Η λειτουργία των σχολείων και το κατά πόσον θα μπορούσαν να συμβάλουν στη διασπορά του κορωνοϊού ήταν, ήδη από πέρυσι, ένα βασικό ερώτημα στον δημόσιο διάλογο: το αρμόδιο υπουργείο και η υπουργός –όπως και η κυβέρνηση στην αρχή και για πολλούς μήνες- επέμεναν, πριν καν να έχουμε χειροπιαστά και αξιόπιστα δεδομένα, ότι τα σχολεία δεν «οδηγούν» την πανδημία και πως, εν πάση περιπτώσει, ο κίνδυνος δεν αφορά στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαιδευση.
Κάπως έτσι, φτάσαμε όχι μόνο σε αμφιλεγόμενες αποφάσεις –όπως την ανεκδιήγητη απόφαση να ανοίξουν τα σχολεία για… 15 ημέρες τον προηγούμενο Ιούνιο- αλλά ταυτοχρόνως η κυβέρνηση δικαιολόγησε μία κεντρική της απόφαση: να ανοίξουν τα σχολεία όπως έκλεισαν. Τα τμήματα δεν αραίωσαν, η πολιτική των τεστ ουδέποτε έγινε αξιόπιστη, ενώ ακόμη και τα πρωτόκολλα του ΕΟΔΥ που εκλήθησαν να ακολουθήσουν όσοι γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές είχαν έρθει σε επαφή με κρούσμα κορωνοϊού ήταν καταφανώς ανεπαρκή. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως ο ΕΟΔΥ έδωσε οδηγίες σε μία τετραμελή οικογένεια που διαμένει σε σπίτι 80 τετραγωνικών ότι πρέπει να μπει καραντίνα μόνο το… ένα από τα δύο παιδιά, του οποίου η δασκάλα είχε διαγνωστεί θετική στον ιό!
Επιστροφή στη μεγάλη εικόνα: αυτή τη στιγμή, που τα πάντα είναι κλειστά στην Αττική, τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά: τα δημοτικά επαναλετούργησαν δια ζώσης στις 11 Ιανουαρίου και μέχρι προχθές, 1.500 εξ αυτών είχαν κλείσει λόγω κορωνοϊού. Σημειωτέον ότι από τα μέσα Ιανουαρίου, όταν και άνοιξαν όλα τα σχολεία, είχαν ήδη καταγραφεί περισσότερα από 2.000 κρούσματα σε άτομα κάτω των 17 ετών –δηλαδή σε μαθητές.
Με άλλα λόγια, ό,τι κι αν λέει η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως, που επέμενε να μην κλείσουν τα σχολεία ακόμη κι όταν ο Βασίλης Κικίλιας είχε προαναγγείλει δημοσίως ότι θα εισηγείτο στην επιτροπή «σκληρό lockdown», στην εκπαίδευση υπήρχε πρόβλημα. Πρόβλημα το οποίο αυτή τη φορά είχε γίνει αντιληπτό σε όλους μας, αφού αυτή τη φορά στον κοινωνικό περίγυρο των περισσοτέρων καταγράφονταν είτε κρούσματα σε παιδιά, είτε σχολεία που έκλειναν λόγω κορωνοϊού. Με άλλα λόγια, δεν χρειαζόταν διδακτορικό στην λοιμωξιολογία για να καταλάβει κανείς ότι από τα μέσα Ιανουαρίου και μετά, η πανδημία «άλωνε» καθημερινά όλες τις λειτουργούσες δια ζώσης βαθμίδες της εκπαίδευσης. Ως εκ τούτων, μπορεί τώρα τα σχολεία να έκλεισαν, όμως οι απαντήσεις εκκρεμούν: ποιοι τα ήθελαν ανοιχτά; Επέμενε η υπουργός κόντρα στις επιστημονικές εισηγήσεις ή ήταν η επιτροπή των ειδικών που απέτυχε να δει την εξάπλωση της πανδημίας στις αίθουσες και τα σχολικά συγκροτήματα;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
