Υποκριτές και Φαρισαίοι

Κάθε φορά που χάνεται ένα μετερίζι της εξουσίας της μεταπολίτευσης, ακούμε κραυγές και κατάρες για τη δημοκρατία, την ελευθεροτυπία, τη διαπλοκή κλπ, κλπ. Κραυγές και κατάρες, τις οποίες δεν ακούγαμε τις προηγούμενες δεκαετίες. Η ωμή αλήθεια είναι ότι κάποιοι συνεχίζουν να θεωρούν αποκλειστικό τους δικαίωμα να έχουν μόνο αυτοί εξουσία. Δικοί τους οι νόμοι, δικοί τους οι κανόνες, δικές τους οι εντολές, δικά τους και τα ΜΜΕ. Κανείς δεν αγωνιούσε όταν δικαίωμα στην «πολυφωνία» είχαν 45 άνθρωποι. Τόσοι έβγαιναν στα κανάλια. Κανείς δεν αγωνιούσε όταν οι εφημερίδες ή τα κανάλια άλλαζαν γραμμή και «ιδεολογία» ανάλογα με τον ποια κυβέρνηση στήριζαν ή ποιόν υπουργό. Όσοι ήταν κυρίαρχοι στην πολιτική εξουσία τα προηγούμενα χρόνια, ακόμα δεν θέλουν να αντιληφθούν ότι τα πάντα αλλάζουν. Ακόμα και οι επιλογές της επιχειρηματικής ελίτ απέναντί τους.