Δεν είναι ευχάριστο, αλλά στην πραγματικότητα επαληθεύθηκε η πρόγνωση ότι θα ζήσουμε – ζούμε ήδη! – συνθήκες 2015. Είναι να ελπίζεται, μόνον, ότι τόσο η σημερινή Ελληνική Κυβέρνηση (αλλά και συνολικά η δημόσια σκηνή στην Ελλάδα), όσο και οι πολιτικές και τεχνοκρατικές προσωπικότητες που βρίσκονται στο πηδάλιο των “εταίρων” (δηλαδή Βερολίνου, Βρυξελλών, ΔΝΤ και Ουάσιγκτον/ΗΠΑ: οι υπόλοιποι συντελεστές του συστήματος δεν μετρούν – δυσάρεστο, απαράδεκτο αλλ’ έτσι είναι) έχουν μάθει από εκείνο που υπήρξε η εμπειρία του 2015. Δηλαδή και της αδιέξοδης διαπραγμάτευσης, με την Ελλάδα να παίζει τους συσχετισμούς των “εταίρων” και εκείνους να παίζουν τις ανάμεσά τους ισορροπίες · και του θερμού καλοκαιριού, του κλεισίματος “στο νήμα” · και της αδυναμίας πολιτικής υπεράσπισης των συμφωνημένων, με την προσφυγή στο δημοψήφισμα του Ιουλίου· και της ανάγκης αντιμετώπισης του βάραθρου που (πάντως σταμάτησε όσους είχαν την τελική ευθύνη) αποδείχθηκε ότι θεωρήθηκε το Grexit· και της σιωπηρής συμφωνίας Αθηνών και “εταίρων”, στην δε Αθήνα και Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης, ότι η προσάραξη δεν έπρεπε να συμβεί· και της τελικής πορείας προς έγκριση από μια παραζαλισμένη κοινή γνώμη στις κάλπες του Σεπτεμβρίου.
Αυτή την φορά υπάρχει ένας παράγοντας που περιπέκει πολύ τα πράγματα: η γεωπολιτική αστάθεια στην περιοχή δεν αποτελεί πλέον μια γενική διαπίστωση – κάθε μέρα στο Αιγαίο δημιουργούνται συνθήκες θερμού επεισοδίου, ενώ στην Θράκη ακούγονται τριγμοί και νέες αιτήσεις ασύλου από Τούρκους πραξικοπηματίες (που, αυτήν την φορά, δεν αρνούνται στην συμμετοχή στην προσπάθεια ανατροπής του Ερντογάν…) λειτουργούν ως πρόσθετη θρυαλλίδα . Οι οικονομικές διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με τους Ευρωπαίους “εταίρους” της για την διαβόητη δεύτερη αξιολόγηση και την συνέχιση του Μνημονίου-3 γίνονται υπό την σκιά αυτής της γεωπολιτικής απειλής, αλλά και με απόλυτη αβεβαιότητα για το αν “κάποιος” στην Ουάσιγκτον θα υπάρξει να σηκώσει το τηλέφωνο άμα βρεθούμε – δυο δεκαετίες μετά τα Υμια επί Σημίτη/Τσιλλέρ – σε αληθινές συνθήκες θερμού επεισοδίου. Υπάρχει μάλιστα μια αρνητική ένδειξη : όχι πως τα δυο μέτωπα συσχετίζονται αλλά να, όταν η Ουάσιγκτoν “μίλησε” για την διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους “εταίρους”, ήταν για να μας αφήσει (μέσω ΔΝΤ) στην αβρή διάθεση των Ευρωπαίων…
Το ξέρουμε: ο Ρεξ Τίλλερσον στο Στέητ Ντηπάρτμεντ δεν είναι κατ’ ανάγκην ο Στήβεν Μνοσίν (ή όπως προφέρεται!) στο υπουργείο Οικονομικών, ο οποίος μόλις μας επεφύλαξε την τεχνική ψυχρολουσία του να στηρίξει μεν την γραμμή του ΔΝΤ απέναντι στην Γερμανία/την Ευρώπη για την υπόθεση του Ελληνικού χρέους, αλλά χωρίς να δείχνει να ακολουθεί την λογική Τζακ Λιού ή ακόμη περισσότερο Τίμοθυ Γκάϊθνερ για αποφυγή συστημικού σοκ από ένα αδιέξοδο που θα έφερνε ένα ενδεχόμενο Grexit. Όμως… ναι ή όχι, αν το πράγμα ξεφύγει με την Τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, θα ανακόψουν οι ΗΠΑ – σε ωφέλιμο χρόνο, εννοείται – την κατρακύλα;
Αντίστοιχα, οι διαβουλεύσεις στην Κορυφή των Κυριών στο Βερολίνο για το τάιμινγκ και για τα περιθώρια συζήτησης του Ελληνικού χρέους έγιναν ή όχι με σιωπηρή απόφαση ότι άμα πορευθούμε προς τον “τοίχο” του Ιουλίου με το ερώτημα της χρεοκοπίας/μη-πληρωμής των ομολόγων που λήγουν, τότε θα υπάρξει κάποιου είδους δίχτυ ασφαλείας για την Ελλάδα;
Πολιτικές ηγεσίες, μηντιακοί συντελεστές και κοινή γνώμη χρειάζεται να έχουμε δώσει μέσα μας τις απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα. Και αφού τις έχουμε δώσει να μείνουμε σταθεροί στις απαντήσεις και τις συνέπειές τους όσο οι διαπραγματεύσεις θα εξελίσσονται. Όταν θα γραφτεί ο απολογισμός αυτής της περιόδου, τότε θα μάθουμε αν διδαχθήκαμε – και τί – από το 2015. Πάντως το ότι εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν και ότι η λάθος ανάγνωση των συσχετισμών οδηγεί σε κόστος, αυτό πρέπει να το έχουμε καταλάβει.
