Βέβαια, δεν θάπρεπε να διαφύγει της προσοχής ότι από τον ίδιο Σεργκέϊ Λαβρόφ μετ’ ου πολύ εξηγήθηκε ότι δέχθηκε τα “ειλικρινή συλλυπητήρια” του Τούρκου ομολόγου του Μεβλούτ Τσαβούσογλου , τον οποίο μάλιστα και αναφερόταν ότι θα συναντήσει face-to-face προκειμένου να προχωρήσει αποκλιμάκωση. Ύστερα, η συνάντηση διαψεύσθηκε (από την ρωσική πλευρά), ενώ επιβεβαιωνόταν (απο την τουρκική): η σύνοδος ΟΑΣΑ στο Βελιγράδι είναι την άλλη βδομάδα οπότε… θα δούμε. Ο ίδιος Λαβρόφ – σε μια λογική του τύπου “τι δεν καταλάβατε;” – εξηγούσε ότι “η Ρωσία δεν θα κάνει και πόλεμο στην Τουρκία”. βέβαια, αυτό, λίγο προτού Ρωσικά πυρά πλήξουν Τουρκικό ανθρωπιστικό κονβόι στην Βόρεια Συρία – με την “λεπτομέρεια” ότι οι αρμόδιοι της σχετικής ΜΚΟ κάτι έλεγαν για τα πληγέντα φορτηγά, ότι δεν ανήκαν στην δική τους δύναμη…
Χρήσιμο να τα έχουμε αυτά προσεκτικά καταγεγραμμένα, με όλες τις περιοδικές μεταβολές και αναπηδήσεις – γιατί; Διότι, ζώντας σε μια χώρα όπου ο κάθε πολίτης έχει στρατηγική άποψη καθώς και τακτικές προτάσεις – από την παλιά εποχή του καφενειακού “δεξιότερα, Κουροπάτκιν!”, με το οποίο Αθηναϊκή εφημερίδα συμβούλευε κατά την διάρκεια του Ρωσο-Ιαπωνικού Πολέμου, το 1904, τον Ρώσο στρατηγό να κάνει διορθωτική κίνηση για να κυκλώσει τον εχθρό, μέχρι την σημερινή ιντερνετική θύελλα απόψεων και αντεγκλήσεων… – έχει σημασία (α) να υπάρχει μια συνεκτική άποψη στην Κυβέρνηση (β) να υπάρχουν, διάβολε, κάποιες σταθερές στην συνολική άποψη του πολιτικού συστήματος και (γ) να υπάρξει προς την ευρύτερη κοινή γνώμη μια διευκρινισμένη εικόνα των παραπάνω.
Ε, λοιπόν, άμα συγκρίνει κανείς τις τοποθετήσεις Κοτζιά, που μένουν κοντά στο ΝΑΤΟϊκό/Ευρωπαϊκό πλαίσιο, με εκείνες του Αμύνης Πάνου Καμμένου, διαπιστώνει ότι οι δεύτερες “πηγαίνουν” σαφώς πλησιέστερα προς την Ρωσική ανάγνωση των συμβάντων. Την στιγμή που εκείνο που βρίσκεται στο τραπέζι είναι π.χ. η ευρύτερη χρήση των διευκολύνσεων επί Ελληνικού εδάφους – και αυτό δεν αφορά μόνον την Σούδα, αλλά και Άκτιο κοκ, θα αφορά όλο και περισσότερο “φιλοξενία” UAVs+/drones νέας γενιάς – σαφέστερη και, κυρίως, σταθερότερη κατεύθυνση πλεύσης θα ήταν πολύτιμη. Στην άνυδρη έρημο της Αντιπολίτευσης, και δη της Αξιωματικής, χρειάζεται να κοπιάσει κανείς πολύ για να βρει κάτι περισσότερο απο τον παραδοσιακό καταγγελτικό λόγο προς την όποια κυβερνητική θέση/στάση.
Οπότε, η κοινή γνώμη τι θα κάνει; Θα πάει στο εκάστοτε “Δεξιότερα, Κουροπάτκιν!”. Ό,τι καταλαβαίνει ο καθένας μας…
(Για κάποιες οικονομικές παραμέτρους της συζήτησης, δυο λόγια αύριο).
