Είχα πολλές. Όμως η πιο δύσκολη ήταν όταν ήμουν στη Γερμανία και γύριζα μια ταινία και μου είπαν ότι ο πατέρας μου είναι στα τελευταία του. Πήρα το αεροπλάνο και ήρθα στην Αθήνα, τον αποχαιρέτησα, τον αγκάλιασα. Έφυγα πίσω και πήγα κατευθείαν στο γύρισμα. Η σκηνή ήταν επτά νεκροφόρες με νεκρούς κι εγώ έπρεπε να γελάω. Πίεζα τα νύχια μου στο δέρμα για να μην κλάψω και έτρεχαν τα αίματα.
Ο πόνος της απώλειας του συζύγου σας είναι κάτι που απαλύνεται με το πέρασμα του χρόνου;’
Ήταν δύσκολο, παρότι ο άντρας μου πέθανε σε ηλικία μεγάλη. Ήταν ένας άνθρωπος που στη διάθεση και στο χιούμορ δεν τον έκανε πάνω από 70. Ήμασταν μαζί 50 χρόνια και για μένα ήταν μια πάρα πολύ μεγάλη απώλεια.
