«Δεν γνώριζα τίποτα για την υπόθεση», λέει η Grace Van Patten για το «The Twisted Tale of Amanda Knox»

Όταν βλέπεις τα πρώτα επεισόδια μιας σειράς που συνδέεται με αληθινά γεγονότα και φόνο, σε πιάνει κάτι για να ανακαλύψεις πριν το τελευταίο επεισόδιο το τί έχει συμβεί. Σε αυτή την περίπτωση δεν χρειάστηκε: Υπήρχε ήδη το αναλυτικό ντοκιμαντέρ του Netflix αλλά και σειρά από τηλεοπτικές έρευνες για την κοπέλα που βρέθηκε στο προσκήνιο κατηγορούμενη για φόνο για τη συμφοιτήτρια της και συγκάτοικο της.

Πάνω από 7.000.000 αποτελέσματα βγαίνουν στην google για την Amana Knox και είναι μοιρασμένα: «Είναι αθώα», «Είναι ένοχη»· και κάπου στο ανάμεσα: «είναι πόρνη», «είναι ξένη», «είναι ναρκομανής».

Ποια η προσφορά της νέας σειράς στην υπόθεση όμως; Την αλήθεια; Καμία! Όμως όπως είπε σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου για τη νέα σειρά του Hulu (δηλαδή του Disney+ για την Ελλάδα), «The Twisted Tale of Amanda Knox», η πρωταγωνίστρια Grace Van Patten, μάλλον είχε νόημα γιατί ακόμα κάποιοι (όπως και εκείνη) δεν γνώριζαν σε βάθος αυτή την παράξενη υπόθεση.

Η ίδια μίλησε για την εμπειρία της, την προετοιμασία της για τον ρόλο και το πώς προσέγγισε την αμφιλεγόμενη υπόθεση φόνου. [Η σειρά, που θα κάνει πρεμιέρα στις ΗΠΑ στις 20 Αυγούστου στο Hulu και διεθνώς στο Disney+, επιχειρεί να αφηγηθεί την ιστορία από την οπτική γωνία της ίδιας της Amanda Knox].

Προετοιμασία και Συνάντηση με την Knox

Η Van Patten δήλωσε ότι είχε παρόμοια εμπειρία με το κοινό, καθώς αρχικά νόμιζε πως γνώριζε την υπόθεση, αλλά σύντομα συνειδητοποίησε το αντίθετο. «Νόμιζα ότι ήξερα πολλά περισσότερα από όσα ήξερα, και όσο περισσότερη έρευνα έκανα, τόσο περισσότερα πράγματα έβλεπα και διάβαζα και, κυρίως, μιλώντας μαζί της, δεν μπορούσα να πιστέψω τα πράγματα που δεν ήξερα».

Η συνάντησή της με την πραγματική Amanda Knox ήταν ένα κομβικό σημείο στην κατανόηση του ρόλου της. «Η προετοιμασία ήταν το να μιλάω πραγματικά στην Amanda, και να της κάνω ένα εκατομμύριο ερωτήσεις». Η Knox, όπως είπε, ήταν «τόσο ευάλωτη και ανοιχτή μαζί μου».

Η πρώτη τους επαφή έγινε μέσω Zoom. «Ήμουν τόσο νευρική ». Η Van Patten θυμάται να λέει στην Knox: «Αυτό πρέπει να είναι τόσο περίεργο για σένα, είσαι σε Zoom με αυτή την τυχαία ηθοποιό που πρόκειται να σε υποδυθεί». Ωστόσο, η Knox την έκανε αμέσως να νιώσει «τόσο ασφαλής και τόσο άνετη».

Η Σημασία της Συναισθηματικής Αφήγησης

Η Van Patten τόνισε ότι ο πρωταρχικός της στόχος ήταν να αποδώσει τα συναισθήματα της Amanda, όχι να την μιμηθεί. «Όλοι ξέρουν τι συνέβη, αλλά κανείς δεν ξέρει πραγματικά πώς ένιωθε». Αυτά τα συναισθήματα, όπως είπε, «δεν είχαν δημοσιοποιηθεί στον Τύπο». Η ηθοποιός αποκάλυψε πως η Knox «δεν κατηγορεί κανέναν, κάτι που είναι τόσο όμοφο για μένα».

Ερωτηθείσα για το πώς προσέγγισε έναν ρόλο που είχε διαμορφωθεί από τα media, η Van Patten απάντησε: «Πραγματικά το προσέγγισα, μέσω του να ακούω τη δική της πλευρά της ιστορίας».

Τα Media και η Αλήθεια

Η ηθοποιός παραδέχτηκε ότι σοκαρίστηκε από το πώς τα media δημιούργησαν και έλεγχαν την αφήγηση της υπόθεσης. «Απλά κοιτάζοντας τους τίτλους, σοκαρίστηκα… Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποια της οποίας το αφήγημα είχε ελεγχθεί από κάθε πλευρά, ήταν πρόθυμη να εμπιστευτεί κάποιον για να πει την ιστορία της».

Αναφορικά με την καταδίκη, η Van Patten δήλωσε πως «δεν μπορούσα να πιστέψω ότι… η επιμόλυνση των αποδείξεων και η έλλειψη αποδείξεων… ήταν εκεί ». «Δεν ήξερα τους λόγους και τα γεγονότα για τους οποίους καταδικάστηκε, και… τα γεγονότα είναι ότι δεν υπήρχαν γεγονότα».

Επιρροές και Καλλιτεχνική Προσέγγιση

Η Grace Van Patten αποκάλυψε ότι η ταινία «Αμελί» αποτέλεσε μια σημαντική οπτική και αφηγηματική ως προς τον τόνο/ύφος επιρροή για τη σειρά. Η ιδέα ήταν της ίδιας της Amanda Knox, καθώς η «Αμελί» ήταν η αγαπημένη της ταινία και μέρος του άλλοθί της. «Υπάρχουν αυτές οι στιγμές και τα μοντάζ στο στιλ της «Αμελί»… για να δείξουν την ουσία, την ατομικότητά της, και τον τρόπο που έβλεπε τη ζωή, όλα τα φωτεινά χρώματα και την αισιοδοξία». «Είναι αναζωογονητικό να παρακολουθείς κάτι που έχει μια οπτική γωνία, ειδικά με αυτές τις αληθινές ιστορίες εγκλημάτων που συνήθως αφηγούνται πιο νοσηρά και γραμμικά» θα συμπληρώσει.

Η σειρά The Twisted Tale of Amanda Knox, που θα είναι διαθέσιμη στο Hulu και στο Disney+ από τις 20 Αυγούστου, θεωρητικά διαθέτει όλα τα στοιχεία που προαναγγέλθηκαν στη συνέντευξη Τύπου στην οποία συμμετείχε και το ertnews. Ωστόσο, ο θεατής που γνωρίζει ήδη την υπόθεση δεν αργεί να αισθανθεί στιγμές ανίας, καθώς το αφήγημα ακολουθεί πολλαπλές αφηγηματικές ταχύτητες που, ενώ προσδίδουν αυθεντικότητα, αποδυναμώνουν τον ρυθμό.

Η υπόθεση ξετυλίγεται με συνεχή πισωγυρίσματα στο χρόνο, που δημιουργούν μια γραμμική αλλά κατακερματισμένη χρονική αφήγηση, με κάθε περιστατικό να έχει το δικό του ξεχωριστό ρυθμό.

Παράλληλα, τα περισσότερα επεισόδια ξεκινούν –και συχνά διακόπτονται– με σκηνές σε ύφος που παραπέμπει στην Αμελί, το οποίο περισσότερο αποσπά παρά προσθέτει μια αίσθηση ανάσας στην ήδη βαριά δραματουργία.

Αυτό που ενισχύει μεν την αίσθηση αυθεντικότητας αλλά ταυτόχρονα κουράζει τον θεατή που θέλει να παρακολουθήσει όλα τα επεισόδια σε μία ή δύο συνεχόμενες προβολές, είναι η εναλλαγή γλώσσας και ρυθμού ανάμεσα στα ιταλικά και στα αγγλικά. Η Grace Van Patten και η εξαιρετική Sharon Horgan επιλέγουν την οδό της ήρεμης παρατήρησης και των συγκρατημένων εκρήξεων, σε αντίθεση με τον Francesco Acquaroli και τη Roberta Mattei, που με την εκφραστική θεατρικότητά τους και τους έντονους, σχεδόν ρητορικούς μονολόγους, μοιάζουν να προέρχονται από μια άλλη σειρά.

Σε τελική ανάλυση, The Twisted Tale of Amanda Knox προσφέρει μια πολυεπίπεδη αλλά άνιση εμπειρία: μια σειρά που ισορροπεί ανάμεσα στην αναζήτηση αλήθειας και την υπερβολή, αφήνοντας τον θεατή να αποφασίσει αν τελικά άξιζε το ταξίδι. Μάλλον η βαβέλ που θέλει να παρουσιάσει ως τη βασική αιτία μιας αδικείας απέναντι σε μια αμερικανίδα πολιτη από την ιταλική δικαιοσύνη, είναι τελικά η “βαβέλ” που μένει στον θεατή από τους πολλαπλούς άξονες αφήγησης γλωσσικά και ως απόδοση.

+Όσο επεξεργάζομαι τις σκέψεις μου, καταλήγω ότι οι σχεδόν 8 ώρες θέασης, θα μπορούσαν να περιοριστούν στις μισές.
Στα θετικά όμως, αξίζει να αναφέρουμε ότι από το σενάριο, βγαίνουν στην επιφάνεια κάποιες αλήθειες που φωτίζονται καλύτερα από ότι στα ντοκιμαντέρ που είχαν προηγηθεί την ιστορία της Αμάντα.

Μέσα από τη σειρά αναγνωρίζουμε εκ νέου ότι η ιταλική δικαιοσύνη παραμένει δεσμευμένη σε παγιωμένες κοινωνικές πεποιθήσεις, οι οποίες τείνουν να στοχοποιούν κάθε τι ή κάθε πρόσωπο που αποκλίνει από αυτές. Την ίδια στιγμή, η σημασία του φόνου για τη μικρή κοινότητα και οι προσωπικές ατζέντες όσων εμπλέκονται, λειτουργούν σαν φίλτρο που συχνά κρατά την αλήθεια μακριά από το φως.