώρα κι αν είναι, μη διστάσεις να με καλέσεις. Θέλω να σε βοηθήσω”». Κι εκείνος της απάντησε: «Σ’ ευχαριστώ, Ανγκελα. Το εκτιμώ πολύ σοβαρά. Οποτε χρειαστεί θα σε καλέσω».

● Για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη: «Αγνωστο γιατί, μου έδειχνε ιδιαίτερη συμπάθεια. Εχω την υποψία πως αυτή η συμπάθεια πήγαζε και από το γεγονός πως “ταλαιπωρούσα” τον Αντώνη Σαμαρά».

● Για τον Νίκο Βούτση: «Ο Βούτσης διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο και στη δική μου εμπλοκή με τον Συνασπισμό. Λίγο πριν τις εκλογές του 1996, με προσέγγισε προτρέποντάς με να ηγηθώ της προσπάθειας συγκρότησης της Οργάνωσης Σπουδάζουσας».

● Για τον Νίκο Κοτζιά: «Στυλοβάτης αυτής της πολιτικής (σ.σ. που ακολούθησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στα εξωτερικά θέματα) υπήρξε ο Νίκος Κοτζιάς, ένας άνθρωπος του οποίου τις γνώσεις και τη στρατηγική διορατικότητα πάντοτε εκτιμούσα. Με τον Νίκο συζητούσαμε πολύ καιρό πριν βρεθούμε στην Κυβέρνηση για θέματα της εξωτερικής πολιτικής».

● Για τον Προκόπη Παυλόπουλο: αναφερόμενος στα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, ο συγγραφέας αποκαλύπτει: «Εκείνες τις ώρες ήταν σε διαρκή επικοινωνία μαζί μου με ειλικρινή διάθεση να αποφευχθούν τα χειρότερα, δηλαδή να μην κλιμακωθεί η βία προς εντελώς ανεξέλεγκτες μορφές, που θα οδηγούσαν σε περισσότερα θύματα και καταστροφές. Τότε άρχισε να διαμορφώνεται ανάμεσά μας μια σχέση ειλικρίνειας, αμοιβαίας εκτίμησης και ουσιαστικής επικοινωνίας -μια σχέση που, με τον καιρό, έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην απόφασή μου να τον προτείνω για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας».

● Για τον Γιάνη Βαρουφάκη: ο νυν γραμματέας του ΜέΡΑ25 είναι το πρόσωπο που έχει τις περισσότερες αναφορές στο βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα. Μεταξύ αυτών και αυτή: «Σταδιακά, όμως, μετά τον δημόσιο καβγά του με τον Ντάισελμπλουμ, είχε αρχίσει να έχει στην πράξη μια τελείως διαφορετική στάση. Εκείνη την περίοδο, βεβαίως, ζούσε τον μύθο του, και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού. Ηταν το πρόσωπο της διαπραγμάτευσης. Ο άνθρωπος που συγκέντρωνε τα φώτα της δημοσιότητας, που φιλοξενούνταν στα εξώφυλλα κοσμοπολίτικων περιοδικών. Ηταν φανερό σε όποιον τον ήξερε πως επιζητούσε με θέρμη την αίγλη της αναγνωρισιμότητας. Ηταν ένας οικονομολόγος που είχε γίνει είδωλο και έδινε την αίσθηση πως περισσότερο απολάμβανε τον νέο ρόλο του παρά βίωνε πιεστικά και με συνείδηση την κρισιμότητα της κατάστασης, το μέγεθος της ευθύνης».

● Για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου: «Δυστυχώς, η πολιτική και η Αριστερά μαγνητίζουν τους νάρκισσους, όπως το φως τα έντομα», γράφει ο Αλέξης Τσίπρας σε ένα σημείο του βιβλίου που αφορά την επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας (το σχόλιο μπορεί να αφορά και άλλους πάντως).

● Για τον Στέφανο Κασσελάκη: αναφορικά με τον νυν πρόεδρο του Κινήματος Δημοκρατίας ο πρ. πρωθυπουργός σημειώνει ότι τον είχε προτείνει ο Παύλος Πολάκης «ως μια καλή περίπτωση υποψηφίου από την ομογένεια για το ψηφοδέλτιο Επικρατείας». Στη συνέχεια ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε να τον αποτρέψει από το να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος. Χαρακτηριστική η πιο κάτω αφήγηση: «Η εικόνα στην αρχή (σ.σ. όταν εξελέγη πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο Στ. Κασσελάκης) ήταν λίγο κωμικοτραγική. Ηταν σαν να ζούμε κάποιο ριμέικ της γνωστής ιταλικής κωμωδίας “Viva la liberta”, του Ρομπέρτο Αντο, όπου ο ηγέτης του Κεντροαριστερού Κόμματος της Ιταλίας, που υποδύεται ο Τόνι Σερβίλο, αντιμετωπίζει κρίση κατάθλιψης και εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Τα πράγματα παίρνουν απρόσμενη τροπή, όταν ο βοηθός του ανακαλύπτει τον δίδυμο αδελφό του και, στην απελπισία του, τον παρουσιάζει ως τον κανονικό αρχηγό του κόμματος. Ο οποίος όμως είναι παντελώς άσχετος με το κόμμα και την πολιτική και εκεί αρχίζουν μια σειρά από ευτράπελα. Κάπως έτσι και η βάση του ΣΥΡΙΖΑ, στην απελπισία της, εξέλεξε τον Στέφανο».

● Για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο (μέσω… Μέρκελ): «Σε εκείνη την πρώτη τους γνωριμία, η Μέρκελ δεν έδειξε να τον υποδέχεται θετικά […] Στη συνέχεια, πάντως, εκτίμησε τη συμβολή του στη διαχείριση των διαπραγματεύσεων. Πολύ καιρό αργότερα, τη θυμάμαι να μου λέει: “Τελικά, είχα πολύ άδικο για τον Τσακαλώτο, στάθηκε πολύ καλά, ενώ στην πρώτη συνάντηση είπα ‘Τι είναι τούτος που μας έφερε ο Τσίπρας;’”».

● Για τον Νίκο Παππά: «Ο Παππάς ήταν ενθουσιώδης υποστηρικτής της πρότασης για δημοψήφισμα και σε τόνο μαχητικό, στο δικό του γνωστό ύφος, είπε “Να τους κοπεί ο βήχας” και άλλα τέτοια παρόμοια. Στην ουσία όμως ήταν στη γραμμή της δικής μου τοποθέτησης πως δεν έπρεπε με κανέναν τρόπο να μετατραπεί η συζήτηση σε αντιπαράθεση για το νόμισμα».

● Για τον Παύλο Πολάκη: «Αργότερα, βέβαια, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν πάντα αιτία της στάσης του το θυμικό, καθώς σε κάποιες περιπτώσεις αποδείχτηκε εξαιρετικά ικανός να το συγκρατεί. Ο ίδιος άνθρωπος, που έδειχνε τότε τέτοια συμπεριφορά σε ένα νομοσχέδιο αξιακό για μας (σ.σ. για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια), λίγα χρόνια αργότερα θα πρωτοστατούσε στην υποστήριξη της υποψηφιότητας Κασσελάκη για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ».

● Για την Εφη Αχτσιόγλου: σε σχέση με την νυν βουλεύτρια της Νέας Αριστεράς, ο πρ. πρωθυπουργός αναφέρεται με κάθε λεπτομέρεια στη συνάντηση που είχε μαζί της, προκειμένου να της προτείνει να τεθεί επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ το 2023: «Ηταν ιδιαίτερα επιφυλακτική, στα όρια της άρνησης. Τα επιχειρήματά της, ομολογώ, δεν μου φάνηκαν καθόλου πειστικά […] Εντέλει, όπως φάνηκε και στη συνέχεια, η Εφη αρνήθηκε γιατί πίστευε πως μόνη της, παίρνοντας αποστάσεις από μένα, θα μπορούσε να υπερβεί τα προβλήματα εντός του ΣΥΡΙΖΑ και να πείσει τα μέλη του παρουσιάζοντας μια φρέσκια υποψηφιότητα, χωρίς να δίνει την εντύπωση πως ήταν υπό την κηδεμονία μου. Αποδείχτηκε ότι υποτίμησε την κατάσταση και τη σημασία της δικής μου στήριξης».

● Για τον Αλέξη Χαρίτση: σε αντίστοιχο κλίμα (αλλά και με αντίστοιχα αποτελέσματα) έγινε, σε μεταγενέστερο χρόνο, το ραντεβού με τον σημερινό πρόεδρο της Νέας Αριστεράς: «Στο άκουσμα της απόφασής μου να φύγω και ακόμα περισσότερο στην πρότασή μου να θέσει υποψηφιότητα, σκοτείνιασε. Μου είπε, τελικά, ότι δεν αισθάνεται έτοιμος να αναλάβει ένα τόσο μεγάλο βάρος. Και μου ζήτησε να μην παραιτηθώ».

● Για τον Πάνο Σκουρλέτη: «Ο Σκουρλέτης είχε από καιρό επικρίνει τις επιλογές του οικονομικού επιτελείου και τους συμβιβασμούς που είχαν γίνει από την Κυβέρνηση, προκειμένου να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, να ρυθμίσουμε το χρέος και να εγγυηθούμε την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια. Η απομάκρυνσή του από την Κυβέρνηση ήταν αναγκαία για τη συνοχή και την καλύτερη λειτουργία της. Η τοποθέτησή του, όμως, στη θέση του Γραμματέως του κόμματος αποδείχθηκε λαθεμένη επιλογή, καθώς εξέπεμπε ένα εξόχως αντιφατικό μήνυμα που σε δεύτερη φάση θα μας στοίχιζε: διεύρυνση στην Κυβέρνηση – αναδίπλωση στο κόμμα».

● Για τον Πάνο Καμμένο: Σε αρκετά σημεία γίνεται μνεία στη στάση που κράτησε στην κυβέρνηση ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Σε ένα σημείο συμπυκνώνει τη γνώμη του για εκείνον: «Ο Πάνος Καμμένος στάθηκε με θεσμική συνέπεια απέναντί μου και στήριξε τη λειτουργία της Κυβέρνησής μας χωρίς να δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινή της συνοχή. Δεν μας έβαλε παράλογους όρους, δεν μας υπονόμευσε, δεν μας τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που ήρθε η Συμφωνία των Πρεσπών».

● Για τον Βαγγέλη Καλπαδάκη, τέλος: «Με τον Βαγγέλη είχα μεγάλη οικειότητα, καθώς τον γνωρίζω από τότε που ήταν φοιτητής, πριν γίνει διπλωμάτης, από τα χρόνια της ένταξής του στη Νεολαία του Συνασπισμού, την οποία καθοδηγούσα. Στάθηκε δίπλα μου σε κάθε στιγμή, εύκολη ή δύσκολη, ακούραστος, επίμονος και πολυμήχανος. Επαιξε τον δικό του κρίσιμο ρόλο στις μεγάλες και μικρές στιγμές αυτής της πορείας».