Υπέρ προοδευτικού μετώπου

Ούτε στιγμιαία, ούτε «μοναχική» φαίνεται πως ήταν η άποψη του Νίκου Φίλη, περί της ανάγκης προγραμματικής συμμαχίας με τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς, εστιάζοντας στο σχήμα ΠΑΣΟΚ-Δημοκρατική Συμπαράταξη.

  Ο πρώην υπουργός, μάλιστα, με άρθρο του στην εφημερίδα «Ειδήσεις», προχώρησε ένα βήμα περισσότερο, εντάσσοντας αυτή τη συμμαχία, στη δημιουργία ενός πλατύτερου, πανευρωπαϊκής κλίμακας, μετώπου, που θα αποτελέσει τον εναλλακτικό πόλο, στην καταθλιπτική υπεροχή του νεοσυντηρητικού- νεοφιλεύθερου μοντέλου. Ιστορικά μιλώντας, θα λέγαμε ότι ο πρώην υπουργός Παιδείας, προτρέπει τους συντρόφους του, να απαντήσουν θετικά, στο δίλημμα που η κομμουνιστογενής Αριστερά αντιμετώπισε από την εποχή της Γ` Διεθνούς. Τότε που, υπό την επώδυνη εμπειρία, στην περίοδο του Μεσοπολέμου, της επέλασης ολοκληρωτικών συστημάτων, είχε επικρατήσει η ισοπεδωτική θέση, γνωστή ως «σοσιαλφασισμός», που ταύτιζε το χώρο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, με τις πιο ακραίες συντηρητικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου του φασιστικού φαινομένου, στο όνομα μιας πολιτικά πρωτόγονης συλλογιστικής, ότι όλοι αποτελούσαν στηρίγματα του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Η θέση αυτή ακυρώθηκε από τη λαίλαπα του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, ιδιαίτερα μετά την επίθεση του Χίτλερ εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης και συνεχίστηκε μεταπολεμικά, στο πλαίσιο του νέου «κοινωνικού συμβολαίου», που καθιερώθηκε στις Δυτικές κοινωνίες. Το ανανεωτικό ρεύμα στα σημαντικότερα Κομμουνιστικά Κόμματα της Δύσης (Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία), γνωστό ως «ευρωκομμουνισμός», διευκόλυνε την προσέγγιση, που έφτασε ως την κυβερνητική συνεργασία, στη Γαλλία, το 1981, μετά τη θριαμβευτική νίκη του Φρανσουά Μιτεράν.  Αντίστοιχα στα καθ` ημάς, μετά την πτώση της χούντας, όταν και αποκαταστάθηκε μια κανονική, πλήρης Δημοκρατία στη χώρα μας, η κομμουνιστογενής Αριστερά- περισσότερο η ανανεωτική εκδοχή της- αντιμετώπιζε, έστω με κάποια αμηχανία, το νεοπαγές και ανερχόμενο ΠΑΣΟΚ, όταν, μετά το 1977, κατέστη εμφανής η ηγεμόνευση του τελευταίου, στο χώρο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι και το ΚΚΕ, αναγνώρισε ως δείγμα πολιτικής αλλαγής, την ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ σε κυβέρνηση, τον Οκτώβριο του 1981, διεκδικώντας ακόμη και συμμετοχή στο κυβερνητικό σχήμα, κατά το γαλλικό προηγούμενο. Η διάρρηξη αυτής της «φυσικής» συμμαχίας, το καλοκαίρι του 1989, αποδείχθηκε συγκυριακή και πρόσκαιρη, αφού δεν είχε ως αφετηρία, πολιτικά ή ιδεολογικά αίτια. Κάτι που άρχισε να συμβαίνει από τα μέσα, περίπου, της δεκαετίας του `90, όταν ξεκίνησε η ιδεολογική υποχώρηση του σοσιαλδημοκρατικού υποδείγματος, για να καταλήξει σε πλήρη συνθηκολόγηση, με τις πιο άγριες εκδοχές του νεοφιλελευθερισμού….