Η «Ιθάκη»… και η συνεργασία των προοδευτικών δυνάµεων

του Θανάση Λυρτσογιάννη

Στην Ιθάκη ο Αλέξης Τσίπρας στις 21 Αυγούστου 2018 ανακοίνωσε και επισήµως την έξοδο της χώρας από τα µνηµόνια. Ηταν µία κίνηση ισχυρού συµβολισµού µε την κατάληξη της περιπέτειας των µνηµονίων, κόντρα στους σύγχρονους κύκλωπες και λαιστρυγόνες, στο νησί του Οδυσσέα όπου ο ήρωας επιστρέφει στην πατρίδα και στον οίκο του.

Με την «Ιθάκη» υπό µάλης ο Αλέξης Τσίπρας ξαναπιάνει τον µίτο και ξεκινάει το νέο του ταξίδι σε ένα κόσµο τρικυµιώδη, για µία πατρίδα, που παρά την έξοδο από τα µνηµόνια είχε την ατυχία να πορεύεται έξι χρόνια µετά χωρίς σχέδιο, χωρίς πυξίδα και µε τον κίνδυνο ορατό να καταλήξει στα βράχια, µε θεσµούς καταρρακωµένους, κολοβούς στο όνοµα της πλήρους κυριαρχίας του επιτελικού (τροµάρα του) κράτους, που όλο και περισσότερο παίρνει χαρακτηριστικά καθεστώτος.

Απόψε «αυτοσχεδιάζουµε»

Γιατί αν κάτι χαρακτηρίζει την εξαετία του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι το «απόψε αυτοσχεδιάζουµε» και ό,τι ήθελε προκύψει. Δεν υπήρξε ούτε ένα πρόγραµµα συγκροτηµένο µε αρχή µέση και τέλος. Και µας προέκυψε µία χώρα στην οποία σύµφωνα µε τον Κώστα Καραµανλή υπάρχουν «κρίση απαξίωσης, κρίση απονοµιµοποίησης, κρίση αµφισβήτησης και απόρριψης του θεσµικού πλαισίου και του πολιτικού συστήµατος» και απειλούν το κοινωνικό οικοδόµηµα.

Μπορεί να µην έδειξε ευθέως τη χώρα µας, γιατί ο Καραµανλής προτιµά τις έµµεσες εκδοχές, το έκανε όµως µε πλάγιο, αλλά αρκούντως σαφή τρόπο. Και πρόσθεσε πως «αν υποτιµηθεί ή αγνοηθεί βαδίζουµε ολοταχώς σε πολιτική κρίση πρώτου µεγέθους. Σηµειώνω, ότι η ιστορία µας διδάσκει ότι τέτοιου είδους κρίσεις, στην περίπτωση της Ελλάδας λόγω πρωτίστως γεωπολιτικών συνθηκών, συµπίπτουν σχεδόν πάντοτε µε εθνικές κρίσεις». Και οι γεωπολιτικές συνθήκες µε τον αναθεωρητισµό να κυριαρχεί, τους πολέµους, τη Μέση Ανατολή σε κατάσταση βρασµού παρά την προσωρινή, κατά τα φαινόµενα εκεχειρία και όχι ειρήνη, να µας δείχνουν ότι µπορεί να βαδίζουµε, σύµφωνα µε το σχήµα του Κώστα Καραµανλή, ακόµη και προς εθνική κρίση.

«Γερούν, γερά»

Και τούτη την ώρα χρειαζόµαστε έναν ηγέτη ο οποίος όπως έδειξε στη µάχη για να µην πω στον «πόλεµο» µε τον Σόιµπλε, τη Μέρκελ και τους λοιπούς «Γερούν, γερά» εντός και εκτός της χώρας, τις αποφασιστικές απαντήσεις στους Τούρκους όταν παραβίαζαν την ελληνική ΑΟΖ και την συµφωνία των Πρεσπών, κόντρα στην εκλογική λογική, πως µπορεί να κρατά σταθερά το τιµόνι της χώρας µε την πυξίδα να δείχνει έξοδος από την κρίση.

Θα µπορέσει ο Αλέξης Τσίπρας πιάνοντας µε το βιβλίο τον µίτο από την Ιθάκη να δηµιουργήσει προϋποθέσεις νίκης πρώτα και συνθήκες αντιµετώπισης όλων των κρίσεων που µνηµόνευσε ο Κώστας Καραµανλής;

Την απάντηση δεν θα τη δώσει ως µοναχικός καβαλάρης. Είναι περισσότερο από αναγκαίο να υπάρξει συνεργασία των προοδευτικών δυνάµεων. Υπάρχουν στελέχη και δυνάµεις που κατανοούν την αναγκαιότητα να αποκαταστήσουν έναν διάλογο και στη συνέχεια κοινές δράσεις που θα µπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα κοινό πρόγραµµα, ένα νέο κοινωνικό συµβόλαιο που τόσο ανάγκη το έχει µία κοινωνία της οποίας έχουν αποσαθρωθεί οι πυλώνες της, (όπως η Δικαιοσύνη) για να µην βρεθούµε αντιµέτωποι µε την τραγωδία που συνεπάγεται µία εθνική κρίση.

Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να πετύχει ένα εγχείρηµα τέτοιας εµβέλειας; Οι συνθήκες δείχνουν πως αυτή τη στιγµή είναι ο µόνος ηγέτης ο οποίος θα µπορούσε να δώσει θετική απάντηση.

Ο Θουκυδίδης…

Απάντηση στο ερώτηµα έχουµε υποχρέωση απέναντι στην ιστορία, αλλά και στο µέλλον, να δώσουµε κι΄ εµείς. Να σηκωθούµε από τους καναπέδες και όσοι είναι «αόρατοι», γιατί έστρεψαν την πλάτη στις κάλπες να κάνουν στροφή 180 µοιρών, γιατί η αντιµετώπιση των κρίσεων, είναι πρωτίστως δική µας υπόθεση και ύστερα των πολιτικών. Να γίνουµε πολίτες µε την αρχαιοελληνική έννοια του όρου. Ο Θουκυδίδης µας το επισηµαίνει µε περισσή έµφαση, περισσότερη δεν γίνεται όταν λέει: «Ος δ’ απράγµων τώνδε, ουκ απράγµονα, αλλ’ αχρείον νοµίζοµεν», που σηµαίνει «Οποιος δεν ασχολείται µε τα κοινά, δεν είναι φιλήσυχος, αλλά άχρηστος». Και σκεφτείτε τι χαρακτηρισµούς θα έδινε για όλους εκείνους που αποφεύγουν να ασκήσουν το στοιχειώδες δικαίωµα της συµµετοχής στις εκλογές

Βαθµολογία

Quo Vadis, Κυριάκο Μητσοτάκη όταν οι πολίτες βαθµολογούν κάτω από τη βάση τις πολιτικές που εφαρµόζεις; Τι απαντάς όταν οι πολίτες απορρίπτουν τις πολιτικές σου µε εξαίρεση µόνο εκείνες που αναφέρονται στην τεχνολογία; Και µη νοµίσετε πως παίρνει καµία φοβερή βαθµολογία.

Στο 52 φτάνει η βαθµολογία µε άριστα το 100 στην έρευνα της Kapa Research για το Ίδρυµα Χάινριχ Μπελ. Μάλιστα στους νεώτερους ηλικίας 17 ως 34 ετών, που γνωρίζουν καλύτερα τα της τεχνολογίας και έχουν µεγαλύτερες απαιτήσεις, η βαθµολογία είναι κάτω από τη βάση και συγκεκριµένα 44 µε άριστα το 100 όπως προαναφέραµε.

Πόσο υπερήφανος είσαι, Κυριάκο Μητσοτάκη και πόσο κάτω του µετρίου ήταν τα φουσάτα των αρίστων που εισέβαλαν στον κρατικό µηχανισµό όταν δεν κατάφεραν σε 6 χρόνια να παράξουν έργο της προκοπής που θα κάνουν τη ζωή των Ελλήνων καλύτερη; Τόσο ανίκανοι πια ή ακριβέστερα ικανότατοι στο πλιάτσικο και στην αρπαγή του δηµοσίου χρήµατος;

Την καλύτερη βαθµολογία µετά την τεχνολογία παίρνει το οδικό δίκτυο, που σε τελική ανάλυση είναι έργο προηγούµενων κυβερνήσεων. Τα χιλιόµετρα που πρόσθεσε η κυβέρνησή σου ήταν ελάχιστα. Στην ενέργεια η βαθµολογία είναι 28, στην υγεία 27, στην οικονοµία 26, στην παιδεία 24, στο µεταναστευτικό 23, στη στέγαση 17 και στο δηµογραφικό 14.

Αν οι άριστοι και το επιτελικό κράτος έχουν παράξει σε 6 χρόνια έργο που οι πολίτες το βαθµολογούν µε τους βαθµούς που είδατε, γιατί θα πρέπει να σας εµπιστευτούν για µία τρίτη θητεία; Τι θα µπορέσετε να κάνετε; Αν, ο µη γένοιτο, κερδίσετε τις επόµενες εκλογές, τι βαθµολογία θα βάλουν στις πολιτικές και το έργο σας το 2030; Το πιο πιθανό είναι να είναι χειρότεροι οι βαθµοί. Που σηµαίνει πως η παρακµή της χώρας θα συνεχιστεί. Θα βλέπουµε τη Βουλγαρία και τη Ρουµανία και τους άλλοτε φτωχούς γείτονες να προοδεύουν και εµείς να είµαστε οι παρίες της Ευρώπης ή ακριβέστερα των Βαλκανίων.