Υπεράσπιση Σαμαρά

Θα παρακάμψουμε την ηθική πλευρά της συμπεριφοράς προσώπων, που, βρέθηκαν στον «αφρό» της επικαιρότητας, διεκδικώντας ρόλους, δυσανάλογους με το μπόι τους, λόγω της συμπόρευσης τους, στο πλαίσιο της ΔΗΜΑΡ, με τον Φώτη Κουβέλη και, τώρα, χωρίς  αιδώ, «φτύνουν εκεί που έγλειφαν».

Δεν αναφερόμαστε, προφανώς, στην, απολύτως θεμιτή, κριτική, αλλά στο απίστευτο κρεσέντο προσωπικών χαρακτηρισμών, που ξεπερνούν και τα όρια της χυδαιότητας. Μας κάνει εντύπωση, ωστόσο που, στον πυρήνα της όποιας, επί της ουσίας, κριτικής, των πρώην «συντρόφων», κυριαρχεί η απόφαση αποχώρησης της ΔΗΜΑΡ, από την κυβέρνηση Σαμαρά. Παραλείπουμε τα γεγονότα και διαδικασίες, που είχαν αναλυθεί και με άλλη αφορμή. Η εμμονή, ωστόσο, σε αυτό το θέμα, που συνδέεται και με τα γεγονότα, περί την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, που οδήγησαν στην πτώση εκείνης της κυβέρνησης, μας προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση και οδηγεί σε μία και μόνη ερμηνεία. Ότι, δηλαδή, για κάποιους και εντός της ΔΗΜΑΡ, η στήριξη εκείνου του κυβερνητικού σχήματος, δεν ήταν μια «λύση ανάγκης», εν όψει των έκτακτων συνθηκών, όπως ήταν η επίσημη εξήγηση, αλλά συνιστούσε μια στρατηγικού χαρακτήρα επιλογή. Αλλιώς, προς τι τα δάκρυα, μέχρι και σήμερα, γιατί εκείνη η κυβέρνηση δεν ολοκλήρωσε τον πλήρη εκλογικό της κύκλο, λες  και ήταν η μόνη. Η επίκληση της πολιτικής σταθερότητας, της ασφαλούς εξόδου από το μνημονιακό πρόγραμμα, με δεδομένη την αδυναμία ολοκλήρωσης της τελευταίας αξιολόγησης, μόνο ως προσχηματική μπορεί να θεωρηθεί. Άλλωστε και οι πρωταγωνιστές εκείνου του κυβερνητικού σχήματος, έχουν συνομολογήσει  ότι, στην καλύτερη εκδοχή, η χώρα θα εντασσόταν σε «προληπτική γραμμή στήριξης» (αυτή στην οποία επιμένει ο διοικητής της Τράπεζας Ελλάδας, συνεπικουρούμενος από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης), δηλαδή σε μια πιο ήπια εκδοχή μνημονιακού προγράμματος.

Σε τελευταία ανάλυση, οι εξελίξεις δε θα οδηγούσαν σε «επανάσταση», αλλά στην προσφυγή, στη λαϊκή ετυμηγορία. Επομένως, ο πραγματικός στόχος ήταν η αποφυγή της πολιτικής αλλαγής, που, όπως αποδείχθηκε, αποτελούσε και επιθυμία της πλειοψηφίας των πολιτών. Προκαλεί δε εντύπωση ότι η συγκεκριμένη ομάδα πρώην στελεχών, παραβλέπει ακόμη και το ευρύτερο μπλοκ δυνάμεων εντός του Κοινοβουλίου (κομμάτων και ανεξάρτητων) που συντάχθηκαν, στην ίδια γραμμή. Ότι επιμένουν μέχρι σήμερα, αν και θεωρητικά συντάσσονται στο εγχείρημα ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς, να λειτουργούν εν τοις πράγμασι, ως αυτόκλητοι υπερασπιστές της κυβέρνησης Σαμαρά. Άραγε και του ίδιου, του πρώην πρωθυπουργού;