Η αλλαγΗ ηγεσΙας στη ΝΔ, έθεσε, μεταξύ άλλων, ένα κρίσιμο ερώτημα: Υπάρχει περιθώριο, για τη δημιουργία ενός νέου σχήματος, που να καλύπτει, ενιαία και πειστικά, το χώρο μεταξύ της συντηρητικής παράταξης και του ΣΥΡΙΖΑ;
Προς τον παρόν, η σχετική πρωτοβουλία της προέδρου του ΠΑΣΟΚ, περίπου χάθηκε στη μίνι κρίση, που δημιούργησε η «ανταρσία» και διαγραφή του βουλευτή Λακωνίας Λεωνίδα Γρηγοράκου. Η δυσκολία του εγχειρήματος υπογραμμίζεται και από το πλήθος των σχημάτων, αλλά και τις ακόμη περισσότερες φιλοδοξίες, διαφόρων ηγετών ή ηγετίσκων, για πολλούς εκ των οποίων ισχύει ότι «βλέπουν το μπόι τους στον ίσκιο». Η σημερινή κατάσταση σε αυτό το χώρο, με το πλήθος των κομμάτων και κομματιδίων, που αυτοπροσδιορίζονται ως Κεντροαριστερά, θυμίζει έντονα τη δεκαετία του `50, με τον κατακερματισμό των τότε κεντρώων δυνάμεων, αλλά και την ιδεολογική σύγχυση, που οδηγούσε τις ηγετικές προσωπικότητες του χώρου, σε ευκαιριακές συμπράξεις, με πολιτικούς δεξιάς προέλευσης, ή να αναζητούν ηγέτη στο πρόσωπο του Γεωργίου Γρίβα-Διγενή! Σήμερα, ο αντίστοιχος χώρος αντιμετωπίζει αντίστοιχα προβλήματα, με ελλείμματα, τόσο στο επίπεδο της ηγετικής έκφρασης, όσο και της διαμόρφωσης ενός συγκροτημένου, συνεκτικού και διακριτού ιδεολογικού πλαισίου. Αν δε το παλιό Κέντρο δυσκολευόταν να αυτοπροσδιοριστεί, λόγω του έντονα αντικομμουνιστικού και εμφυλιοπολεμικού κλίματος της εποχής, η σημερινή Κεντροαριστερά έχει αποξενωθεί από τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους και τα λαϊκά στρώματα, επειδή «πούλησε την ψυχή» της, όχι μόνο με την πιστή εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, αλλά και με τη συνολική της ιδεολογική μετάλλαξη.
Είναι γι’ αυτό που ο χώρος, πέρα από τον, μάλλον φυσιολογικό, εξ αριστερών διεμβολισμό από τον ΣΥΡΙΖΑ, απειλείται με «λεηλασία» και εκ δεξιών, από τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Ανδρέα, του Γεννηματά, του Πεπονή, του Χαραλαμπόπουλου, του Βερυβάκη και πολλών άλλων, από αυτή την επίδειξη διαθεσιμότητας, για προσχώρηση στην «καινούργια» ΝΔ. Όμως, μόνο έκπληξη δεν προκαλεί το γεγονός, αν λάβουμε υπόψη ότι πολλοί απ’ όσους βρίσκονται στο ΠΑΣΟΚ ή το ΠΟΤΑΜΙ (ας αφήσουμε την ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ), έχουν πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες απόψεις και από τον Μάνο.
Το θέμα, επομένως, δεν είναι αν οι τελευταίοι θα προσχωρήσουν, αλλά ποιες είναι οι διαθέσεις ή οι αντοχές της ηγεσίας της ΝΔ, αλλά και αν μια τέτοια κίνηση, θα διαλύσει ή, αντίθετα, θα διευκολύνει τις όποιες διεργασίες. Αν, βέβαια, έχει απομείνει τίποτα που να μπορεί θυμίζει την παλιά Κεντροαριστερά.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
