Απαγορευτικό το κόστος αγροτικών προϊόντων για επενδύσεις

Οι εφιαλτικες διαπιστώσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα αγροτικά προϊόντα και τους νέους αγρότες, τις οποίες παρουσιάσαμε στο προηγούμενο σχόλιό μας, ηχούν εκκωφαντικότερα για την αγροτική παραγωγή και την ελληνική κτηνοτροφία, αφού η χώρα μας είναι σχεδόν πλήρως εξαρτημένη σε αγροτικά προϊόντα και δημητριακά από άλλες χώρες και τη διεθνή κερδοσκοπία.

Η διαπίστωση αυτή γίνεται πιο μελαγχολική αν ληφθεί υπόψη ότι όλες σχεδόν οι ελληνικές κυβερνήσεις αδιαφόρησαν πλήρως για την προώθηση μέτρων ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών αγροτικών προϊόντων σε όλη την περίοδο που είχε γίνει η θάλασσα γιαούρτι από τις κοινοτικές επιδοτήσεις. Όλοι αυτοί οι κοινοτικοί και εθνικοί πόροι μετατράπηκαν σε διαμερίσματα στην Αθήνα και σε κουφάρια τρακτέρ και άλλων αγροτικών μηχανημάτων, που σαπίζουν στις αυλές ερημόσπιτων.

Έκανα πριν από μερικά χρόνια μια αφελή ερώτηση σε συγχωριανούς μου επαγγελματίες αγρότες γιατί δεν σπέρνουν φακές, ρεβίθια, κουκιά, γιατί δεν φυτεύουν σκόρδα και κρεμμύδια, που εισάγονται σωρηδόν από άλλες χώρες, και μου απάντησαν ορθά – κοφτά: γιατί δεν μας συμφέρει η παραγωγή τέτοιων αγροτικών προϊόντων, αφού έχουν τεράστιο κόστος και απελπιστικά χαμηλές εμπορικές τιμές και, συνεπώς, οι έμποροι τα εισάγουν από άλλες χώρες. Και σε επίρρωση της διαπίστωσης αυτής μού υπενθύμισαν στοιχεία για δαπάνη καυσίμων ανά στρέμμα και για δαπάνη  λιπασμάτων ανά στρέμμα πριν από τριάντα χρόνια σε δραχμές που ήταν σαφώς χαμηλότερη από τη σημερινή  σε ευρώ, αλλά οι τιμές πώλησης πολλών αγροτικών προϊόντων «ανταγωνίζονται» τις αντίστοιχες πριν από τριάντα χρόνια, δηλαδή είναι σχεδόν οι … μισές!!!

Τώρα τα πράγματα στη χώρα μας για αξιοποίηση μιας «δυναμικής», όπως τη χαρακτηρίζει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αγροτικής πολιτικής είναι πολύ δύσκολα., για πολλούς λόγους:

Πρώτον, οι Έλληνες αγρότες είναι σχεδόν μοναχικοί στην ανάληψη οποιαδήποτε πρωτοβουλίας για να γίνουν επιχειρηματίες αγρότες. Δεν υπάρχει καμία σχεδόν επιστημονική στήριξη και, συνεπώς, ο οποιοσδήποτε αυτοσχεδιασμός τους φοβίζει! Δεν υπάρχει σχεδόν καμιά  ενημέρωση γύρω από συγκεκριμένα κοινοτικά προγράμματα και, συνεπώς, οι οποιεσδήποτε επιχειρηματικές πρωτοβουλίες τους αποθαρρύνονται.

Δεύτερον, οι νέοι αγρότες που επιμένουν τα μείνουν στα χωριά τους ολοένα γίνονται και λιγότεροι και είναι σχεδόν απαυδισμένοι από τη γραφειοκρατία, τις δημόσιες υποδομές, την ταλαιπωρία και το συνεχώς μειούμενο ή ανύπαρκτο πια αγροτικό εισόδημα.

Τρίτον, μέγιστο θύμα των Μνημονίων εμφανίζεται να είναι, πέρα από την ελληνική οικονομία και τα ελληνικά νοικοκυριά, και ο ελληνικός αγροτικός τομέας, καθώς μετά το 2008 οι αγροτικές ενισχύσεις μειώνονται δραματικά, όπως αναλυτικά αναφέραμε σε σχόλιό μας στις 22 Φεβρουαρίου 2016.