Ο ήρωας του Πολυτεχνείου Παναγιώτης Ιωάννου μιλάει για πρώτη φορα: Η φωνή του ραδιοπειρατή που βασανίστηκε από την Χούντα «ξανακούστηκε» μετά από 53 χρόνια

Χθες, ανήμερα της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ο Παναγιώτης Ιωάννου μίλησε για πρώτη φορά μετά από μισό αιώνα στην τηλεόραση και μίλησε στην εκπομπή KontraView με την Ελευθερία Τζανακούλη στο Kontra Channel. Η εμφάνισή του — σπάνια και φορτισμένη— σήμανε την επιστροφή μιας φωνής που επί δεκαετίες είχε επιλέξει τη σιωπή, κουβαλώντας εμπειρίες, τραύματα και ένα ανεξίτηλο ιστορικό αποτύπωμα.

Όπως είπε και ο ίδιος «Είναι η πρώτη φορά που βγαίνω να πω για τα γεγονότα», εξηγώντας ότι επί 52 χρόνια αρνήθηκε να μιλήσει, εκτός από μια στιγμή το 1974 όταν τυχαία άκουσε τη φωνή του σε ένα γαλλικό πρακτορείο ενώ βρισκόταν στην Ευρώπη.

Αφηγήθηκε τον ρόλο του ως ραδιοπειρατή στο Πολυτεχνείο, την προσπάθεια σύνδεσης με άλλους σταθμούς και τη μετάδοση μηνυμάτων την κρίσιμη περίοδο, με στόχο να κρατηθεί ζωντανή η επικοινωνία και να κινητοποιηθεί ο κόσμος. Περιέγραψε πώς, το πρωί που «έπεσε η πόρτα», σηκώθηκε και πήγε στο σπίτι του για να συνεχίσει, μαζί με άλλους, τις αναμεταδόσεις όπου μπορούσαν, προσπαθώντας να διατηρήσουν την ελπίδα για μαζική παρουσία το Σάββατο — στόχος που τελικά δεν εκπληρώθηκε.

Σκληρή ήταν και η αφήγησή του για τη σύλληψη καθώς θυμήθηκε την έναρξη του μαρτυρίου και τις 27 μέρες στην Ασφάλεια, όπου υπέστη ξυλοδαρμούς μέρα-νύχτα. Η μεταφορά του, όπως είπε, στην τέταρτη πτέρυγα φαινόταν σχεδόν… παράδεισος, ένας σκληρός χαρακτηρισμός που μαρτυράει το μέγεθος της αγριότητας που είχε προηγηθεί. Στην τέταρτη πτέρυγα, εξήγησε, φιλοξενούνταν βαρυποινίτες — όσοι είχαν εμπλακεί σε σοβαρά εγκλήματα της περιόδου — και οι συνθήκες ήταν σκληρές, η συνύπαρξη με αυτούς πρόσθεσε ένα άλλο επίπεδο φόρτισης στην κρατική του εμπειρία.

Το προσωπικό κόστος αναδείχθηκε μέσα από την ιστορία της οικογένειάς του. Ήταν μόλις 18 ετών όταν συνελήφθη, μοναχοπαίδι, και οι γονείς του έζησαν ημέρες αβεβαιότητας χωρίς να ξέρουν αν ο γιος τους ζει. Η πίεση να υπογράψει δήλωση μετάνοιας ήταν υπαρκτή, αλλά ο ίδιος θυμήθηκε τη συμβουλή του πατέρα του, ο οποίος, αντί να του υπαγορεύσει τι να κάνει, του είπε ότι η απόφαση ήταν δική του. Η επιλογή του να μην υπογράψει και να παραμείνει στη φυλακή αποκάλυψε τον χαρακτήρα της προσωπικής του στάσης.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης, ο Ιωάννου επέμενε στην ιστορική σημασία που δεν έχει επαρκώς καταγραφεί: «Όλα τα γεγονότα μέχρι σήμερα που ακούμε στα μέσα σταματάνε το Σάββατο πρωί», παρατήρησε, υπογραμμίζοντας ότι λίγοι ασχολήθηκαν με όσα συνέβησαν μετά — τις συλλήψεις, τα βασανιστήρια, τις δίκες και τις φυλακές.

Στην ερώτηση για το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», ο ίδιος επιμένει ότι παραμένει επίκαιρο, ιδιαίτερα μπροστά στην ακρίβεια και τα οικονομικά προβλήματα που οξύνουν τις κοινωνικές ανισότητες σήμερα. Θύμισε ότι οι συμμετέχοντες του Πολυτεχνείου δεν ήταν οργανωμένα κομματικά στελέχη αλλά λαϊκοί άνθρωποι με κίνητρο τη δημοκρατία, μια παρατήρηση που επανατοποθετεί την εξέγερση ως κοινωνικό και όχι μόνο ιδεολογικό φαινόμενο.

Καταλήγοντας ο κ.Ιωάννου έδωσε συγχαρητήρια στην ομάδα περιφρούρησης και σε όλους όσοι συμμετείχαν στην πορεία της ημέρας (17/11/2025), σημειώνοντας ότι η ειρηνική και χωρίς προβλήματα διαμαρτυρία αποτελεί πρότυπο. Η δημόσια επιστροφή του, μετά από 53 χρόνια σιωπής, δεν είναι μόνον μια ιστορική καταγραφή αλλά και μια ηθική υπόμνηση.